დრო იყო, თბილისში მხოლოდ ორი ყაიდის ქანდაკება ვიცოდით – ცხენიანი კაცების ან პოეტების. დღეს ქალაქმა ცოტა გამოიხედა. რა შედარებაა. თბილისის არ იყოს, ცხენიანი კაცები სხვაგანაც ბევრია. პოეტებიც. მაგრამ მე უსახელო სკულპტურები მიყვარს. მაინცდამაინც სერვანტესი, გოია, ან ლოპე დე ვეგა ხომ არ უნდა იყოს. უსახელო, უცხო ქანდაკებები უფრო საინტერესოა. ის ამბებიც, ამ სკულპტურებს რომ სურთ, მოგიყვნენ.

გოგონა, რომელიც Malasaña-ს უბანში, Calle del Pez და Calle de San Bernardo ქუჩების კვეთაზე დგას, კედელს მიყრდნობია და წიგნი აქვს გადაშლილი. ეს ჯულიაა, პირველი ქალი სტუდენტი ესპანეთში. როდესაც სწავლა-განათლება ქალის საქმედ არ მიიჩნეოდა, მამაკაცად გადაიცვა და ასე, მოტყუებით გახდა მადრიდის უნივერსიტეტის სტუდენტი 1841 წელს. უნივერსიტეტის ძველი შენობა აქ, ამ უბანში მდებარეობდა.

Continue reading →

მარი შიმიზუ (Mari Shimizu) იაპონელი მეთოჯინეა ქალაქ ამაკუსადან. ტამას სახელოვნებო სკოლა დაამთავრა სპეციალობით “მოძრავი (გაცოცხლებული) სურათები”. მისი ინტერესის საგანია ტრადიციული იაპონური მხატვრობა და ანიმაცია. თანამშრომლობს იაპონურ კინო და ტელე-სტუდიებთან, როგორც მხატვარ-გამფორმებელი, დეკორატორი და მეთოჯინე.

შიმიზუს თოჯინები ბევრ იაპონურ ტელეშოუში, სერიალსა და ფილმშია. მისი თოჯინებით ხელში ფოტო-სესიებისთვის პოზირებენ მოდელები და პოდიუმზეც დეფილირებენ მოდის კვირეულებზე.  მარი შიმიზუს თოჯინებს ერთდროულად მოხიბლვაც შეუძლიათ და განხიბლვაც. არტისტის ფანტაზიას კი საზღვარი არ აქვს.

Continue reading →

თუ ძაღლები, ყავა და მოგზაურობა გიყვართ და ტაიბეიში მოხვდებით, კაფე Mr. R. Drinks-ს უნდა მიაკითხოთ, სადაც ბარისტა მისტერ არ აი ასეთ რამეებს მოგიმზადებთ:

ტაივანური ყავახანის შიბა ინუ ლატე ე.წ. 3D ლატე-არტის ტექნიკით მზადდება. ეს ტექნიკა აღმოსავლელი ბარისტების მოფიქრებულია, ტრადიციული, ევროპული ლატე-არტისგან განსხვავება თვალნათელია – აქ ნახატი კი არ იხატება, არამედ – იძერწება.  როგორც მიქელანჯელომ თქვა: იღებ გაყინულ ნაღებს და ზედმეტს ჩამოათლი. გრჩება:

Continue reading →

ამბოხის თეორია

არქიტექტურა გაყინული მუსიკააო, – ვიღაცას უთქვამს. არ მახსოვს – ვის. დავგუგლავდი, მაგრამ ეს პოსტი არქიტექტურაზე არ არის. 🙂 სკულპტურა კი პოეზიაა ჩემთვის. დიდად არ მიყვარს და იმიტომ: ფერწერა მირჩევნია სკულპტურას, როგორც პროზა – პოეზიას. მაგრამ იმ დღეს კატალოგში თავჩარგული მივდიოდი ერთი დარბაზიდან მეორე დარბაზში – დალის ნახატს ვეძებდი და უცებ, თითქოს მრეკესო თავში რაღაც – აი, არქიტექტურად რომ იყინება მუსიკა, ეგრე გავხევდი ერთ ადგილზე და მოვტრიალდი.

როდენი!

იქამდე როდენის სულ რამდენიმე ნამუშევარი მქონდა ნანახი ფოტოზე და იქედან ცნობით მხოლოდ “მოაზროვნეს” თუ ვიცნობდი. მახსოვდა ერთდროს ყურმოკრული, რომ იაკობ ნიკოლაძე სწავლობდა მასთან და დამშვიდობებისას საკუთარი საჭრისი აჩუქა როდენმა. თუმცა, არც ვიცი, სიმართლეა, თუ ქართველებს რომ გვიყვარს, ეგეთი ლეგენდა. საჭრისზე ვამბობ, თორემ შეგირდობის ამბავი ნაღდია. და კიდევ წაკითხული მქონდა სადღაც, რომ როდენს მოძრაობის და ექსპრესიის გადმოცემა სურდა – ამით გამოირჩევა მისი ქანდაკებებიო.

ამ ნაგლეჯ-ნაფლეთი, კოჭლი ცოდნით ვიცანი, რომ როდენი იყო.

Continue reading →

კვირადღის პოსტი

Continue reading →