ჭდე: მოდერნი

გაუმაძღრობა კარგია. სექსი იოლია. ახალგაზრდობა – მარადიული.
ბრეთ ისთონ ელისი. “ინფორმატორები”

არა, “ამერიკელ ფსიქოპათზე” დაწერას არ ვაპირებ. 🙂 ის ბრეთ ისთონ ელისის (Bret Easton Ellis) ყველაზე ცნობილი რომანია და უჩემოდაც წაკითხული გექნებათ (და თუ წაკითხული არ გაქვთ და არ გაინტერესებთ, არც ჩემი პოსტი დაგაინტერესებთ). სხვა რომანზე დავწერ – “ინფორმატორებზე” (The Informers) თუმცა, არც ვიცი, რომანია კი? ბევრი მოთხრობების კრებულს უძახის. “ინფორმატორებში” თავებად დაყოფილი ამბები, თითქოს, არც რამით უკავშირდება ერთიმეორეს. ვიღაცა ვიღაცის მეგობარია. ვიღაცა ვიღაცის მეზობლად კაფეში დადის. ვიღაცა ვიღაცის დედის საყვარელია. ვიღაცა ვიღაცას ნარკოტიკებით ამარაგებს. ვიღაცა ვიღაცას ვიღაცის შესახებ უყვება. ვიღაცას ვიღაცის შესახებ რაღაც ამბისთვის მოუკრავს ყური. მრავალრიცხოვან პერსონაჟებში ჩაკარგვა ისევე იოლია, როგორც თივაში ქინძისთავისთვის. ტყუილად კი არ ჰქვია ფრანგულ თარგმანში ამ რომანს – “ზომბები”. მისი პერსონაჟები მართლაც ზომბებივით ჰგვანან ერთმანეთს და მათი გარჩევა, ხშირად, ძნელია.

ერთი კვირის წინ მეგობრებთან ერთად ვიჯექი ლოს ანჯელესის უმაგრეს კლუბში, დიჯეიმ ჩართო იაზი და ბოუი, ვიდეო-კლიპებს ატრიალებენ, მე კი მესამე ჯინ-ტონიკს ვსვამ და უცებ ვხვდები, რომ სადაც არ უნდა ვიყო, ყველგან ერთია. ნიუ იორქი, ლოს ანჯელესი, ფალმ სფრინგზი… მნიშვნელობა აღარ აქვს. ჯანდაბა! ალბათ უნდა ავღელდე, არა? მაგრამ, იცი, ეს ამბავი, მამშვიდებს. არ მაღელვებს, გესმის? პირიქით, მივეჩვიე და მევასება.
ბრეთ ისთონ ელისი. “ინფორმატორები”

Continue reading “ამერიკელი ფსიქოპათი”

სამყარო ჩემს გაკიცხვას არ ლამობდა. სამყაროს არაფრად ვანაღვლებდი.
ირვინ უელში. “ექსტაზი”

NB!: პოსტი შეიცავს სფოილერს და არ შეიცავს არანორმატიულ ლექსიკას.

როდესაც ჰალგიმურ ჰელგასონზე დავწერე, იმ დროიდან შემომენახა პოსტის იდეა ირვინ უელშზეც (Irvine Welsh). უელში შოტლანდიელი მწერალია და, როგორც მიიჩნევენ, სწორედ მისმა შემოქმედებამ მოახდინა გავლენა ჰალგიმურის “101, რეიკიავიკზე”. ჩემი გემოვნებით, ჰალგიმური სჯობს, თუმცა, უელშის დიდებამდე ჯერ ბევრი უკლია. ირვინ უელში საკულტო ფიგურად იქცა და ნამდვილი თრენდსეთერია, გზის გამკვალავი არაერთი კონტრკულტურული პოსტმოდერნისტისთვის.

ფეხბურთის, ალკოჰოლისა და ნარკოტიკის ფანები – ესენი არიან უელშის ნაწარმოების გმირები. ასეთი იყო თავად უელშიც. ახლა, როგორც თავად ამბობს, ნარკოტიკებს აღარ ეკარება, თუმცა, თემა რომ იცის, კი ჩანს. 🙂

სტილისტურად განსხვავებული წიგნები აქვს. მოდი, ოთხს მიმოვიხილავ მოკლედ და თავად გადაწყვეტთ, სათქვენოა თუ – არა.

წერა მისტიკური პროცესია. ყოველი წიგნი, რაც დავწერე, განსხვავებულადაა დაწერილი. ჩემთვის არ არსებობს განსაზღვრული დრო, წესი… ვერ ვიტყოდი, რომ ყოველ ჯერზე ახლიდან ვიგონებ წერის პროცესს, მაგრამ თითქმის ასეა. მიყვარს ის თავისუფლება, ცარიელი ფურცელი რომ მანიჭებს.
ირვინ უელში. საუბარი ალან ბლექთან,  3AM Magazine, თებერვალი, 2004

Continue reading “სამი მუჭა ექსტაზისთვის”

წამო, ბილ, ბოზებში!
შერვუდ ანდერსონი – უილიამ ფოლქნერს
ნიუ ორლეანი, 1925 წელი

ვირჯინიის უნივერსიტეტის არქივში დაცულია უილიამ ფოლქნერის (William Cuthbert Faulkne) ლექციების, მკითხველებთან შეხვედრების და ზეპირი მოგონებების ჩანაწერები, მათ შორის ამბავი, თუ როგორ ანება თავი სარფიან ბუთლეგერობას და მწერლობას მიჰყო ხელი. 20-იანების შუაწელს, როცა ფოლქნერი ნიუ ორლეანერ ბუთლეგერთა მარაქაში იყო, კარიბის რეგიონიდან კონტრაბანდული შაქრის ლერწმის სპირტი შემოჰქონდა, სამზარეულოში “ხიმიკობდა” და მისგან ბურბონს, შოტლანდიურ ვისკისა თუ ჯინს ხდიდა, ის უკვე სახელმოხვეჭილ მწერალს, შერვუდ ანდერსონს გადაეყარა.

ამ დროს იყო, შერვუდ ანდერსონი რომ გავიცანი. იქვე, ნიუ ორლეანში ცხოვრობდა. ძალიან მომეწონა. აი, ისე, ადამიანს რომ შეხედავ და გრძნობ, ერთმანეთს კარგად შეეწყობით. თუ შუადღისას შევხვდებოდით ერთმანეთს, ჩამოვჯდებოდით სადმე პარკში სკამზე, ის ამბებს მიყვებოდა, მე კი ვუსმენდი. საღამო ჟამს ისევ შევიყრებოდით ხოლმე ერთ კარგად ცნობილ, ელეგანტურ ბორდელში, რომლის მადამი ((თბილისურად – მამაშა)) ლიტერატურის დიდი მოყვარული გახლდათ. ჩამოვჯდებოდით ჩვენ სამნი ეზოში, ვსვამდით ვისკის, შერვუდი გვიყვებოდა და მე ვუსმენდი, მერე მადამი გვიყვებოდა და ახლა მის ისტორიებს ვისმენდი. როცაკი მეორე დილით შევუვლიდი შერვუდს, იჯდა და თავაუღებლივ მუშაობდა. დღე მისდევდა დღეს და გრძელდებოდა ასე. შერვუდი, ჭიქა ვისკი და შერვუდის ისტორიები. და მე ვიფიქრე – თუ ასეთია მწერლის ცხოვრება, საჩემო ყოფილა. ეს რომ ვიფიქრე, დავჯექი ერთ დღეს, დავწერე ჩემი პირველი წიგნი და შერვუდ ანდერსონს მივაკითხე, მან კი ასე მითხრა: მოდი, გარიგებას შემოგთავაზებ – არ მთხოვო, წავიკითხო შენი ნაცოდვილარი, მაგიერ, მე ჩემს გამომცემელს ვეტყვი, რომ ხელი მოჰკიდოს… იყოს ეგრე – ვუთხარი. ხელი ხელს დავკარით და მან მართლაც სთხოვა გამომცემელს, რომ ჩემი წიგნი გამოეცა.

უილიამ ფოლქნერი, ზეპირი ამბები (ვირჯინიის უნივერსიტეტის აუდიო-არქივი)

Continue reading “ბორდელების როლი თანამედროვე ლიტერატურულ პროცესში”

ცხოვრება – სიკვდილებს შორის შესვენებაა მხოლოდ.
ჰალგიმურ ჰელგასონი, “101, რეიკიავიკი”

NB!: პოსტი შეიცავს სფოილერს და არანორმატიულ ლექსიკას.

რა უნდა აკეთო ქვეყანაში, სადაც მზე არ ანათებს, ზაფხული არაა, მთელი წელი ცივა და უდნობი ყინულია. დღე არაა – უბრალოდ არის ღამე, როცა ბნელა და ღამე, როცა სინათლეა. ქვეყანაში, რომელსაც არ ჰყავს მტრები და არც არმია ჰყავს, არც ქურდები ჰყავს და არც – პოლიცია. ქვეყანაში, სადაც სულ 300’000 კაცი ცხოვრობს და აქედან 200’000-ს მუსიკალური განათლება აქვს.  სადაც უმუშევრობის შემწეობა იმდენივეა, რამდენიც საშუალო ხელფასი. რა უნდა აკეთო სხვა, თუ არა: გეძინოს 2 საათამდე, სვა უგონოდ, მოწიო პლანი დასირებამდე, უყურო პორნოს, ანძრიო, ყველა ქალი შეაფასო თანხით, რომელსაც დაუნანებლად გადაუხდი ერთ ღამეში, იტყნაურო მარჯვნივ და მარცხნივ უპრაკუნოდ და იოცნებო უნგრელ გოგოზე, რომელიც ინტერნეტით შეგიყვარდა, გაიცნო მერე ის გოგო რეალში და აღმოაჩინო, რომ ბოიფრენდი ჰყავს. უფრო ხშირად აგიდგეს, იშვიათად – არა, რამდენიმე გამოყენებული პრეზერვატივი გქონდეს და კიდევ რამდენიმე გამოუყენებელი. ვიღაცები დააორსულო, ვიღაცები – არა.  ვიღაცას მუცელი მოწყდეს. ვიღაცამ აბორტი გაიკეთოს. ბოლოს დედის გერლფრენდს შენგან შვილი შეეძინოს. თუმცა, შეიძლება შენგან არც შეძენია. რა მნიშნელობა აქვს?

Continue reading “101, რეიკიავიკი”