საქართველო

ვაშლი, კრემი და ცოტაოდენი ჯადოქრობა

შეიძლება შეფ ენცო ნერის სახელი გაგონილი არა გქონდეთ, მაგრამ რომელიმე მისი კერძი გასინჯული კი გექნებათ, თუ თბილისის პოპულარულ კაფე-რესტორნებს სტუმრობთ ხოლმე.

2017 წელს ჩამოვიდა საქართველოში და არაერთ ქართულ რესტორანში უმუშავია და დღესაც მუშაობს – როგორც შეფი, ბრენდ-შეფი, კონსულტანტი: ლა ბოემი, ფილინი რადისონში, დაინჰოლი, ბიოლი, შატო მერე, ანდროპოვის ყურები… დღეს არაჩვეულებრივი სთეიქჰაუს ასადოს (სასტუმრო მერკური) ბრენდ-შეფია. სთეიქი ძალიან მიყვარს და ასადოს სთეიქი ნამდვილად საუკეთესოა, მაგრამ ვაშლი, კრემი და ცოტაოდენი ჯადოქრობა ეს არის ვაშლის შტრუდელი, რომელიც იტალიურ რესტორანში ვერა იტალიანა გავსინჯე.

ვერა იტალიანა (Vera Italiana kitchen & bar) ენცო ნერის რესტორანია. თავად ფლობს, თავად მართავს, მენიუს თავად ადგენს, მზარეულთა გუნდიც თავად შეარჩია და თავადაც სულ იქ არის და ყურადღებას არ აკლებს. არც კერძებს, არც – სტუმრებს. ყოველ შემთხვევაში, რამდენი მივედი, იმდენი იქ იყო და ღუმელთან ტრიალებდა. “ვერა იტალიანა” 100% შეფ ენცოს რესტორანია და 100% იტალიური (vera Italiana ქართულად რომ ვთარგმნოთ, “ნამდვილ იტალიურს” ნიშნავს).

Continue reading “ვაშლი, კრემი და ცოტაოდენი ჯადოქრობა”

სიყვარული ორივე ფინჯნიდან

ყავის ისტორია ეთიოპიიდან იწყებაო, ასე ამბობენ. ყავის მარცვლიდან რომ საოცარი სასმელის მომზადება შეიძლება, ამ საქმეში წვლილი შეიტანეს მწყემსებმა და შეიხებმა, ბედუინებმა და ფილოსოფოსებმა, თეოლოგებმა და დერვიშებმა… შეიხზე რა ვთქვა, მაგრამ ფრანკ ო’დი (Francis O’Dea) ქალაქ მონრეალიდან ფილოსოფოსიც იყო, თეოლოგიც, ბედუინიცა და მწყემსიც. არც სახლი ჰქონდა, არც კარი. მოგზაურობდა ქვეყნის გარშემო და საჯარო ლექციებით (ასე დავარქვათ, პირობითად) ირჩენდა თავს. უცნაური ადამიანი იყო. ერთ დღეს კი ქალაქ თორონთოში მის “კოლეგას”, სხვა კანადელ ფილოსოფოსსა და თეოლოგს თომ ქალიგანს (Tom Culligan) გადაეყარა. შეუამხანაგდა და ასე დაიწყო “მეორე ფინჯნის” ისტორიაც.

Second Cup Coffee Co. კანადური ყავახანებისა და ყავის მაღაზიის ქსელია. ამერიკული CB&TL-ის მსგავსი. 1975 წლიდან არსებობს. თავიდან მხოლოდ ერთი ყავახანა იყო, სადაც ისეთი თავისუფალი, ანარქიული და არაფორმალური გარემო იყო, მის მფლობელებს რომ შეეფერებოდათ. ადგილობრივი ბომონდის საყვარელი თავშესაყარი. “ვიყიდოთ ერთი სამოვარი, დავდგათ სტოლზე , ვსვათ ჩაი და ვისაუბროთ ხელოვნებაზე”, – აი, ეგეთი გარემო იყო. Smile უბრალოდ სამოვრის ნაცვლად ყავის სახარში მანქანა ჰქონდათ და ჩაის ნაცვლად ყავას სვამდნენ. ხელოვნებასთან ერთად, კანადაა მაინც და ჰოკეიზეც საუბრობდნენ, უთუოდ. და მარიხუანასაც ეწეოდნენ, ალბათ.

Continue reading “სიყვარული ორივე ფინჯნიდან”

ნაყინი არის MADO

ურბანული ლეგენდა ამბობს, როდესაც მიტროფანე ლაღიძეს ჰკითხეს, რა არის შენი წვენების საიდუმლოო, ენა გამოუყვია თურმე. ოსმან აღა-ს, MADO-ს მთავარ მენაყინეს თუ ჰკითხავდნენ, ისიც ასე უპასუხებდა, ალბათ. დიდი სიფრთხილით ეძებდა რძეს უგემრიელესი ნაყინისთვის. საუკეთესოდ თხის რძე გამოარჩია ხმელთაშუა ზღვის მთიანეთიდან. ამ ფერდობებზე ველური ორქიდეა იზრდებოდა და კიდევ რამდენიმე სხვა მცენარე, რომლის ქართული შესატყვისის ძებნა მეზარება ახლა და არც თქვენ გაინტერესებთ, მთავარია, ამ მცენარეებს MADO-ს თხებმა მიაგნონ. Smile თხის რძით დამზადებულ ნაყინს გამორჩეული გემო აქვს. კონსისტენციით მძიმეა და ელასტიკური. ერთგვაროვანი მასაა და იწელება ელარჯივით… აი, მეგრულ სამზარეულოში ნაყინი რომ იყოს, სწორედ MADO-ს მსგავსი იქნებოდა. ამ ნაყინს, ტრადიციულად, დანა-ჩანგლით მიირთმევდნენ, ამიტომ იმდენად მკვრივი იყო, რომ მისი დაჭრა შეიძლებოდა… რა თქმა უნდა, დრომ თავისი ვარიაციებიც მოიტანა – დღეს ადამიანები შაქარს უფრთხიან და კალორიებს ერიდებიან, ნაყინიც ცდილობს, ნაკლებ ცხიმოვანი და უფრო მსუბუქი გახდეს, მაგრამ MADO-ს ნაყინს ტრადიციულის უმთავრესი ნიშნები დღემდე შენარჩუნებულ აქვს… ბოლო-ბოლო უცხიმო, უშაქრო და არაკალორიული სტაფილოს წვენიც გვეყოფა.

Continue reading “ნაყინი არის MADO”

ბეთლემი

საუკეთესო ადგილი თბილისში?

ხშირად, ძველ თბილისში სეირნობას აბანოთუბანში ვამთავრებთ, ლეღვთახევში, შარდენის რომელიმე კაფეში… მაგრამ, თუკი არ დაიზარებთ, სოლოლაკიდან ტიმოთე ბელოის 120-საფეხურიან კიბეს აჰყვებით, დაგხვდებათ ულამაზესი ხედები, ვიწრო, საფეხმავლო შუკები, რამდენიმე კოხტა ეკლესია, სპარსული ათეშგა – მაზდეანური სალოცავი, ძველი თბილისის განუმეორებელი არომატი და გასაოცარი კაფე-რესტორნები. ეს არის თბილისური ბეთლემი – კლდის უბანი.

კაფე-რესტორნები ვთქვი და გამორჩეული სამია.

პირველს 144 საფეხური ჰქვია. ბეთლემის ქუჩიდან ზემოთ, კიბით 144 საფეხური უნდა ასკინკილა აირბინოთ და თბილისის ყველაზე კოლორიტულ კაფეში აღმოჩნდებით. აქედან თბილისი ყველაზე ლამაზი ჩანს. სწორედ ამ ადგილიდან იშლება ჩვენს ქალაქზე ყველაზე ლამაზი ხედი. ამ კაფეში ძალიან კარგი, მხიარული, მეგობრული და ყურადღებიანი ადამიანები მუშაობენ. ამ კაფეში ამზადებენ უგემრიელეს ნამცხვრებს. აქ მზეს ეფიცხება 144 ბუნდღლა (და არაბუნდღლაც) კატა. Smile აქ ბევრი ნახატია კედლებზე (კაფეს მფლობელი თავადაც მხატვარი და გალერისტია), აქ მყუდრო ვერანდაა და, როგორც ვთქვი, ულამაზესი ხედები.

Continue reading “ბეთლემი”

არამხოლოდ სთარბაქსის

– როდის შემოვა საქართველოში “სთარბაქსი”?

– სანამ “სთარბაქსი” არ გვეყოლება, ყავას ვერ ვსვამ თბილისში.

– ყავის დასალევად სტამბოლში მიწევს გადაფრენა, გოგო!

– ჩემი მეზობლის ძმის მეგობრის გერლფრენდის დაქალი “სთარბაქსში” მუშაობს და ნამდვილად ვიცი, მალე იხსნებიან საქართველოში.

არამხოლოდ “სთარბაქსის”!

The Coffee Bean & Tea Leaf რა თქმა უნდა, ვერ არის ისე პოპულარული, როგორც “სთარბაქსია”, მაგრამ ნამდვილი ამერიკული ყავის დაგემოვნება თუ გსურთ, როგორც იტყვიან – ველქომ!

Continue reading “არამხოლოდ სთარბაქსის”

პოლი, ბრუქსი და ბარნოვი

PAUL

Paul Tbilisi ქალაქ კრუაში პატარა საფუნთუშეს იმ დილით კლიტე რომ ჩამოხსნა და პირველად შეუღო კარი მყიდველებს, ფრანგი ხაბაზი შარლემან მაიო ნამდვილად არ იფიქრებდა, რომ 127 წლის შემდეგ, თბილისში 3-ჯერ მომიწევდა მის კაფეში მისვლა, იმისთვის რომ შევკვეხებულიყავი ძლივს და ორი თავისუფალი ადგილი მომეგდო გაჭირვებით. Smile “დონათები გაგვითავდა”-ო გამახსენდა. თუმცა, PAUL-სა და Dunkin’ Donuts-ს ვერ შევადრი. ფასთ-ფუდისა და დონათების საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს, მაგრამ “პოლი”-ს რეცეპტურა და ტკბილეული “ჟანრის კლასიკაა”. უგემრიელესი ბოლო ნამცეცამდე.

მაიოს საფუნთუშე PAUL დიდი ხნის განმავლობაში რჩებოდა მცირე საცხობად, კრუას გარეთ ცოტა ვინმეს თუ გაეგონა. კრუა კი პაწაწკინტელა ქალაქია – 20’000 ადამიანი ცხოვრობს დღეს და 1889 წელს რამდენი იყო არ ვიცი. ალბათ, იმდენი, რამდენის დაპურებასაც შარლემან მაიო, მისი მეღლე და ორი შეგირდი გასწვდებოდა. Smile

მაგრამ საფრანგეთში გურმან ხალხს რა დათვლის და თუკი მე აგერ, ვაკეში გავედი PAUL-ის ტკბილეულის დასაგემოვნებლად, ფრანგები ჯერ ლილიდან ეწვივნენ კრუას (7 კილომეტრია სულ), შემდეგ – სხვა ქალაქებიდან. მაიოს საფუნთუშის სახელმა პარიზამდეც ჩააღწია. მე-20 საუკუნის 60-იანი წლებიდან კი PAUL-ის პურ-ფუნთუშეული სუპერმარკეტების დახლებზეც გამოჩნდა (მათ შორის, “კარფურს” არ ეწყინოს და “აშანის” დახლებზე, რომლის ისტორიაც ასევე ქალაქ კრუადან იწყება).

დღეს PAUL – ესაა საცხობებისა და კაფე-რესტორნების ქსელი საფრანგეთსა და მსოფლიოს 30 ქვეყანაში. ახლა უკვე – საქართველოშიც. უგემრიელესი შოკოლადის ტარტლეტი (ტარტალეტკა – ჩვენებურად), შოკოლადის მაკარუნი (მაკარონი არა – მაკარუნი, ბისკვიტი), ფრანგული კულინარიის შედევრი – ეკლერი და, ცხადია, კრუასანი, რომელიც ვითომ ავსტრიელებმა კი მოიგონეს, მაგრამ კრემისა და შოკოლადის დამატებას სწორედ ფრანგები მიხვდნენ… აბა, რა იქნებოდა კრუასანი კრემისა და შოკოლადის გარეშე?

Continue reading “პოლი, ბრუქსი და ბარნოვი”

Cantina by Bontempi – იტალიური ყავის სარდაფი

საბურთალოს ქუჩაზე ლუდის დასალევად დავდივარ ხოლმე. ბევრი კარგი ბარია იქ. დაჯდები, ხინკალს შეჭამ, ფეხბურთს ან რაგბს უყურებ მეგობრებთან. მაგრამ არც დიდი ხანია, ლუდხანებს შორის მოკალათდა პატარა იტალიური კაფე, გვერდს რომ ვერ აუქცევ, ისეთი: ჯერ ისეთი გემრიელი სახელი აქვს, მერე კიდევ ისეთი აბრა, არ იქნება, გვერდი აუქციო.

იდეალური გარემოა ლანჩთაიმისთვის, თუმცა სხვა დროს თუ მიხვალთ, არც მაგას ინანებთ. სახელის საპირისპიროდ (Cantina – იტალიურად სარდაფია) ძალიან ნათელი ადგილია, მინიმალისტური, სადა, ურბანული დიზაინით, არაჩვეულებრივი, ღიმილიანი მომსახურება და გემრიელი მენიუ – ესაა კანტინა ბაი ბონტემპი.

უგემრიელესი ესპრესოა. ამ ბოლო დროს დავდივარ და ესპრესოებს ვტესტავ, გაიგებდით, ალბათ. Smile ჰოდა, კანტინას ესპრესო (ერთ-ერთი) საუკეთესოა ქალაქში, თხილისფერ-ჟღალისფერი, თითქმის ისეთი, როგორსაც კურტ ბაუერი ამზადებს… (ამ ერთ-ერთით ახლა თავი დავიზღვიე, თორემ სადაც ვნახე, მათ შორის კია საუკეთესო). Smile

Continue reading “Cantina by Bontempi – იტალიური ყავის სარდაფი”

ქართველები რესტორანში

უცხო რესტორნები საქართველოში, მგონი, 90-იანებში გამოჩნდა. მანამდეც მიაგნებდი რაღაცას – სოცბანაკის “ბუდაპეშტი”, “პრაღა” და “ვარშავა” მოსკოვში თუ იყო, თბილისშიც გვექნებოდა, ალბათ, მაგრამ აქა-იქ და ცოტა-ცოტა. “მოძმე რესპუბლიკების” სამზარეულოსაც ნახავდი, უთუოდ… თუმცა, სომხურ და აზერბაიჯანულ სამზარეულოს მთლად უცხოს ვერ დაარქმევ – იმდენი გვაქვს საერთო და საერთო კიარადა, სადაო და გასაყოფი. Smile ქაბაბი, ტოლმა და ლავაში ვისია და ვისი უფრო გემრიელი – ვდავობთ, ვდავობთ და ვერც ვერასდროს შევთანხმდებით. მაშინაც და ახლაც ქართველებს ერთი თვისება გვაქვს – რესტორანში ნაცნობ კერძებს ვეძალებით. რა რესტორანიცა და ვინ მზარეულიც არ უნდა იყოს – უცხო კერძებს მაინც ეჭვისთვალით ვუყურებთ… ეგერ, იმ ლეგენდარული 37-მანეთიანი ბილეთების დროსაც, ბევრი რომ კეთილად იხსენებს, ადგებოდა ქართველი, გადაფრინდებოდა მოსკოვში, გაივლიდა-გამოივლიდა და… ისევ რესტორან “არაგვს” მიადგებოდა.

90-იანებში თბილისშიც ნელ-ნელა გახსნეს უცხო რესტორნები. ზოგი – ფრიად ეკზოტიკურიც. პირველი მერცხალი არ მასოვს, მაგრამ, მგონი, ჩინური რესტორანი იყო ესპანური სახელით “პიკასო” და პეკინური იხვით მენიუში. შემდეგ კიდევ ბევრი მიემატა. სხვა ჩინურიც, იაპონურიც, იტალიური, ფრანგული, ინდური, ესპანური, მექსიკური და ნორვეგიული თევზის რესტორანი “ფიორდი”…

Continue reading “ქართველები რესტორანში”

ისინი, ვინც (ვერ) მოვიშინაურეთ

ერთმა ძალიან კარგმა კაცმა და შესანიშნავმა მწერალმა თქვა – “პასუხს ვაგებთ მათზე, ვინც მოვიშინაურეთო”. და ვინც არ მოგვიშინაურებია იმათზეც ვაგებთ პასუხს. იმიტომ რომ ადამიანი ერთადერთი ცხოველია, რომელმაც გარემოსთან მშვიდობა ვერ ნახა. ჩვენ ერთადერთნი ვართ, ვისაც ბუნების განადგურება შეგვიძლია, რასაც წარმატებით ვახერხებთ.

თან გადადნობილ ზარებზეც ვფიქრობთ…

ბევრმა მოაწერა ხელი ზოოპარკის დახურვის და გადარჩენილი ცხოველების გაჩუქების პეტიციას. მეც მიმიწვიეს, მაგრამ არ მომიწერია ხელი. მანამ, სანამ დახურვის და გაუქმების ალტერნატივა არის.

ეს არის თბილისის ახალი ზოოპარკის პროექტი. აგერ – ლინკიც.

პროექტი რამდენიმე წლის წინ მოამზადა ბრიტანულმა კომპანიამ Proctor and Matthews. მათ რამდენიმე ზოოლოგიური პარკი აქვთ დაპროექტებული, მათ შორისაა ლომების საფარი-პარკი ინგლისში.

Continue reading “ისინი, ვინც (ვერ) მოვიშინაურეთ”

საქართველოს ხიბლში

ვანო მერაბიშვილი, ბაკურ კვეზერელი, ზაზა გოროზია, ვერა ქობალია, საქართველოს პატრიარქი ილია მეორე, ქართველი მამაკაცები, უპატრონო ძაღლები და ბევრი სხვა რამ კსენია სოკოლოვას რეპორტაჟში “უცნობი ქვეყანა” (Неизвестная страна. Назло надменному соседу: Как живет современная Грузия).

ჟურნალ GQ-ს რუსული გამოცემის რედაქტორის მოადგილემ, კსენია სოკოლოვამ საქართველო შემოიარა და თავისი შთაბეჭდილებები ჟურნალის დეკემბრის ნომერში გაგვაცნო (ეს სწორედ ის სოკოლოვაა, სობჩაკთან ერთად რომ ჩამობრძანდა. რუსი ნაშები მოკლე კაბებში, ქართველი პრეზიდენტი ბარბერის საათით და გლამურული საქართველო).

სოკოლოვას რეპორტაჟით თუ ვიმსჯელებთ, ის საქართველოს ხიბლშია. Continue reading “საქართველოს ხიბლში”

რუსი ნაშები მოკლე კაბებში, ქართველი პრეზიდენტი ბარბერის საათით და გლამურული საქართველო

ჟურნალ GQ-ს რუსული გამოცემის რედაქტორის მოადგილე კსენია სოკოლოვა ჩამობრძანდა საქართველოში კსენია სობჩაკთან ერთად, დაათვალიერა ბათუმი, იმგზავრა მანქანით თბილისამდე და ინტერვიუ ჩაწერა მიხეილ სააკაშვილთან.

აი, როგორ იყო ეს ყველაფერი:

შეიძლება, ეს ვიდეო ჩემს ბლოგზე ცოტა უცნაურადაც ჩანდეს, ვინაიდან აქ პოლიტიკაზე არ ვწერ, მაგრამ მასში საუბარი პოლიტიკაზე არც არის, თანაც, GQ (Gentlemen’s Quarterly) სწორედ ის ჟურნალია, რომლის თემატიკაა სტილი, გემოვნება, მოდა, ლიტერატურა, კინო, მუსიკა და ქალები – ყველაფერი ის, რაზეცაა (GQ-ს ვერ შევედრები, მაგრამ) ჩემი ბლოგი.

***

Зато я теперь прекрасно понимаю премьера Путина. Я бы на его месте тоже этого Саакашвили ненавидела. Он же для наших кто? Никто! Какой-то секретарь приморского обкома. Таких раньше одним телефонным звонком снимали. Поэтому они сидели ровно, исходили лестью и смотрели в рот. А этот мало того что рамсы путает и наглеет, так еще и ростом выше два раза! Налицо стилистическая разница такого масштаба, что они не то что на территории бывшей империи, на одной планете существовать не могут.
კსენია სოკოლოვა, ჟურნალი GQ, ინტერვიუ მიხეილ სააკაშვილთან Continue reading “რუსი ნაშები მოკლე კაბებში, ქართველი პრეზიდენტი ბარბერის საათით და გლამურული საქართველო”