ყავის ისტორია ეთიოპიიდან იწყებაო, ასე ამბობენ. ყავის მარცვლიდან რომ საოცარი სასმელის მომზადება შეიძლება, ამ საქმეში წვლილი შეიტანეს მწყემსებმა და შეიხებმა, ბედუინებმა და ფილოსოფოსებმა, თეოლოგებმა და დერვიშებმა… შეიხზე რა ვთქვა, მაგრამ ფრანკ ო’დი (Francis O’Dea) ქალაქ მონრეალიდან ფილოსოფოსიც იყო, თეოლოგიც, ბედუინიცა და მწყემსიც. არც სახლი ჰქონდა, არც კარი. მოგზაურობდა ქვეყნის გარშემო და საჯარო ლექციებით (ასე დავარქვათ, პირობითად) ირჩენდა თავს. უცნაური ადამიანი იყო. ერთ დღეს კი ქალაქ თორონთოში მის “კოლეგას”, სხვა კანადელ ფილოსოფოსსა და თეოლოგს თომ ქალიგანს (Tom Culligan) გადაეყარა. შეუამხანაგდა და ასე დაიწყო “მეორე ფინჯნის” ისტორიაც.
Second Cup Coffee Co. კანადური ყავახანებისა და ყავის მაღაზიის ქსელია. ამერიკული CB&TL-ის მსგავსი. 1975 წლიდან არსებობს. თავიდან მხოლოდ ერთი ყავახანა იყო, სადაც ისეთი თავისუფალი, ანარქიული და არაფორმალური გარემო იყო, მის მფლობელებს რომ შეეფერებოდათ. ადგილობრივი ბომონდის საყვარელი თავშესაყარი. “ვიყიდოთ ერთი სამოვარი, დავდგათ სტოლზე , ვსვათ ჩაი და ვისაუბროთ ხელოვნებაზე”, – აი, ეგეთი გარემო იყო. 
უბრალოდ სამოვრის ნაცვლად ყავის სახარში მანქანა ჰქონდათ და ჩაის ნაცვლად ყავას სვამდნენ. ხელოვნებასთან ერთად, კანადაა მაინც და ჰოკეიზეც საუბრობდნენ, უთუოდ. და მარიხუანასაც ეწეოდნენ, ალბათ.
თხის რძით დამზადებულ ნაყინს გამორჩეული გემო აქვს. კონსისტენციით მძიმეა და ელასტიკური. ერთგვაროვანი მასაა და იწელება ელარჯივით… აი, მეგრულ სამზარეულოში ნაყინი რომ იყოს, სწორედ MADO-ს მსგავსი იქნებოდა. ამ ნაყინს, ტრადიციულად, დანა-ჩანგლით მიირთმევდნენ, ამიტომ იმდენად მკვრივი იყო, რომ მისი დაჭრა შეიძლებოდა… რა თქმა უნდა, დრომ თავისი ვარიაციებიც მოიტანა – დღეს ადამიანები შაქარს უფრთხიან და კალორიებს ერიდებიან, ნაყინიც ცდილობს, ნაკლებ ცხიმოვანი და უფრო მსუბუქი გახდეს, მაგრამ MADO-ს ნაყინს ტრადიციულის უმთავრესი ნიშნები დღემდე შენარჩუნებულ აქვს… ბოლო-ბოლო უცხიმო, უშაქრო და არაკალორიული სტაფილოს წვენიც გვეყოფა.
აქ ბევრი ნახატია კედლებზე (კაფეს მფლობელი თავადაც მხატვარი და გალერისტია), აქ მყუდრო ვერანდაა და, როგორც ვთქვი, ულამაზესი ხედები.
ქალაქ კრუაში პატარა საფუნთუშეს იმ დილით კლიტე რომ ჩამოხსნა და პირველად შეუღო კარი მყიდველებს, ფრანგი ხაბაზი შარლემან მაიო ნამდვილად არ იფიქრებდა, რომ 127 წლის შემდეგ, თბილისში 3-ჯერ მომიწევდა მის კაფეში მისვლა, იმისთვის რომ შევკვეხებულიყავი ძლივს და ორი თავისუფალი ადგილი მომეგდო გაჭირვებით. 
“დონათები გაგვითავდა”-ო გამახსენდა. თუმცა, PAUL-სა და Dunkin’ Donuts-ს ვერ შევადრი. ფასთ-ფუდისა და დონათების საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს, მაგრამ “პოლი”-ს რეცეპტურა და ტკბილეული “ჟანრის კლასიკაა”. უგემრიელესი ბოლო ნამცეცამდე.
ჰოდა, კანტინას ესპრესო (ერთ-ერთი) საუკეთესოა ქალაქში, თხილისფერ-ჟღალისფერი, თითქმის ისეთი, როგორსაც 
ქაბაბი, ტოლმა და ლავაში ვისია და ვისი უფრო გემრიელი – ვდავობთ, ვდავობთ და ვერც ვერასდროს შევთანხმდებით. მაშინაც და ახლაც ქართველებს ერთი თვისება გვაქვს – რესტორანში ნაცნობ კერძებს ვეძალებით. რა რესტორანიცა და ვინ მზარეულიც არ უნდა იყოს – უცხო კერძებს მაინც ეჭვისთვალით ვუყურებთ… ეგერ, იმ ლეგენდარული 37-მანეთიანი ბილეთების დროსაც, ბევრი რომ კეთილად იხსენებს, ადგებოდა ქართველი, გადაფრინდებოდა მოსკოვში, გაივლიდა-გამოივლიდა და… ისევ რესტორან “არაგვს” მიადგებოდა.
Stylish Blog 