პოსტი ლადოს, რომელიც პეპსის ცოცხალი თავით არ სვამს 🙂
PepsiCo-ს ხშირად ჰქონია სარეკლამო კამპანიები, რომელსაც შემდეგ რეკლამის, მარკეტინგის სალექციო კურსების, პრაქტიკული მეცადინეობებისა და სახელმძღვანელოებისთვის დაიტაცებდნენ ხოლმე. Pepsi vs Coke სარეკლამო ფრონტებზე ბრძოლის ამბები ამ ბლოგზეც მაქვს აქა-იქ გაბნეული…
წელს, ჰამბურგერის დღეს, რომელსაც ამერიკა 28 მაისს აღნიშნავს, PepsiCo-მ ახალი სარეკლამო კამპანია წამოიწყო “პეპსისთან ერთად უკეთესია” (Better With Pepsi) პოსტერების არაჩვეულებრივი სერიით.
ძველი პოსტების ჩასწორება ბლოგერობის ერთგვარი მოკრძალებული ხიბლია. დრონი მეფობენო, ნათქვამია. “ბადმაც” გადაწყვიტა ძველი, სექსისტური სარეკლამო პოსტერები ახალი დროების შესაბამისად გადაეკეთებინა. და აი, რა გამოვიდა აქედან:
1 ივლისს SONY-ს Walkman-ის 40 წლის იუბილე აღვნიშნეთ. ამ პოსტის მკითხველთაგან უმრავლესობა, ალბათ, 80-ანებში დაბადებული არ იყო და ვინც 90-იანებს მოესწრო, ისიც ძალიან პატარა იყო “უოქმენისთვის”.
“უოქმენი” იმ დროს იყო იგივე, რაც წლების შემდეგ “აიფოდი”. და კიდევ მეტი. როდესაც სონის პრეზიდენტმა აკიო მორიტამ “უოქმენი” გამოიგონა, მსგავსი არაფერი არსებობდა ბუნებაში. ეს იყო არამხოლოდ ტექნოლოგიური, არამედ კულტურული და მენტალური რევოლუცია. ამიტომ იყო სრულიად გამორჩეული. რა აღმატებული ხარისხის ზედსართავიც არ უნდა დავწერო ახლა, ყველა ნაკლები იქნება იმ ფენომენზე, “უოქმენი” რომ იქცა.
უშუალოდ შემოქმედი აკიო მორიტა ასე იგონებს ამ ამბავს:
Continue readingთუმცა, დრო გვიჩვენებს.
ქალის თეთრეულის ყველაზე ცნობილ ბრენდს დაარსებიდან 41-ე წელს რთული დრო უდგას. 1000+ მაღაზიით ბაზრის ყველაზე დიდ მოთამაშედ რჩება, მაგრამ, ბოლო ხანებია, წილი მცირდება და რეპუტაციას წყალი შეუყენეს.
ვიეტნამში ნამყოფი არ ვარ, მაგრამ ქუჩაში ზღვის პროდუქტით მოვაჭრეებს კარგად ვიცნობ – ბევრი მინახავს და ბევრგან შემხვედრია. ჩვენთანაც. როდესაც უამრავ მეთევზეს გაუშლია გვერდიგვერდ დახლი, ძნელია, საუკეთესოს ამორჩევა და მათაც უჭირთ კლიენტის ყურადღების მიპყრობა. ხერხი და ღონე ყველას სხვადასხვა აქვს, უნარი და მიხვედრილობა, მაგრამ ზოგს ისეთი შეგირდი ჰყავს – სხვებისგან გამორჩეული.
ვიეტნამელმა ლე ქუოკ პონგმა კატა დაიმეგობრა, სახელად დოგი. 
ერთი ძველი საბჭოთა მულტფილმისა არ იყოს, კატა რომელსაც ძაღლი ჰქვია, უსიამოვნებებს გადაეყრებაო, მაგრამ დოგი თევზით მოვაჭრეს გადაეყარა და სამი წელია უკვე სარფიანად ვაჭრობენ ზღვის პროდუქტით.
ენდრიუ და ნილი მოლდოვანები დაქორწინდნენ. მოლდოველები არა – მოლდოვანები. ამერიკელები არიან და, როგორც კატა მატროსკინი იტყოდა, გვარი აქვთ ასეთი. დაქორწინდნენ და საქორწინო (თუ საქორწილო) სესიისთვის პროფესიონალ ფოტოგრაფს უხმეს – ანდრეა ფოლითოს. მომსახურება 6’000 დოლარი დაუჯდათ… 6’000 დოლარი დაუჯდებოდათ, რომ არა ის ამბავი, რაც ამის მერე მოხდა და რაც უთუოდ განგაცვიფრებთ. 
საქორწილო ალბომის ქავერ-ფოტოსთვის ფოტოგრაფმა წყვილს დამატებით 150 დოლარი მოთხოვა. მათ შორს დაიჭირეს – ასე არ შევთანხმებულვართო. ფოტოგრაფმა – შეთანხმება სპეციალურ ქავერს არ გულისხმობდაო. წყვილმა – გულისხმობდაო. მაშინ ფოტოგრაფმა ფოტოების გადაცემაზე უარი განაცხადა და შეთანხმების დარღვევისთვის ჯარიმის გადახდა მოითხოვა კიდევ 250 დოლარის ოდენობით. წყვილმა ასე არ უნდაო – სოცქსელს მიადგნენ და ყველგან, სადაც მიწვდნენ, ფოტოგრაფის “გამომძალველობაზე” დაპოსტეს… გამორჩეულად მაინც ნილიმ – ის პოპულარული ბლოგერია, ბევრი მკითხველი ჰყავს და ახალი მედიის ქიციც იცის და ქიცმაცურიც.
ეს ვიდეო არის კატეგორიიდან No Comment, მაგრამ ორ სიტყვას მაინც დავწერ. რა შეიძლება უთხრა ადამიანს, რომელმაც არ იცის, რომ უგემოვნო, 1-ლარიანი კარტოფილის კლიენტებს მეტი შემოსავალი მოაქვთ სუპერმარკეტისთვის, ვიდრე გემოვნებიანი 100-ლარიანი ალუჩის მოყვარულთ? რა შეიძლება უთხრა ადამიანს, რომელსაც ვერ გაუგია სად მუშაობს? სადმე “ტიფანიში” კიარა ბონდ სთრითზე, არამედ თბილისურ “გუდვილში”. ამ ეკონომიკური კრიზისის დროს უმუშევართა რიგსა და “ქირავდება” სიას შემატებას ვერვის ვუსურვებ (ერთი-ორი სიტყვა კი ვუთხარი სადაც ხელი მიმიწვდებოდა), მაგრამ ამ გემოვნებიან მენეჯერსა და კომპანიას, როგორც მინიმუმ, ბოდიში აქვთ მოსახდელი. თუარადა, წესით, მათი გუდვილი თავზე უნდა ჩამოენგრეთ.
წარმოიდგინეთ, რაც შემოვიდა გუშინ გუდვილში, მთლიანად გაიყიდა და დღეს უკვე დილიდან, ხალხი ითხოვს ალუჩას. ამიტომ, ვისაც უნდა ალუჩა ჭამოს და ვისაც გემოვნება აქვს და იცის, რომ მარტში ალუჩა არ არის, იყიდის, ვისაც არა და ჭამოს ლარიანი კარტოფილი. ანუ ჩვეულებრივ იყიდება, ორსულებისთვისაც მისაღები არის და ძალიან კარგად ვყიდით. დღეს კიდევ, გაორმაგებული შეკვეთა შემოგვივა.
“გუდვილის” ხილ-ბოსტნის კატეგორიის მენეჯერი გიორგი თანიაშვილი.
ბულდოგების ბრძოლა ხალიჩის ქვეშ – ამბობენ, ასე შეაფასა ჩერჩილმა კრემლის პოლიტიკა. დღეს ბულდოგების დიდი ბრძოლა ონლაინშია გაჩაღებული. კომპანიები ყიდულობენ დადებით და უარყოფით შეფასებებს. დადებითს – საკუთარი პროდუქციისთვის და უარყოფითს, ცხადია, – კონკურენტებისთვის. ამ ცრუ შეფასებებს ყველა ონლაინ მაღაზიაში ნახავთ, მათ შორის ყველაზე პოპულარულ “ამაზონზეც”. არადა, შეფასებები პროდუქტის შეძენისთვის ერთ-ერთი ძირითადი არგუმენტია. წინა მყიდველი უკანა მყიდველის ხიდიაო, ამბობენ. მაგრამ რა ვქნათ, თუკი ეს შეფასებები ნაყიდია?
არის რამდენიმე კრიტერიუმი, რომლითაც პროდუქტის შეფასებების გაფილტვრა და ფსევდო-კომენტარების ამოყრა შეიძლება, მაგრამ ასე სათითაოდ რჩევა-ძიება რთულია და დიდ დროს ითხოვს. არის მარტივი გზა – საიტი Fakespot.com. აკოპორებთ “ამაზონის” ლინკს სასურველ პროდუქტზე, Fakespot ამოწმებს რეალურ თუ ფსევდო-მყიდველთა მიერ დაწერილ შეფასებებს და გამოაქვს ვერდიქტი A–დან (შეფასებები სანდოა) F-მდე (გაყალბებულია).
ყოველი ადამიანი იმსახურებს პრიალა ფოტოს ჟურნალის გარეკანზე – იფიქრა შუმანმა, ფოტოკამერა მოიგდო მხარზე და ქუჩაში გავიდა.
2005 წელს.
დღეს, 10 წლის შემდეგ ცოტა თუა, ვინც არ იცის The Sartorialist – ფოტოგრაფ სქოთ შუმანის ბლოგი, სადაც სელებრითები კიარა, უცნობი ადამიანების ფოტოებია. ასეთებზე ვამბობთ ხოლმე – ჩვეულებრივი ადამიანები, რიგითი გამვლელები ქუჩაში: ნიუ იორქი, ლონდონი, ტოკიო, იოჰანესბურგი, მიუნხენი, სიდნეი, მილანი, მონრეალი, რიო, პარიზი… ზოგი სალანჩაოდ გამოსულა, ზოგს ოფისში მიეჩქარება, ზოგი უბრალოდ მზიანი ამინდით ტკბება და სეირნობს, ვიღაც მერხზე ჩამომჯდარა და წიგნს კითხულობს ფინჯან ყავასთან ერთად, ვიღაც საშოფინგოდაა და ვიღაც – პაემანზე. უცნობი ადამიანები, რომლებსაც ერთი რამ აქვთ საერთო – გემოვნებით აცვიათ. საკუთარი სტილისთვის მიუგნიათ – ყურადღებას რომ მიაქცევ, ისე. და შუმანიც ობიექტივს მომართავს და აჩხაკუნებს.
სქოთ შუმანი (Scott Schuman) ფეშენ სამყაროსთვის უცხო არასდროს ყოფილა. არც იქამდე, სანამ ბლოგერი გახდებოდა. გემოვნებიანი ჩაცმა, კარგი ხარისხის ტანსაცმელი, ფერთა და პრინტთა შეხამება – მისი სპეციალიზაციაა. ამ საქმეში ჭიპიც მოჭრილი აქვს და დიპლომიც – აღებული. ინდიანის უნივერსიტეტის. ფაკულტეტი – ტანსაცმლის წარმოება. როგორც მარკეტოლოგი თანამშრომლობდა რამდენიმე მოდის სახლთან და დიზაინერთან: ჟან-პოლ გოტიე, ჯეიმს ქოვიელო, ჰელმუტ ლანგი, ფითერ სომი… შემდეგ მამაკაცის ტანსაცმლის მაღაზიაც გახსნა, სადაც ქოვიელოსა და სომის კოსტიუმებს ყიდდა.
ის, უდავოდ, ყველაზე ცნობილი “ქუჩის ფოტოგრაფია” დღეს და მის ფოტოებზე ნადირობენ “Vogue”, “Elle”, “GQ” და ყველა სხვა მოდის ჟურნალი, რაცრამ არსებობს. როგორც ფოტოგრაფი დროგამოშვებით თანამშრომლობს მოდის ინდუსტრიისა თუ სხვა კომპანიებთან: DKNY, Burberry, Saks Fifth Avenue, Nestle (Nespresso)… კითხულობს ლექციებს, მართავს მასტერ-კლასებს, გამოსცემს წიგნებს და…. დახეტიალობს ქუჩებში და აჩხაკუნებს, აჩხაკუნებს, აჩხაკუნებს…
ყოველი თვის მეხუთე დღეს. ხუთი ახალი მოდელი. იყიდება მხოლოდ ონლაინ. მხოლოდ ხუთი დღის განმავლობაში (ან კოლექციის ამოწურვამდე) – ეს არის ბიზნეს-მოდელი, რომელსაც იყენებს კომპანია Fifth Watch.
ადრე კომპანია Triangl.-ზე დავწერე. ის ბიკინის კერავს და ეს საათებს აწარმოებს, მაგრამ ბევრი კი აქვთ საერთო. ორივე ავსტრალიურია. ორივე შეყვარებული წყვილის დაფუძნებულია. ორივე მხოლოდ ინტერნეტ-მაღაზიის მეშვეობით ვაჭრობს. ორივეს პოპულარობის ზრდას სოციალურ ქსელები უწყობს ხელს – ინსთაგრამი და თვითერი, ფეისბუქი და თამბლერი, Pinterest და WeHeartIt… დიზაინიც კი მსგავსია. ისე, როგორც ბიკინის დიზაინი შეიძლება ჰგავდეს საათისას – სადა და მინიმალისტური.
ერთხელ, პატივცემულმა ლილუმ (ლექტორი იყო ჩემი) იმდენი Pepsi vs. Coke რეკლამა გვაყურებინა ზედიზედ, რომ დალევა კიარა დანახვა აღარ მინდოდა მაგათი. გამოვედი აუდიტორიიდან და “საირმე” ვიყიდე. 🙂
რეკლამა უთვალავი მინახავს, მაგრამ იმაზე ყალბი, კაცს საქართველოდან გერმანიაში რომ მიაქვს ლუდი, ცხოვრებაში არ მინახავს და, ალბათ, ვეღარც ვნახავ.
რამდენად რათა, ტურიკ, რათა???
ამას ისევ ისა სჯობდა, წიგნების თუ რაღაცა პროექტი როა, იქ გამოსულიყავი და გეთქვა პარმენ ლორია მირჩევნია სერვანტესსო. უფრო დაგიჯერებდა კაცი.
