ფრედრიქ ბრაუნი
პროფესორი ჯონსი მრავალი წლის განმავლობაში იკვლევდა დროის თეორიას.
– როგორც იქნა, მივაგენი მთავარ განტოლებას, – ერთ მშვენიერ დღეს უთხრა ქალიშვილს, – დრო არის ველი. ჩემს მიერ შექმნილ მანქანას ამ ველის მართვა შეუძლია, თუნდაც – მისი პირუკუ დატრიალება.
ამ ლაპარაკში რომ იყო, დააჭირა ღილაკს და თქვა:
– ეს, ახლა, დროს შემოაბრუნებს… Continue reading “დროის დასასრული”
ფრედრიქ ბრაუნი
იმ შუაღამეს, ოკეანის პირას, სადღაც კეიპ კოდსა და მაიამის შორის რობერთ ფალმერი შეხვდა ქალთევზას. რობერთი მეგობრებს სტუმრობდა და ჯერ ისევ ფხიზლად იყო, როდესაც სხვები უკვე დასაძინებლად წავიდნენ. გავიდა სასეირნოდ და სანაპიროზე დაფენილ მთვარის შუქს აედევნა. მორკალულ ყურეს რომ მიადგა, იქ დაინახა: ქვიშაში დაგდებულ მორზე იჯდა. გრძელ, გიშრისფერ, ლამაზ თმას ივარცხნიდა.
ქალთევზები რომ არ არსებობენ კი იცოდა, მაგრამ თუ გინდა ნუ დაუჯერებ თვალებს – ნამდვილად ის იყო. რობერთი მიუახლოვდა, ორიოდ ნაბიჯში გაჩერდა და ფრთხილად ჩაახველა.
ქალთევზა შეირხა, დალალები უკან გადაიგდო, სახე და მკერდი გამოუჩნდა. კიდევ უფრო ლამაზი ეჩვენა. ყველაზე ლამაზი, თუ რამ არსებობს დუნიაზე. Continue reading “საზღვაო ისტორია”
აიზექ აზიმოვი
ეგეთი ამბავია: მყავს მეგობარი, რომელიც სიტყვას გადაკრავს ხოლმე, თითქოს რომელიღაც შორი გეენიდან ეშმაკის გამოძახება შეუძლია. თუ ეშმაკის არა, ერთი ეშმის მაინც – პატარა ზომის, მოკრძალებული გაქანების. როგორც კი ჩემი მეგობარი მეოთხე ჭიქა სოდიან სკოჩს გადაყლურწავს, წამსვე სულების გამოძახებას ჩემულობს. სწორედ მანდ გადის რთულად მოსახელთებელი ზღვარი – სამ ჭიქას დალევს და სულებზე ჯერ არაფერი იცის, მეხუთეც თუ მოასწრო – კინწი სწყდება და ტკბილად იძინებს.
ამიტომ იყო იმ საღამოს, როგორც კი საჭირო მიჯნას მიაღწია, ვიხელთე დრო და ვკითხე:
– იმ შენს სულზე რომ ამბობდი, გახსოვს?
– რა? – თავი ასწია ჯორჯმა და ისე გახედა ჭიქას, თითქოს იქ დაეძებდა პასუხს.
– პატარა სულზე, თითისხელაზე, მაგრამ არაბუნებრივი ძალა რომ აქვს… ერთხელ მითხარი, რომ სადღაც მიღმიერი სამყაროდან გამოიხმე, სადაც ეგეთი ეშმაკეულები სახლობენ.
– ჰო, – გაახსენდა ჯორჯს, – აზაზელი… თუმცა, სინამდვილეში, მგონი, რაღაც სხვა, ძნელად გამოსათქმელი სახელი ჰქვია, და მე აზაზელი შევარქვი… რატომ მეკითხები? Continue reading “ერთი საკონცერტო საღამო”
რობერთ შექლი
დაუსახლებელი სირგონის კლასტერის გავლისას, ლეროი ქლივის ნამდვილი უბედურება დაატყდა თავს. ცხადია, არც მანამდე ულხინდა: ძველისძველი საფოსტო ხომალდი ნომერი 243, მონჯღრეული მილები და არეული ასტრონავიგაცია, მაგრამ ახლა, სანამ მარშრუტს აზუსტებდა, შენიშნა – ბორტზე მეტისმეტად დათბა.
მძიმედ ამოიოხრა, გაგრილება ჩართო და ფოსტის უფროსს დაუკავშირდა. სადგურს უკვე საკმარისად იყო დაშორებული და რადიო ტალღები ძლივს სწვდებოდა, მაგრამ შიშინსა და ჭახანს შორის მაინც მოახერხა ფოსტმაისტერის ხმის გარჩევა.
– ახლა რა გჭირს, ქლივი? – ჰკითხა მრისხანედ. ფოსტმაისტერი ის კაცი იყო, ვისაც საკუთარი ხელით შედგენილი გრაფიკის სჯეროდა, როგორც წმინდა წერილის.
– არც კი ვიცი, რით გაგახაროთ, – უდარდელად უპასუხა ქლივიმ, – თბოიზოლაციას, მილებს, ასტრონავიგაციას და გაგრილების სისტემას თუ არ მივიღებთ მხედველობაში, სხვა დანარჩენი გენიალურადაა.
რობერთ შექლი
ამბავი პირველი – შეფ-მზარეულის მონაყოლი
უფალო!
ამბავი, რომლის შესახებაც მინდა, მოგითხრო, რამდენიმე წლის წინ მოხდა. ის-ის იყო ინდონეზიური სამზარეულოს საუკეთესო რესტორანი გავხსენი ბალეარის კუნძულებზე.
სანტა ეულალია დელ რიოში, ივისაზე გავხსენი ის რესტორანი და, მიუხედავად იმისა, რომ კუნძულებზე სხვა ორი ინდონეზიური რესტორანიც იყო, ერთი – ნავსადგურთან, მეორე კი – პალმა დე მაიორკაში, ყველანი მეუბნებოდნენ, რომ ჩემსას ბადალი არა ჰქონდა.
მაგრამ ბიზნესი კოჭლობდა ჯაგლაგი ცხენივით.
სანტა ეულალია ძალიან პატარაა, მაგრამ იქ და მიმდებარე სოფლებში ბევრი მწერალი და მხატვარი ცხოვრობს. თქვენ მეტყვით, მხატვარს აბა რა ფული აქვსო, მაგრამ ნამდვილად არ იყვნენ ისე ჯიბეგარეცხილები, რისტაფელის[1] თანხა არ ჰქონოდათ. მაშ, რად არ სადილობდნენ ჩემთან უფრო ხშირად? ნუთუ ხუანიტოს რესტორანს ან „სა პუნტას“ ამჯობინებდნენ? იქაური ლობსტერი მაიონეზით ან პაელია, ურიგო არ იყო, მაგრამ ჩემს სამბალ ტელორთან ან სატაი კამბინგთან სად მოვიდოდა… ბაბი კეჯაპზე აღარაფერს ვამბობ.
სოფელს თავისი ჭკუა აქვს – ხელოვანი ადამიანი ახირებული, ჟინიანი ვინმეა, დრო სჭირდება, ახალ ადგილს მიეჩვიოს და ახალ კერძს გემო ჩაატანოს.
Continue reading “სამაია შეფ-მზარეულის, მიმტანისა და კლიენტის შესრულებით”
Stylish Blog 