ჭდე: საიფაი და ფენტეზი

რეი ბრედბერი

ქალაქის მოედანზე ნელ-ნელა თავს იყრიდა ხალხი. დილის ხუთი საათი იყო. შორს, სოფლის მხარეს, დათრთვილულ ველებს გაღმა ყიოდნენ მამლები და საკვამურებიდან ჯერ არსად ჩანდა კვამლი. მხოლოდ ნისლი ეხურა ჩამოშლილ შენობებს.

მზე ამოიწვერა და გადაყარა ბინდი. კიდევ მეტი ადამიანი გამოვიდა სახლიდან გარეთ. მოდიოდნენ მოედნისკენ. მოუყვებოდნენ გზას წყვილად თუ სამ-სამად. შვიდი საათი შეიქნა. დღეს ბაზრობის დღე იყო. ზეიმის დღე.

პატარა ბიჭი იდგა მარტო, ორი მამაკაცის ზურგს აფარებული. კაცები ხმამაღლა ლაპარაკობდნენ, პირიდან ორთქლი სდიოდათ და მათ ხმას დილის სუსხში გაჰქონდა ჭახანი. ბიჭი ფეხიდან ფეხზე გადადიოდა. აწითლებულ, აქერცლილ ხელებს უბერავდა, ითბობდა. ხანდახან წინა კაცების ჭუჭყიან, ჯუთის ტანსაცმელს გახედავდა ხოლმე და კიდევ წინ რიგში მდგომ მამაკაცთა და ქალთა თვალუწვდენელ მძივს. Continue reading “ღიმილი”

რეი ბრედბერი

პაციენტმა საავადმყოფოში სამი, უსაშველოდ გრძელი და სევდიანი დღე დაყო და კვირას, როდესაც ექიმები, მეტწილად, ადგილზე არ არიან ხოლმე და ექთნებსაც საქმე არაფერი აქვთ, საოცრება მოხდა.

ამ ამბის მოახლოება გაიგო მანამ, სანამ დაინახავდა. ჯერ ქვედა სართულიდან სხვა პაციენტების შეძახილები და სიცილის ხმა შემოესმა. საოცრება ნელ-ნელა უახლოვდებოდა მის პალატას.

შემდეგ ზღურბლზე წარმოუდგა კაცი. ხელში ეჭირა თოკი და ძაღლი hყავდა ჩაბმული. გოლდენ რეტრივერი. ყველაზე ლამაზი რეტრივერი, რაც კი ოდესმე ენახა. კოხტად დავარცხნილი ფაფუკი ბეწვით. მოვლილი. გონიერი თვალები ჰქონდა და ყელზე კოხტად შეკრული ბენდენა. სისხლის ფერისა.

ხშირად მოდიოდა ავადმყოფების მოსანახულებლად და ავადმყოფები ასე ამბობდნენ – იმ დღეს, როდესაც ძაღლი სტუმრობდათ, სიხარული და შვება მოჰქონდა ხოლმე.

პაციენტსაც ყური მოეკრა ამ ამბისთვის. მხოლოდ უკვირდა, რატომ არ ჰყავთ მსოფლიოში ბევრი ასეთი ძაღლი, ვისაც შეუძლია, დავრდომილს გული გამოუკეთოს, ხალისი დაუბრუნოს და, ეგებ, ჯანიც მისცეს.

ძაღლი წითელი ბენდენით პალატის კართან შეყოვნდა წამით, შეიხედა, შევიდა შიგნით, მიუახლოვდა საწოლს და დადგა, დაელოდა, სანამ მოეფერებოდნენ. Continue reading “ძაღლი წითელ ბენდენაში”

რეი ბრედბერი

ახალგაზრდა მამა ქელი მამა გილმანის კელიაში შევიდა. შეჩერდა. თვალი მოავლო. ყოყმანობდა. თითქოს, გასვლაც დააპირა, მაგრამ შემდეგ ისევ უკან შებრუნდა.

გილმანმა საბუთებიდან ასწია თავი და ჰკითხა:

– მამა ქელი, მოხდა რამე?

– არც კი ვიცი, როგორა ვთქვა, – უთხრა ქელიმ.

– ჯერ ის მითხარი, შემოდიხარ თუ გადიხარ? გთხოვ, შემოხვიდე და დაჯდე.

მამა ქელი ფეხაკრეფით შევიდა, ჩამოჯდა და მოხუც მღვდელს შეხედა.

– გისმენ, – შეაგულიანა მამა გილმანმა.

– კარგი, – თქვა მამა ქელიმ, – ეს ამბავი ძალიან სულელური და უცნაურია… ალბათ, თქვენს ყურადღებადაც არ ღირს…

გაჩუმდა. მამა გილმანი კი მოთმინებით დაელოდა.

– იმ ძაღლის ამბავია, მამაო. Continue reading “მამა კანიუსი”

რეი ბრედბერი

მდელოში ქარი აგრილებდა ხომალდს. თაღოვანი ხუფი გადაიხსნა და იქიდან გამოვიდნენ მამაკაცი, ქალი და სამი შვილი. სხვა მგზავრები გაუბედავად მიუყვებოდნენ მარსის ველებს. მათი ჩურჩული ყურს მიეფარა. მამაკაცი მარტო დარჩა ოჯახთან ერთად.

იგრძნო, როგორ ელაქუცებოდა ნიავი თმაზე. სხეულის თითო ნაკვთი შეეკუმშა, როგორც უჰაერობაში იცის. გახედა ცოლს, რომელიც მის წინ იდგა და თრთოდა. რა ელით აქ? ბავშვები მარსის მიწაზე შეიძლება მიმოიფანტონ და ჩაიკარგონ, როგორც თესლები ხნულში. თითქოს ფიქრს მიუხვდნენო, თავები ასწიეს, მამას მიაჩერდნენ. სახეზე ერთბაშად სუსხმა დაჰკრა. ცოლმა შენიშნა, ჰკითხა:

– რა მოხდა?

– მოდი, ხომალდში დავბრუნდეთ!

– დედამიწაზე დავბრუნდეთ?

– კი…. ყური მიგდე…

Continue reading “შავგვრემნები იყვნენ და ოქროსთვალება”