1920 წელი. პარიზი. 5 ბოთლი. 5 არომატს შორის შერჩეული ნომერი 5.
ეს ამბავი ყველამ ბევრმა იცის. მსოფლიოში ყველაზე ცნობილი სუნამოს დაბადების ამბავი.
არ ვიცი, რამდენი იყენებს ამ სუნამოს დღეს, მაგრამ ყველაზე ცნობილი როა – უკამათოა. სიტყვა სუნამოს რომ გაიგებ – პირველი “შანელი ნომერი 5” გახსენდება.
მაგრამ თავისი ისტორია აქვს სუნამოს ბოთლსაც. Chanel No. 5 ფორმისა და შინაარსის ჰარმონიაა.
როდესაც ურსულა ანდრესი ბონდიანის რიგით პირველ და ერთ-ერთ საუკეთესო ფილმში “დოქტორი ნო” გამოჩნდა, არც უფიქრია, რომ რევოლუციას მოახდენდა ამერიკულ მოდაში და – არამხოლოდ მოდაში. რომ ეს ფილმი “სექსუალური რევოლუციის” სიმბოლოდ გადააქცევდა.
როდესაც ურსულა ოკეანის ტალღებიდან ამოდის აფროდიტესავით, თეთრი ფერის ბიკინიში, ნიჟარებით ხელში და წელზე ჩამოკონწიალებული დანით, მამაკაცებს კინოდარბაზში გულები უჩერდებათ… ეს ერთ-ერთი ყველაზე საკულტო კადრია, არამხოლოდ ბონდიანის, არამედ მთლიანად სინემატოგრაფის ისტორიაში. ურსულა ანდრესს ამ როლისთვის ოქროს გლობუსი მიანიჭეს.
აგენტი და მისი ქალები
არ უფიქრია, იმიტომ რომ ევროპელი იყო. იმიტომ რომ ბიკინი ევროპულ პლიაჟებზეც, კინოშიც და სცენაზეც უკვე (თითქმის) ჩვეულებრივი ამბავი იყო. იმიტომ რომ ბიკინი ეცვათ ბრიჟიტ ბარდოს და დალიდას. მაგრამ პურიტანულ ამერიკაში ქალს განცალკევებულ საცურაო კოსტიუმში ჯერისევ თამამ, რისკიან (ეს – უკეთეს შემთხვევაში) და უარეს შემთხვევაში კი – უხამსობის და ამორალურობის ზღვარზე მოსიარულედ მიიჩნევდნენ. ზოგიერთ პლიაჟზე ასე ბანაობა და გარუჯვა აკრძალულიც იყო.
“მოგვიყევი შენს ლივაისზე” (Tell Us Your Levi’s®) – ლივაისის მუზეუმი აგროვებს ამბებს ლივაისის ჯინსზე მთელი მსოფლიოდან.
ლივაისი კვლავ რჩება ყველაზე პოპულარულ ჯინსად მსოფლიოში და უამრავ ისტორიაში მონაწილეობს. მაგალითად, გერმანელი ებრაელის, ერიკ გატმანის ოჯახი ლივაისის სიყვარულმა გადაარჩინა – მისი ბიძა ლივაისის დისტრიბუტორი იყო საქრამენთოში და ებრაელებს მესამე რეიხის დატოვების ნება რომ მისცეს, ერიკის ოჯახი აშშ-ში წაიყვანა და იმ უბედურებისგან იხსნა, რაც მოგვიანებით დატრიალდა ებრაელთა თავზე.
ამერიკელი მხატვარი სერჯ გეი სექსუალური უმცირესობის წარმომადგენელია, რის გამოც ცხოვრებაში დისრკიმინაციის ბევრ ფაქტს გადაყრია. მისი ლივაისის ქურთუკი პროტესტის გამოხატულებად იქცა – სერჯ გეიმ მოხატა და დაიტანა ზედ სიმბოლოები, რაც სხვადასხვა დისკრიმინირებული ჯგუფების უფლებებზე მოგვითხრობს.
მათი სიყვარულის ისტორია ისე დაიწყო, როგორც სიყვარულის ისტორიები მთავრდება ხოლმე – უარით. როცა იუბერ დე ჟივანშის უთხრეს, რომ მის ატელიეს ქალბატონი ჰეფბერნი უნდა სწვეოდა ახალი ფილმისთვის ტანსაცმლის შესარჩევად, დიზაინერს ოდრის სახელი გაგონილიც არ ჰქონია და ქეთრინს ელოდა. ხელთ შერჩა სიფრიფანა ქალი, ლამაზი თვალებით, მოკლედ შეჭრილი თმით, ხშირი წარბებით, პაწია შარვალში, მაისურსა და ბალეტის ფეხსაცმელში. თავზე გონდოლიერის ფართოფარფლებიანი ჩალის ქუდი ეხურა, წითელი ლენტით და დიდრონი წარწერით “ვენეცია”.
ამ ქალს გემოვნების ნატამალი არ აქვს, – იფიქრა იუბერ დე ჟივანშიმ, მე კი – დასაკარგი დრო.
არა, მე თქვენ ვერ ჩაგაცმევთ! – ცივი უარი.
თბილისის მერი უნდა შევაქო. იმისთვის, რისთვისაც ბევრი განაქიქებს და დასცინის ხოლმე. ვითომ შეუხამებელი და შეუფერებელი ფერების, ქსოვილებისა და სტილის შეფერებისა და შეხამებისთვის.
ამბობენ, რომ ინგლისელი დენდი ჯორჯ ბო ბრამელი მთელ დილას ანდომებდა გარდერობის გადარჩევას და რამდენიმე საათს ატარებდა სარკის წინ მხოლოდ იმისთვის, რომ სახლიდან ვითომ დაუდევრად ჩაცმული გასულიყო. ისე, თითქოს, გამოაღო ტანსაცმლის კარადა და სახელდახელოდ, რაც ხელში მოხვდა, ის ჩაიცვაო. ეს არის სპრეცატურა (Sprezzatura – დაუდევრობა). ინგლისელებს არ მოუგონიათ, იტალიელების კრეატურაა და ჯერ კიდევ აღორძინების პერიოდიდანაა ცნობილი. პირველად დიპლომატმა ბალდასარე კასტილიონემ (Baldassare Castiglione) ახსენა წიგნში (Il Cortegiano – კარისკაცი/კარის წიგნი). სპრეცატურა, ცხადია, მხოლოდ ჩაცმის სტილში არ აისახებოდა, ფართო ასპარეზი ჰქონდა, მთელი ფილოსოფია იყო.
2018 წლის 18 ნოემბერს მიქი და მინი მაუსებს 90 წელი შეუსრულდათ, ნიანგი კი 85 წლის გახდა. სახელოვანი თარიღის აღსანიშნად კომპანიებმა The Walt Disney Company და Lacoste სტუმრები პარიზის დიზნილენდში მიიპატიჟეს, სადაც “ლაკოსტის” თაგუნური კოლექცია წარუდგინეს.
Disney I Lacoste მოიცავს მამაკაცის, ქალისა და ბავშვის ტანსაცმელს, ფეხსაცმელსა და აქსესუარებს. როგორც 2018-19 წლების შემოდგომა/ზამთრის, ასევე გაზაფხული-ზაფხულის მოდელებსაც.
თუმცა, დრო გვიჩვენებს.
ქალის თეთრეულის ყველაზე ცნობილ ბრენდს დაარსებიდან 41-ე წელს რთული დრო უდგას. 1000+ მაღაზიით ბაზრის ყველაზე დიდ მოთამაშედ რჩება, მაგრამ, ბოლო ხანებია, წილი მცირდება და რეპუტაციას წყალი შეუყენეს.
1915 წელს კაზიმირ მალევიჩმა შავი კვადრატი დახატა და ყველამ თქვა და დღემდე ამას ამბობენ – განა, მე ვერ დავხატავდიო.
კი, ყველა დახატავდა, მაგრამ საქმეც ეგაა, რომ მალევიჩმა დახატა და არა სხვამ. მალევიჩმა მოიფიქრა, დაეხატა ყველაზე ცნობილი ნახატი მსოფლიოში (შეიძლება, მხოლოდ “მონა ლიზა” ჯობნის ცნობადობით). ტილოს ესთეტიკურ-მხატვრულ მნიშვნელობაზე არ ვამბობ – იდეა იყო მარტივი და გენიალური.
ასეა “ლუბუტანებიც”. სტილეტოს ძირის წითლად შეფერვა გენიალური იდეა იყო. შეიძლება, ბევრს მოსვლოდა თავში, მაგრამ კრისტიან ლუბუტანს მოაფიქრდა და მისი კოპირება იგივეა, რაც “შავი კვადრატის” – უკეთეს შემთხვევაში პლაგიატია, უარეს შემთხვევაში – ყალბისმქმნელობა და მოტყუება.
კრისტიან ლუბუტანი ფეხსაცმლის ფილოსოფოსია და ატელიეც ჟან-ჟაკ რუსოს ქუჩაზე აქვს. 
სამი ქალი შემხვდა, მისეირნობდნენ და მათგან ერთი ბორბლებიან სავარძელში იჯდაო. მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი ეცვაო. ბუნუელის ფილმის სცენას ჰგავდაო, – იგონებს ლუბუტანი, – მაშინ მივხვდი, რომ ფეხსაცმელი მეტია, ვინემ მხოლოდ ჩაიცვა და გაიაროო. ქალს, რომელიც პარალიზებულია და ეტლში ზის, სურს ფეხზე სტილეტოები ეცვასო.
მოგზაურის რვეული:
ქალაქი, რომელიც უნდა ნახო, სანამ ცოცხალი ხარ
პარიზი ყოველთვის საუკეთესო იდეაა.
ოდრი ჰეფბერნი. ბილი უაილდერის “საბრინა”
პარიზის ღირშესანიშნაობების ჩამოთვლას რა პოსტი დაიჭერს?
სულ რომ არვინ გიხსენოს, ეიფელის კოშკს, ტრიუმფალურ თაღს, ლუვრს… ისედაც ნახავ. და კიდევ ბევრ სხვას (სადამდეც დრო გაგწვდება).
მაგრამ, ეგებ, მეც გირჩიო რამე.
მუზეუმები
ლუვრი, მონა ლიზა… “ამ ქალბატონს საუკუნეების მანძილზე იმდენი აღუფრთოვანებია, რომ ახლა თავად წყვეტს, ვინ აღაფრთოვანოს და ვინ – არაო” – რანევსკაიას უთქვამს კულტურის სამინისტროს ერთ-ერთი ჩინოვნიკისთვის.
მაგრამ ლუვრში არ არიან იმპრესიონისტები. ამიტომ თუ უდიდესი ფრანგი მხატვრების ხილვა გსურს – უნდა ეწვიო ორსეს, ორანჟერის და მარმოტანს (ეს ბოლო კლოდ მონეს პერსონალური მუზეუმია, თუმცა მონე ორსეში და ორანჟერიშიც არის).
დაკიდევ – როდენის მუზეუმი. სკულპტურის მოყვარულთათვის ეს მუზეუმი მასთსია.
ავანგარდისტები და თანამედროვე ხელოვნება – პომპიდუს ცენტრშია წარმოდგენილი. ექსპრესიონისტური და სიურეალისტური სკულპტურის მოყვარულებმა კი ალბერტო ჯაკომეტის პარიზულ მუზეუმს უნდა მიაკითხონ, რომელიც ახლახანს, ივნისის თვეში გაიხსნა (არ მინახავს, მაგრამ ამბობენ მდიდარი ექსპიზიცია არისო, თუმცა, ჯაკომეტის სკულპტურები ორსეშიც არის).
Continue reading “პარიზი: ლუვრიდან-ვერსალამდე (ნაწილი 2)”
Stylish Blog 