ვაშლი, კრემი და ცოტაოდენი ჯადოქრობა

შეიძლება შეფ ენცო ნერის სახელი გაგონილი არა გქონდეთ, მაგრამ რომელიმე მისი კერძი გასინჯული კი გექნებათ, თუ თბილისის პოპულარულ კაფე-რესტორნებს სტუმრობთ ხოლმე.

Enzo e Mia

2017 წელს ჩამოვიდა საქართველოში და არაერთ ქართულ რესტორანში უმუშავია და დღესაც მუშაობს – როგორც შეფი, ბრენდ-შეფი, კონსულტანტი: ლა ბოემი, ფილინი რადისონში, დაინჰოლი, ბიოლი, შატო მერე, ანდროპოვის ყურები… დღეს არაჩვეულებრივი სთეიქჰაუს ასადოს (სასტუმრო მერკური) ბრენდ-შეფია. სთეიქი ძალიან მიყვარს და ასადოს სთეიქი ნამდვილად საუკეთესოა, მაგრამ ვაშლი, კრემი და ცოტაოდენი ჯადოქრობა ეს არის ვაშლის შტრუდელი, რომელიც იტალიურ რესტორანში ვერა იტალიანა  გავსინჯე.

ვერა იტალიანა (Vera Italiana kitchen & bar) ენცო ნერის რესტორანია. თავად ფლობს, თავად მართავს, მენიუს თავად ადგენს, მზარეულთა გუნდიც თავად შეარჩია და თავადაც სულ იქ არის და ყურადღებას არ აკლებს. არც კერძებს, არც – სტუმრებს. ყოველ შემთხვევაში, რამდენი მივედი, იმდენი იქ იყო და ღუმელთან ტრიალებდა. “ვერა იტალიანა” 100% შეფ ენცოს რესტორანია და 100% იტალიური (vera Italiana ქართულად რომ ვთარგმნოთ, “ნამდვილ იტალიურს” ნიშნავს).

Continue reading “ვაშლი, კრემი და ცოტაოდენი ჯადოქრობა”

სიყვარული ორივე ფინჯნიდან

Second Cup Cappuccinoყავის ისტორია ეთიოპიიდან იწყებაო, ასე ამბობენ. ყავის მარცვლიდან რომ საოცარი სასმელის მომზადება შეიძლება, ამ საქმეში წვლილი შეიტანეს მწყემსებმა და შეიხებმა, ბედუინებმა და ფილოსოფოსებმა, თეოლოგებმა და დერვიშებმა… შეიხზე რა ვთქვა, მაგრამ ფრანკ ო’დი (Francis O’Dea) ქალაქ მონრეალიდან ფილოსოფოსიც იყო, თეოლოგიც, ბედუინიცა და მწყემსიც. არც სახლი ჰქონდა, არც კარი. მოგზაურობდა ქვეყნის გარშემო და საჯარო ლექციებით (ასე დავარქვათ, პირობითად) ირჩენდა თავს. უცნაური ადამიანი იყო. ერთ დღეს კი ქალაქ თორონთოში მის “კოლეგას”, სხვა კანადელ ფილოსოფოსსა და თეოლოგს თომ ქალიგანს (Tom Culligan) გადაეყარა. შეუამხანაგდა და ასე დაიწყო “მეორე ფინჯნის” ისტორიაც.

Second Cup Coffee Co. კანადური ყავახანებისა და ყავის მაღაზიის ქსელია. ამერიკული CB&TL-ის მსგავსი. 1975 წლიდან არსებობს. თავიდან მხოლოდ ერთი ყავახანა იყო, სადაც ისეთი თავისუფალი, ანარქიული და არაფორმალური გარემო იყო, მის მფლობელებს რომ შეეფერებოდათ. ადგილობრივი ბომონდის საყვარელი თავშესაყარი. “ვიყიდოთ ერთი სამოვარი, დავდგათ სტოლზე , ვსვათ ჩაი და ვისაუბროთ ხელოვნებაზე”, – აი, ეგეთი გარემო იყო. Smile უბრალოდ სამოვრის ნაცვლად ყავის სახარში მანქანა ჰქონდათ და ჩაის ნაცვლად ყავას სვამდნენ. ხელოვნებასთან ერთად, კანადაა მაინც და ჰოკეიზეც საუბრობდნენ, უთუოდ. და მარიხუანასაც ეწეოდნენ, ალბათ.

Continue reading “სიყვარული ორივე ფინჯნიდან”

ნაყინი არის MADO

 

Mado Cafeურბანული ლეგენდა ამბობს, როდესაც მიტროფანე ლაღიძეს ჰკითხეს, რა არის შენი წვენების საიდუმლოო, ენა გამოუყვია თურმე. ოსმან აღა-ს, MADO-ს მთავარ მენაყინეს თუ ჰკითხავდნენ, ისიც ასე უპასუხებდა, ალბათ. დიდი სიფრთხილით ეძებდა რძეს უგემრიელესი ნაყინისთვის. საუკეთესოდ თხის რძე გამოარჩია ხმელთაშუა ზღვის მთიანეთიდან. ამ ფერდობებზე ველური ორქიდეა იზრდებოდა და კიდევ რამდენიმე სხვა მცენარე, რომლის ქართული შესატყვისის ძებნა მეზარება ახლა და არც თქვენ გაინტერესებთ, მთავარია, ამ მცენარეებს MADO-ს თხებმა მიაგნონ. Smile თხის რძით დამზადებულ ნაყინს გამორჩეული გემო აქვს. კონსისტენციით მძიმეა და ელასტიკური. ერთგვაროვანი მასაა და იწელება ელარჯივით… აი, მეგრულ სამზარეულოში ნაყინი რომ იყოს, სწორედ MADO-ს მსგავსი იქნებოდა. ამ ნაყინს, ტრადიციულად, დანა-ჩანგლით მიირთმევდნენ, ამიტომ იმდენად მკვრივი იყო, რომ მისი დაჭრა შეიძლებოდა… რა თქმა უნდა, დრომ თავისი ვარიაციებიც მოიტანა – დღეს ადამიანები შაქარს უფრთხიან და კალორიებს ერიდებიან, ნაყინიც ცდილობს, ნაკლებ ცხიმოვანი და უფრო მსუბუქი გახდეს, მაგრამ MADO-ს ნაყინს ტრადიციულის უმთავრესი ნიშნები დღემდე შენარჩუნებულ აქვს… ბოლო-ბოლო უცხიმო, უშაქრო და არაკალორიული სტაფილოს წვენიც გვეყოფა.

Continue reading “ნაყინი არის MADO”

ბეთლემი

საუკეთესო ადგილი თბილისში?

ხშირად, ძველ თბილისში სეირნობას აბანოთუბანში ვამთავრებთ, ლეღვთახევში, შარდენის რომელიმე კაფეში… მაგრამ, თუკი არ დაიზარებთ, სოლოლაკიდან ტიმოთე ბელოის 120-საფეხურიან კიბეს აჰყვებით, დაგხვდებათ ულამაზესი ხედები, ვიწრო, საფეხმავლო შუკები, რამდენიმე კოხტა ეკლესია, სპარსული ათეშგა – მაზდეანური სალოცავი,  ძველი თბილისის განუმეორებელი არომატი და გასაოცარი კაფე-რესტორნები. ეს არის თბილისური ბეთლემი – კლდის უბანი.

კაფე-რესტორნები ვთქვი და გამორჩეული სამია.144 Stairs

პირველს 144 საფეხური ჰქვია. ბეთლემის ქუჩიდან ზემოთ, კიბით 144 საფეხური უნდა ასკინკილა აირბინოთ და თბილისის ყველაზე კოლორიტულ კაფეში აღმოჩნდებით.  აქედან თბილისი ყველაზე ლამაზი ჩანს. სწორედ ამ ადგილიდან იშლება ჩვენს ქალაქზე ყველაზე ლამაზი ხედი. ამ კაფეში ძალიან კარგი, მხიარული, მეგობრული და ყურადღებიანი ადამიანები მუშაობენ. ამ კაფეში ამზადებენ უგემრიელეს ნამცხვრებს. აქ მზეს ეფიცხება 144 ბუნდღლა (და არაბუნდღლაც) კატა. Smile აქ ბევრი ნახატია კედლებზე (კაფეს მფლობელი თავადაც მხატვარი და გალერისტია), აქ მყუდრო ვერანდაა და, როგორც ვთქვი, ულამაზესი ხედები.

Continue reading “ბეთლემი”

არამხოლოდ სთარბაქსის

– როდის შემოვა საქართველოში “სთარბაქსი”?

– სანამ “სთარბაქსი” არ გვეყოლება, ყავას ვერ ვსვამ თბილისში.

– ყავის დასალევად სტამბოლში მიწევს გადაფრენა, გოგო!

– ჩემი მეზობლის ძმის მეგობრის გერლფრენდის დაქალი “სთარბაქსში” მუშაობს და ნამდვილად ვიცი, მალე იხსნებიან საქართველოში.

არამხოლოდ “სთარბაქსის”!

CB&TLThe Coffee Bean & Tea Leaf რა თქმა უნდა, ვერ არის ისე პოპულარული, როგორც “სთარბაქსია”, მაგრამ ნამდვილი ამერიკული ყავის დაგემოვნება თუ გსურთ, როგორც იტყვიან – ველქომ!

Continue reading “არამხოლოდ სთარბაქსის”