“ალმასები მარადიულია!” – ეს არის კომპანია “დე ბირსის” ცნობილი სლოგანი. ამის მსგავსად, იუველირი დანიელ სვაროვსკი (Daniel Swarovski) ამბობდა, რომ ბროლია მარადიული. ეს არცაა გასაკვირი – ის ხომ ბოჰემიიდან იყო, ბოჰემია კი შუშისა და ბროლის დამუშავებით იყო ოდითგან ცნობილი. შუშის არტელი ჰქონდა დანიელის მამასაც. მაგრამ დანიელ სვაროვსკიმ ბროლისგან საიუველირო ნაკეთობათა დამზადება განიზრახა… და, სხვა ბოჰემიელი ოსტატებისგან განსხვავებით, წარმატებით მოახერხა კიდეც. იდეა არახალია, თუმცა, ძვირფას თვლებთან შედარებით, მთის ბროლი მყიფეა და იოლად მსხვრევადი. მისი დაწახნაგვა რთულია. სწორედ აქ მოახდინა რევოლუცია სვაროვსკიმ, როდესაც სპეციალური დაზგა შექმნა. ამ დაზგის მეშვეობით ბოჰემიელმა იუველირმა მანამდე არნახული სიზუსტით მოახერხა ბროლის კრისტალის დამუშავება. კიდევ ერთი გამოგონება, რაც დანიელ სვაროვსკის ეკუთვნის, არის სითხე, რომელსაც ის ბროლის გაპრიალებისას იყენებდა, იმ მიზნით, რომ კრისტალს გამჭვირვალობა და ბზვინვარება შეენარჩუნებინა.
დიზაინერები
გრძელი ფეხები – მოკლე ღამეები
Long Legs And Short Nights – ასეთი იყო ამერიკული ავიაკომპანია PSA-ს (Pacific Southwest Airlines) მომსახურების კონცეფცია. გრძელი ფეხები – იმიტომ, რომ ისინი თავიანთ ავიაგამყოლებს (სტიუარდესებს რომ ვუძახით) ამ ნიშნით არჩევდნენ, მოკლე ღამეები კი იმიტომ, რომ ამ ავიაკომპანიის თვითმფრინავები რეისს გვიან საღამოს ასრულებდნენ, არასდროს აგვიანებდნენ და… გრძელი ფეხების გარემოცვაში დრო როგორ გადის, ვერც გრძნობ.
ოდა პოლოს
ყველაფერი გენიალური – მარტივია.
ჭკვიანი კაცი.
არ ვიცი, რას ჩავიცვამდი ზაფხულში, გასული საუკუნის 20-იან წლებში რენე ლაკოსტს პოლო რომ არ გამოეგონებინა. ალბათ – ვერაფერს. 🙂 პოლო არის ერთ-ერთი ყველაზე უნივერსალური სამოსი, რაც არსებობს, რომელიც უხდება ყველას და ყველაფერს. ამაზე დემოკრატიული ტანსაცმელი ერთი-ორი და მორჩა. გინდა ამოჩაჩული ჩაიცვი, გინდა – ჩატანებული. გინდა დაჭმუჭნული, დაგინდ – გაწკეპილი. გინდა ჯინსზე, გინდა ველვეტზე, გინდა – სხვა შარვალზე. გინდა ბრიჯზე. გინდა – შორტზე. გინდა პიჯაკი მოიცვი ზედ, გინდა – კარდიგანი, გინდა – სვიტერი. მარტივი სამოსია და ამავე დროს რა ფანტაზიის გაქანებას გაძლევს. იმხელა გაქანებას, რომ პოლო ხელოვნების ნიმუშადაც იქცა. სხვა კომპანიებმაც გამოიდეს თავი, მაგრამ მეტადრე მაინც “ლაკოსტის” ხელში.
კრისტოფ ლემერმა ახლახანს ბოლო ჩვენება გამართა Hermes-ის ლეიბლის ქვეშ. არ ვიცი, რა მიიტანა ლემერმა “ერმეში”, ნამდვილად არ დავინტერესებულვარ და არც ამის მიზეზი მქონია, მაგრამ “ლაკოსტმა” მის ხელში ცვლილებები ნამდვილად განიცადა. სხვაგვარად არც შეიძლებოდა, ბოლო-ბოლო მთელი 10 წელი იყო “ლაკოსტის” კრეატიული დირექტორი. ამ წლების განმავლობაში ფრანგული ბრენდი და მისი პოლო, ალბათ, გახდა კიდევ უფრო ფერადი და 
მრავალფეროვანი, ვიდრე იყო მანამდე და ნამდვილად უფრო ძვირი. 
პირველი, შეიძლება, იმდენად შესამჩნევი არც იყოს, ამიტომ დავწერე “ალბათ” – რაც “ლაკოსტის” მომხმარებელი ვარ, პოლოთა უფეროვნობას ის არასდროს უჩიოდა, მეორე კი სრულიად აშკარაა და იოლად დაეტყო ჯიბეს. წერდნენ, რომ ლემერმა “ლაკოსტი” სპორტულიდან ყოველდღიური ცხოვრების განუყოფელ ნაწილად აქცია და ხელი შეუწყო მის გაახალგაზრდავებას, თუმცა, ნიანგიანი პოლო ყოველთვის იყო ფრეფი-სტილის ორგანული ნაწილი და გაყიდვების დინამიკით თუ ვიმსჯელებთ, ეს პოზიციები იშვიათად თუ დაუთმია. არამხოლოდ პოლო, ცხადია, მაგრამ “ლაკოსტისთვის” პოლო ყოველთვის რჩებოდა ბრენდის ერთგვარ სავაჭრო ნიშნად. ამბობ პოლოს, გულისხმობ “ლაკოსტს”. და – პირიქით. მომიტევოს რალფ ლორენმა.
ავიაკომპანია, რომელმაც ფრთები ჩამოყარა
ძვირფასო მგზავრებო, გთხოვთ სავარძლები მოიყვანოთ ვერტიკალურ მდგომარეობაში და შეიკრათ უსაფრთხოების ღვედები. ეკიპაჟი მოგესალმებათ და გისურვებთ ტკბილ მგზავრობას.
უთუოდ ასე დაიწყებოდა თქვენი მოგზაურობა Starbrook Airlines-ის ავიახომალდით, მას რომ ფრენა შეეძლოს. მაგრამ არ შეუძლია. ეს ხომ ერთადერთი ავიაკომპანიაა მსოფლიოში, რომლის მთელი ავიაპარკი შოკოლადის თვითმფრინავებისგან შედგება… თუმცა, ყოველთვის ასე კი არ იყო – Starbrook Airlines პატიოსნად ცდილობდა ეფრინა და ავიაგადაზიდვები შეესრულებინა სანთა ბარბარაში. ამ მიზნით პირველი მსოფლიო ომით ალმოდებული ევროპიდან აშშ-ში გახიზნულმა ბელგიელმა ემიგრანტმა ჟან-ბაპტისტ ლეროიმ 1914 წელს შეიძინა აწუკვე ლეგენდად ქცეული თვითმფრინავი Curtiss JN-4, მეტსახელად Jenny. მისმა შვილებმა ემილმა და ჯექმა, რომლებიც პროფესიონალი მფრინავები იყვნენ და აშშ საფოსტო სამსახურში მუშაობდნენ, 30-იანებში გადაიბარეს მამის საქმე – Starbrook Airlines-ს სამოქალაქო სამსახურში ჩამოწერილი ბომბდამშენი Airco DH.4 შეჰმატეს და ამანათების ავიაგადაზიდვებს მიჰყეს ხელი. მეორე მსოფლიო ომის დღეებში კომპანიის ფლოტი Douglas C-47-ითა და Douglas DC-3-ით გაძლიერდა. 1950-ში კი Starbrook Airlines-ის თვითმფრინავმა პირველად გადაუფრინა ოკეანეს და მატერიკიდან ჰოულენდის კუნძულზე გადაისროლა ტვირთი.
1951 წელს ძმებმა, ემილ და ჯექ ლეროიმ საკუთარი აეროდრომის გაფართოება გადაწყვიტეს და მშენებლობამა და დიზაინმა ისე გაიტაცა, რომ ავიახომალდის ნაწილებისგან დამზადებული ავეჯის კოლექციაც კი შექმნეს. Starbrook Airlines Furniture Collection, სხვა დანარჩენთან ერთად, თვითმფრინავების მცირე ზომის მაკეტებსაც მოიცავდა. ასე დაიწყეს ძმებმა დიდი ავიახომალდების პაწია ასლების დამზადება. 1998 წელს კი, სისხლის ყივილი მაინც სულ სხვაა და, ჯექ ლეროიმ ბელგიური შოკოლადისგან დამზადებული თვითმფრინავები გურმანთა და ესთეტთა სამსჯავროზე გამოიტანა. მის შოკოლადს იმხელა მოწონება ხვდა წილად, რომ, ფიროსმანისა არ იყოს, რაცრამებადა ყველაფერი გაყიდა და შოკოლადის წარმოებას მიჰყო ხელი.
პრინცესა და შავი ცხვარი
ცხოვრობდა ინგლისში ორი ახალგაზრდა ქალი. ერთი ჟურნალისტი იყო, მეორე – გამომცემელი. არც ერთს ეხატებოდა მაინცადამაინც საქმე, რასაც აკეთებდა. ერთი კარგად ქსოვდა, მეორე – კარგად ხატავდა. გადაწყვიტეს ტანსაცმლის დიზაინში ეცადათ ბედი. 1979 წელს დააფუძნეს კომპანია Warm and Wonderful (“თბილი და მშვენიერი”) და დაიწყეს მუშაობა. მათი სახელები, ეგებ, ბევრმა არც იცოდეს, მაგრამ ვინ არ იცის სვიტერი, რომელიც პრინცესა დაიანას ასე უყვარდა?
თეთრი ცხვრები, შავი ცხვარი.
შავი ცხვარი, თეთრი ცხვრები.
დახატა სალი მიურმა (Sally Muir), მოქსოვა ჯოენ ოსბორნმა (Joanna Osborne) და 
პრინცესა დაიანამ შეიძინა 1980 წელს. ჩაიცვა. შემდეგ, როგორც ზღაპარშია: მიურმა და ოსბორნმა გაიღვიძეს დილით და, თურმე, მსოფლიოში ყველაზე მოთხოვნადი დიზაინერები გამხდარან. იმ წელს შეკვეთებს ვერ აუდიოდნენ – Saks, Bergdorf Goodman, The Cross, Nieman Marcus… და მრავალი სხვა დიდი თუ მცირე მაღაზია ელოდა “პრინცესა დის სვიტერს”. ეს ბუმი კარგა ხანს გაგრძელდა. მიურმა და ოსბორნმა რამდენიმე საკუთარი ბუტიკიც გახსნეს დიდ ბრიტანეთსა თუ მის გარეთ. 1983 წელს “პრინცესას სვიტერს” Victoria and Albert Museum-ის საგამოფენო ექსპონატად ქცევის პატივიც ხვდა წილად. 2011 წლიდან კი მისი თარგი საქველმოქმედო პროექტ P/hop-ის მფლობელობაშია (P/hop აგროვებს სახსრებს ორგანიზაციისთვის “ექიმები საზღვრებს გარეშე”).
დედოფალი ვივიენი
ფრანსუა ოზონს ასეთი ფილმი აქვს “რვა ქალი”. აი, ის – კეტრინ დენიოვი და ფანი არდანი რომ ზასაობენ… არა, იმ ფილმში სხვაც ბევრი საინტერესო რამ ხდება და საერთოდაც არაა ცუდი ფილმი, მაგრამ ყველას მაინც ეს ეპიზოდი დაამახსოვრდა. 🙂
მაგრამ ჩემი პოსტი სხვა ქალზეა. ქალზე, რომელიც ფრანსუა ოზონის კიარა, სთენლი ქრემერის ფილმს უფრო დაამშვენებდა. “შეშლილი, შეშლილი, შეშლილი სამყარო” ხომ გინახავთ? ამ ქალმა გადარია სწორედ ეგ სამყაროც და მე-20 საუკუნეც. მისი სახელია ვივიენ ვესთვუდი (Vivienne Westwood). დედოფალი ვივიენი.
ის ერთი გიჟმაჟი ბებიაა, მაგრამ ვინ თქვა, ბებია თავსაფრიანი, ჩია და ტკბილი უნდა იყოსო? საქსოვით კალთაში და ფინჯანი ჩაით ხელში რომ თვლემს ბუხართან და განჯინაში კი საყვარელი შვილიშვილებისთვის ჯემები და მურაბები ჩაუმწკრივებია? ვერ მოგართვით! ვივიენ ვესთვუდი ბულგაკოვისეულ მარგარიტას ჰგავს. ახალგაზრდობა წლებს გაატანა, მაგრამ ისევ ის ახტაჯანაა – შემოაჯდება ცოცხს და სატანასთან მეჯლისზე მიფრინავს.
კოსტიუმი? So sexy!
ოსქარ უაილდი ამბობდა, რომ ჰალსტუხის კარგად გამოკვანძვა მამაკაცის მიერ გადადგმული პირველი სერიოზული ნაბიჯია… იყო დრო, მამაკაცს ეცვა ან კლასიკურად ან ჩამოძენძილი დაძრწოდა. დღეს სხვა ცხოვრებაა, სხვა ტემპია, კლასიკურმა სამოსმა მოწყენილი ელფერიო არ ვიტყოდი, მაგრამ ასეთი იმიჯი კი შეიძინა. დამსახურებულად, დაუმსახურებლად – ნუ ვიდავებთ. მითუფრო, რომ პირველი, რასაც მარკეტოლოგებს გვასწავლიან ისაა, რომ კლიენტი ყოველთვის მართალია. მაშინაც კი, როდესაც ის სულაც არ არის მართალი. 🙂
ჰოლანდიურმა კომპანიამ Suitsupply (რომელიც მამაკაცის კლასიკურ ტანსაცმელს ყიდის და ზედა-საშუალო საფასო სეგმენტშია განლაგებული) განიზრახა ახალგაზრდა, რისკის მოყვარული კლიენტების მიზიდვა და აჩვენა მათ, რომ კოსტიუმი სულაც არაა ბორინგული – კოსტიუმი ეს სექსუალურია.
კაცი, რომელსაც მზე და ბრილიანტები ძლიერ უყვარდა
1893 წელს ვანდომის მოედნის 26 ნომერში გაიხსნა მაღაზია, რომელიც დღესაც ამ შენობაშია განლაგებული – ბუშერონის საიუვილერო სალონი. შენობა მოედნის მზიან მხარეს იყო, სწორედ ამიტომ შეაჩერა მასზე არჩევანი ფრედერიკ ბუშერონმა, კაცმა, რომელსაც უყვარდა მზე და ბრილიანტები. პლას ვანდომზე მაღაზიას რომ არჩევდა, ფრედერიკ ბუშერონი (Frédéric Boucheron) უკვე სახელგანთქმული იუველირი იყო, “ბუშერონის საიუველირო სახლი” კი 35 წელს ითვლიდა. საფრანგეთის, ესპანეთის და რუსეთის დედოფლები, უფლისწულები, ჰერცოგები, იმდროინდელი პარიზული და ევროპული ბომონდი მისი ტალანტის დამფასებლებსა და კლიენტებს შორის იყვნენ. ბუშერონის სამკაული ამშვენებდა ფრედერიკ ბუშერონის მეგობარსა და მუზას, სარა ბერნარს.
თავის ნამუშევრებში ცდილობდა აღმოსავლური და ევროპული ტრადიციების შერწყმას. კარგად იცნობდა იაპონელ, ჩინელ, სპარს, ეგვიპტელ ოსტატთა ნამუშევრებს. ალმასის გარდა იყენებდა სპილოს ძვალს, მთის ბროლს, ხეს. როგორც თავად ამბობდა ხოლმე – ღმერთის მიერ შექმნილი სილამაზის სამკაულში გამეორებას ცდილობდა, ამიტომაც სჭარბობს მის ნამუშევართა შორის ყვავილები, ხილი, ცხოველები, ფრინველები, ზღვის სამყარო.
მაღალი ქუსლები
ჯერი: როგორ დადიან ამსიმაღლე ქუსლებზე? წონასწორობას როგორ ინარჩუნებენ?
ჯო: უბრალოდ წონა განსხვავებულად აქვთ გადანაწილებული.
“ჯაზში მხოლოდ ქალიშვილები არიან”
რაკი მინიკაბას მთელი ორი პოსტი მივუძღვენი, უსამართლობა იქნება, მოდის ისეთ საკულტო საგანზე, როგორიც მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელია, ერთიც არ დავწერო.
თუკი მინის ორი მშობელი ყავს (მამა – ონდრე კურეჟი, დიზაინერი, ვინც ქალებს კაბები გახადა და დედა – მერი ქუონთი, იგივე მოკლეკაბიანი მერი), მაღალი ქუსლების ავტორობა ერთდროულად იმდენ დიზაინერს მიეწერება, რომ ცალ-ცალკე პოსტს ვერ მივუძღვნი, აქ ჩამოვთვლი და თქვენ დათვალეთ.
არ გაგიკვირდებათ და ქუსლებზე პირველები არა ქალები, არამედ მამაკაცები დადგნენ – უძველესი ქუსლიანი მამაკაცის წუღები მე-9 საუკუნის სპარსეთშია აღმოჩენილი. ქალის პლატფორმები – ე.წ. შაპენები (Chopine – ოღონდ, კომპოზიტორში არ აგერიოთ :)) კი უფრო გვიან გაჩნდა და მე-15 საუკუნეში თურქეთიდან ევროპაშიც შემოვიდა. მათი დანიშნულება ბანალურად პრაქტიკული იყო – ქალებს არ სურდათ ფაშფაშა და კოჭებამდე კაბის კალთები ქუჩის მტვერსა და ტალახში ამოეგანგლათ, მაგრამ მე-16 საუკუნეში საფრანგეთის დედოფალმა კატრინ დე მედიჩიმ (Catherine de’ Medici) შაპენები ცერად გამოათლევინა, ისე, რომ ქუსლი ტერფზე მაღალი ყოფილიყო, რითიც მაღალი ქუსლები პრაქტიკული ატრიბუტიდან მოდის აქსესუარად აქცია.
მოკლეკაბიანი მერი
ბრიტანელებს სამი ცნობილი მერი ჰყავთ.
სისხლიანი მერი.
ბეკეკიანი მერი.
და მოკლეკაბიანი მერი – დიზაინერი მერი ქუონთი.
არიან დიზაინერები, რომლებიც რჩებიან ისტორიას. არიან დიზაინერები, რომლებიც რჩებიან ხელოვნებას. არიან დიზაინერები, რომლებიც რჩებიან მახსოვრობას. და არიან დიზაინერები, რომლებიც რჩებიან და რჩებიან. 
მუდამ. ასეთია მერი ქუონთი. მის მიერ გასული საუკუნის 60-იანებში მოდაში შემოტანილი მინიკაბა ყოველთვის აქტუალური იქნება. ყოველ შემთხვევაში მანამ, სანამ იარსებებენ მამაკაცები და ქალები, რომელთაც სურთ ამ მამაკაცთა ყურადღება მიიპყრონ.
დიზაინერი, ვინც ქალებს კაბები გახადა
ეძღვნება ფრეიას
და ყველას მათ, ვისაც იმედი ჰქონდა, რომ ჩემმა ბლოგმა ფერი იცვალა.
ვერ მოგართვით!
ამასწინათ სალომეას ბლოგზე კოკო შანელზე ვკითხულობდი პოსტს. საინტერესო პოსტი იყო, მაგრამ კომენტარებში ერთ პოპულარულ ურბანულ ლეგენდას გადავაწყდი – რომ კოკომ ქალების გარდერობი შარვლებით გაამრავალფეროვნა.
კოკო შანელს თავისი დიდება ეყოფა, სხვისა რომ არ მივაწეროთ – გადატრიალება მოდაში, რომელიც, კაცმა რომ თქვას, მოდის საზღვრებს გასცდა და ცხოვრების სტილი და ფილოსოფიაც შეცვალა, ფრანგი დიზაინერის, ონდრე კურეჟის (André Courrèges) სახელს უკავშირდება. კურეჟი ინჟინრობას აპირებდა, როცა 25 წლისას უცებ ტვინი გადაუტრიალდა, ყველაფერი მიაგდო და პარიზის მოდის ინდუსტრიში კრა თავი. ძალიან გაუმართლა, ვინაიდან სწორედ იმ დროს კრისტობალ ბალენსიაგა ასისტენტს ეძებდა და მცირედხნიანი აქეთ-იქეთ ხეტიალისა და თავისუფალ, დროებით დაქირავებულ დიზაინერად მუშაობის შემდეგ, ონდრე კურეჟი გენიოსი ბასკის გუნდში მოხვდა, ვის გვერდითაც 10 წელი გაატარა, ხეზე ცოცვაც კარგად ისწავლა და 1961 წელს თავისი პირველი კოლექცია წარადგინა ქალებისთვის – სადაც ერთდროულად ორი ეპოქალური ნაბიჯი იყო – შარვალი და მოკლე კაბა – ბევრად უფრო მოკლე, ვიდრე შანელისეული ცნობილი შავი კაბა და, თან – თეთრი ფერის. რა თქმა უნდა, ეს ფერიც შეგნებული არჩევანი იყო, როგორც მკვეთრი დისტანცირება დიდი კოკოსგან, თორემ სულ მალე კურეჟმა ყვითელი, წითელი, ვარდისფერი… მინიკაბები გამოიტანა პარიზელთა სამსჯავროზე. კოკო შანელმა კურეჟის იდეებს – “ქალის სხეულის დანგრევა” უწოდა. მამაკაცები ლამობენ, ქალს სხეული დაუნგრიონ და ბავშვად აქციონ-ო, ამბობდა კოკო, თუმცა ონდრე კურეჟი სულ სხვაგვარად ფიქრობდა – ამტკიცებდა, რომ ქალისთვის სხეულის თავისუფლება მოჰქონდა.
