ჭდე: წიგნები

შოტლანდიელი ლიტერატორი დეივიდ ფრინგლი ფანტასტიკური ჟანრის ლიტერატურის ერთ-ერთი ყველაზე კარგი მცოდნეა – იყო ჟურნალ Foundation-ის მთავარი რედაქტორი, ჟურნალების Interzone და Million: The Magazine About Popular Fiction გამომცემელი და ამ ჟანრის კვლევისადმი მიძღვნილი რამდენიმე წიგნის ავტორი… ეს ყველაფერი იმიტომ ჩამოვთვალე, რომ, როდესაც ასეთი ადამიანი Sci Fi საუკეთესო ნაწარმოებების სიას შეადგენს, ჟანრის მოყვარულთ სიის სულ ცოტა ყურადღებით წაკითხვა მაინც გვმართებს, ალბათ.

ჰოდა – გაეცანით:

Continue reading “100 ფანტასტიკა, რომელიც უნდა წაიკითხო, სანამ ბაროკამერაში ჩაგდებენ და კოსმოსში გაგაფრენენ”

შაბათის პოსტი

იყო და არა იყო რა, ღვთის უკეთესი რა იქნებოდა, იყო ერთი კაცი, ქველი და გულკეთილი, რომელიც შეაწუხა ქვეყნად გამეფებულმა უსამართლობამ და განიზრახა ჩაგრულთა და უპოვართა დახმარება. გამოსთხოვა დედას დალოცვა და ყუა პური, ამოიცვა რკინის ქალამნები და გაუდგა გზას.

ბევრი იარა თუ ცოტა იარა, დაინახა ბაყაყი, რომელსაც გველი შემოხვეოდა და გადაყლაპვას უპირებდა, მაგრამ გულკეთილი კაცი რისი გულკეთილი კაცი იქნებოდა, გველი რომ არ განედევნა და საბრალო ბაყაყი არ გადაერჩინა. ბაყაყმა მადლობა გადაუხადა მის მხსნელს და სიცოცხლის ბოლომდე მეგობრობა შეჰფიცა.

Continue reading “გულკეთილი კაცის ამბავი”

შაბათის პოსტი

იყო და არა იყო რა, ღვთის უკეთსი რა იქნებოდა და ა.შ. და ა.შ…

ცხოვრობდა ერთი ბავშვი. ამბობენ, სადღაც სან დიეგოში ცხოვრობდაო, მაგრამ, შეეძლო ბერლინში ეცხოვრა ან, თუნდაც, თბილისში, ან  – ტოკიოში. ჰო – ტოკიო იყოს. ასე ჯობს.

მოკლედ, ცხოვრობდა ეს ტოკიოელი ბიჭუნა ტოკიოში. სახელად ტოშირო  ერქვა და მართლაც ძალიან გონიერი ბავშვი იყო. ჯერ სულ პატარას აი, სკოლაში რომ არ იღებდნენ, ისე პატარას, მშობლებმა წერა-კითხვის მასწავლებელი მოუყვანეს და ბიჭუნამ ყველა ათასი თუ რამდენიცაა იეროგლიფი უცებ დაისწავლა. ზოგჯერ მამამისი გაზეთის კითხვისას დაუძახებდა ხოლმე, მოდი ერთი, ტოშირო, ეს რა ასო-ნიშანია დამეხმარეო და ისიც ყოველთვის შეუცდომლად პასუხობდა. მერე სკოლაში მიიყვანეს და იქაც ყველაზე კარგად სწავლობდა. მერე უნივერსიტეტში განაგრძო სწავლა და იქაც ყველას ჯობნიდა. დაამთავრა თუ არა, რაც კი იაპონიაში კორპორაცია იყო, ყველა რიგში ჩადგა, ოღონდ კი ტოშიროს მათთან დაეწყო მუშაობა. ტოშირომ “მიცუბიში” აირჩია თუ “ტოიოტა” აირჩია თუ, სულაც – “სონი”… მოკლედ რომელიც აირჩია, დიდი სიხარულით შეხვდნენ და ტოშიროც თავს არ ზოგავდა – უნდოდა, იქაც ყველაზე საუკეთესო ყოფილიყო. ასე იყო მიჩვეული და – იმიტომ. ვინ მოთვლის, რამდენ საათს მუშაობდა დღეში, ეგ კი არა, თუკი შაბათს მის ნახვას მოისურვებდით – შაბათობითაც თავის კაბინეტში იჯდა.

Continue reading “Carpe Diem”

არასაკონკურსო პოსტი

ინგლისელ დეტექტივისტს, ჰეიერს ასეთი რომანი აქვს – “წმინდად ინგლისური მკვლელობა” – დანაშაულზე, რომელიც მხოლოდ ინგლისში შეიძლება, მომხდარიყო. “მედიასახლ პალიტრის” პროექტის “სანამ ცოცხალი ხარ წასაკითხი 50 წიგნის” მონაწილეთა მიერ შედგენილი სიაც ძალიან ქართულია… კარგია მერე – ასეც უნდა იყოსო, მეტყვით. მართალია, ასეც უნდა იყოს, მაგრამ არ მომწონს მე ეს სია და არც ის საზოგადოება მომწონს, ეს სია რომ შეადგინა. და საკუთარი თავიც არ მომწონს – მეც ხომ ამ საზოგადოების წევრი ვარ.

სია ძალიან ქართულია არა იმიტომ, რომ იქ არის რუსთაველი, დუმბაძე ან ტურაშვილი, სია ძალიან ქართულია იმიტომ, რომ იქ არ არის ასტრიდ ლინდგრენი, არ არის ლუის ქერალი, არ არის სელმა ლაგერლოვი… არ არის “ვინი პუჰი” – წიგნი, რომლის მხოლოდ ინგლისურენოვანი გამოცემის ტირაჟმა 70 მილიონს გადააბიჯა და რომელიც მსოფლიოს ხალხთა ყველა ენაზეა ლამის ნათარგმნი, ასე განსაჯეთ – ლათინურზეც კი.

Continue reading ““პალიტრის” წმინდა ქართული 50-ეული”

მედიასახლ პალიტრის პროექტზე “50 წიგნი, რომელიც უნდა წაიკითხო, სანამ ცოცხალი ხარ” ხომ ყველამ იცით? ბევრმა, ალბათ, მონაწილეობაც მიიღეთ, კითხვარი შეავსეთ და წიგნებიც ჩააწიკწიკეთ კოხტად.

მე – არა.

ისე, ამ პროექტის შესახებ რომ გავიგე პირველად, სურვილი გამიჩნდა, დამეწერა პოსტი 50 წიგნზე, რომელიც არ უნდა წაიკითხო, სანამ ცოცხალი ხარ… დავიწყე კიდეც. შემდეგ მივაგდე და ქე არის ეგერ, დრაფტებში სხვა 20-იოდ მიგდებულ თუ დაუმთავრებელ პოსტს შორის.

სამაგიეროდ, სხვა პოსტი უნდა გავაცოცხლო ახლა – 50 დეტექტურ ნაწარმოებზე, რომელიც უნდა წაიკითხო, სანამ ცოცხალი ხარ. როდესაც სერ ართურ ქონან დოილზე ვწერდი პოსტს, მაშინ გადავაწყდი ამ სიას, რომელიც ინგლისური Daily Telegraph-ის ლიტერატურული განყოფილების თანამშრომლებმა შეადგინეს ორიოდ წლის წინ. დოილზე პოსტი ისედაც მეტისმეტად ვრცელი გამომივიდა, ამიტომ ეს სია იქ ვერაფრით ჩავაკვეხე. ახლა აგერ გთავაზობთ:

Continue reading “50 დეტექტივი, რომელიც უნდა წაიკითხო, სანამ ცოცხალი ხარ”

ამბოხის თეორია

პორნოგრაფიაცა და ეროტიკაც შეიძლება ლიტერატურის ნიმუში იყოს.
მელისა პი

დოჩანაშვილისეულ ფოტოგრაფ კეჟერაძეს ძლიერ უყვარდა ლიტერატურა, მწერალ მელისა პანარელოს / მელისა პი-ს (Melissa Panarello / Melissa P.) კი ძლიერ უყვარს თავისი ვაგინა, იმდენად, რომ პირველი რომანი “ჯაგრისის 100 გადასმა ძილის წინ” (100 colpi di spazzola prima di andare a dormire) მას მიუძღვნა. ეს არის დღიური, სადაც ღიად და თამამადაა აღწერილი თხუთმეტი წლის გოგონას სექსუალური ცხოვრება და ფანტაზიები. არა მგონია, იოლი იყოს იტალიელთა გაკვირვება ეროტიკული ნაწარმოებით, მით უმეტეს კი – შოკირება. ბოლოს და ბოლოს სწორედ აქ, რამდენიმე საუკუნის წინ შეიქმნა “დეკამერონი”, მაგრამ “ჯაგრისის 100 გადასმის” ავტორი მხოლოდ 17 წლისა იყო, მთავარი გმირი კი, როგორც ვთქვი – სულ რაღაც თხუთმეტის. ამასთან, მელისა პანარელო სიცილიელია, კატანიას პროვინციის პატარა ქალაქ აჩი კასტელოდან, სიცილია კი დღემდე რჩება პატრიარქარულ ტერიტორიად ევროპაში.

Continue reading “ახალგაზრდა მეამბოხე მწერალი გოგო, რომელსაც თავისი ვაგინა ძლიერ უყვარდა”