ნაომის ანჩხლი ზნე მის მშვენიერ გარეგნობაზე ნაკლებ არაა ცნობილი. თუ მისი ნახვა გინდა – ან პოდიუმზე იქნება ან – სასამართლოში. მისგან ნაცემ-ნაგვემთა სია კი ათეულ ადამიანს ითვლის. ასისტენტები და დამლაგებლები, ფოტოგრაფები და პოლიციელები, კოლეგები და სტილისტები… “ბრითიშ ეიერვეიზმა” პერსონა ნონ გრატადაც კი გამოაცხადა და კომპანიის ავიარეისებიდან მოკვეთა. ნაომის კი არაფერი ანაღვლებდა და ამ მაისურით დაბრძანდებოდა ქუჩებში.
(წარწერა: “ნაომიმ მრეკა და მე კი მეამა”)
Long Legs And Short Nights – ასეთი იყო ამერიკული ავიაკომპანია PSA-ს (Pacific Southwest Airlines) მომსახურების კონცეფცია. გრძელი ფეხები – იმიტომ, რომ ისინი თავიანთ ავიაგამყოლებს (სტიუარდესებს რომ ვუძახით) ამ ნიშნით არჩევდნენ, მოკლე ღამეები კი იმიტომ, რომ ამ ავიაკომპანიის თვითმფრინავები რეისს გვიან საღამოს ასრულებდნენ, არასდროს აგვიანებდნენ და… გრძელი ფეხების გარემოცვაში დრო როგორ გადის, ვერც გრძნობ.
როგორ ჩამოვალაბორანტოთ კოსტიუმი – ამ თემაზე დაწერილი პოსტი ერთ-ერთი პირველი იყო ბლოგზე. შორეულ 2009 წელს. 🙂 ახლახან DMarge Magazine-ის რედაქტორის სვეტში მსგავს სტატიას გადავაწყდი და ბარემ იმ პოსტის ერთგვარ გაგრძელებას დავწერ. ცოტა ძველს გავიხსენებ და ცოტა ახალსაც დავუმატებ DMarge-იდან.
კოსტიუმი, ტრადიციულად, ფორმალურ ტანსაცმლად მიიჩნევა. ბევრი ოფისშიც აღარ იცვამს, თუკი რამე ძალიან ოფიციალური შეხვედრა არ აქვს დაგეგმილი და პიჯაკს ანიჭებს უპირატესობას. ფიქრობს, რომ კოსტიუმი ისეთი რამაა, ამგვარი იშვიათი შეხვედრების თუ საღამოს მიღებების დროს რომ ჩაიცვამ მხოლოდ. კიდევ ქორწილში და გასვენებაში. სხვა დროს გარდერობშია მოწყენილად. რა დაგიმალოთ და მეც ასე ვფიქრობდი.
მაგრამ 21-ე საუკუნემ ბევრი სიახლე მოიტანა. ფორმალური ჩაცმის სტილის გახალისება (როგორც იმ ძველ პოსტში დავწერე – ჩამოლაბორანტება), შეიძლება ისე, რომ კოსტიუმზე უარი არ ვთქვათ.
პირველი, ყველაზე იოლი და პოპულარული გზა კოსტიუმისა და ნაქსოვი სამოსის (სვიტერი, კარდიგანი) შეხამებაა.
სძაგს უფალსა.
Drag King – ასე ეძახიან ქალს, რომელიც მამაკაცურად იცვამს და/ან მამაკაცური ქცევის მანერები აქვს. ეს სიტყვათშეთანხმება 70-იანი წლებიდან მოდის, თუმცა ასეთი ქალები ტერმინის გამოჩენამდეც იყვნენ. Drag King-ზე გაცილებით ძველი სიტყვაა Tomboy, რაც ქალაბიჭად შეიძლება ვთარგმნოთ და მნიშვნელობაც ეგ აქვს. ოღონდ, ქალაბიჭა-Tomboy პატარა ასაკს გულისხმობს და ბავშვობაში კი მეტი თავისუფლება იყო ყოველთვის და ასეთ “ცელქობას” ნაკლებ ეჭვისთვალით უცქეროდნენ – გაიზრდება-გადაივლისო. Drag King-ს კი დედაკაცად ვთარგმნიდი, მაგრამ ილია ჭავჭავაძეს ეწყინება… ამიტომ დამრჩეს ისევ უთარგმნელად.
ასე იყო თუ ისე იყო, როგორც კი ნაჭერი ქალისა და მამაკაცის ტანსაცმლად გადათარგდა, გამოჩნდნენ ქალები, რომლებიც თავიანთ ტანსაცმელში ვერ ეტეოდნენ. ვისთვის ეს იყო პროტესტი, სხვისთვის – მოთხოვნილება, ზოგისთვის – თამაში. მამაკაცის ტანსაცმელი ეცვათ როგორც ლესბოსელებს, ტრანსგენდერებს, რომლებიც იმხანად (და ზოგან – დღესაც) მარგინალებად მიიჩნეოდნენ, ასევე პატიოსან მეოჯახე ჰეტეროსექსუალ ქალბატონებს… მაია წყნეთელსა და ჟანა დარკს არც ვახსენებ, თორემ პოსტი სულ სხვაგან გადაუხვევს და სადღაც გადიჩეხება. 🙂
დღეს მოდის ინდუსტრია Drag King-ფენომენს არაჩვეულებრივად იყენებს სარეკლამო კამპანიებსა და ჩვენებებში და რაც მეტად ქალურია ქალი, მით უფრო ლამაზად გამოიყურება მამაკაცის ტანსაცმელში… პირველი, ვინც გამახსენდა არის არა მოდელი, არამედ მსახიობი. თქვენც გაიხსენეთ ქიმ ბეისინჯერის ცნობილი სცენა 9 1/2-დან.
აქ ყველაფერი აგებულია კონტრასტზე და კონტრასტი, როცა კარგად იყენებ, არაჩვეულებრივი რამაა.
ურბანული ლეგენდა ამბობს, კარლოს დიდის კანონთა კრებული მეფეთა გვარის ადამიანის ჩამოხრჩობას მხოლოდ და მხოლოდ ველვეტის ფაფუკ თოკზე განაჩინებდა კისერი რომ არ დაზიანებოდაო – აქედან მოდის სწორედ ამ ქსოვილის სახელწოდებაც Corduroy – corde du Roi, რაც ფრანგულად “მეფის ბაწარს” ნიშნავს.
ეს მხოლოდ ლეგენდაა, მაგრამ ველვეტს მართლაც რომ მეფური ისტორია აქვს. უმაღლესი ხარისხის ბამბის ნართისგან ველვეტის მსგავსი ქსოვილის წარმოება ჯერ კიდევ მე-2 საუკუნეში დაიწყეს ეგვიპტის ქალაქ ფუსტატში. ევროპელთა გულის მოგებისთვის ველვეტს მთელი ათი საუკუნე დასჭირდა, ჩვენს კონტინენტზე ის გენუელმა ვაჭრებმა შემოიტანეს და სახელად, წარმოების ადგილის მიხედვით, ფუსტიანი შეურჩიეს. ქართული ყურისთვის მთლად კეთილხმოვნად ვერა ჟღერს, 
მაგრამ თავად ქსოვილი იმდენად მაღალი ხარისხისა იყო, რომ სწრაფად დაიპყრო გენუის რესპუბლიკაცა და მეზობელი ქვეყნებიც. არ ვიცი, ვინ იყო ის გამჭრიახი ფაბრიკანტი, რომელმაც ეგვიპტიდან მომავალი გემების ლოდინით გადაღლილმა და კლიენტთაგან გულშეწუხებულმა, პირველმა შემოიკრა შუბლზე ხელი, თხა თხაზე ნაკლებიო და ფუსტიანის წარმოება იქვე, პორტის მახლობლად გამართა – ნილოსის ძალა მასა და მის მონაგარს. მე-14-მე-16 საუკუნეები ევროპული და ეგვიპტური ფუსტიანის ჭიდილის ხანაა, რაც, საბოლოოდ, ევროპელთა გამარჯვებით დასრულდა. ამ დროისთვის მას უკვე აწარმოებენ ყველგან, თუმცა, განსაკუთრებით მაინც იტალიური ქსოვილი ფასობს. სწორედ ნეაპოლური ფუსტიანისგან შეკერილ მოსასხამში იწონებს თავს მეფე ჰენრი VIII ჰანს ჰოლბეინ უმცროსის ტილოზე.
მე იმ ქვეყნისა რა ვთქვი, სადაც ყველაზე მაგარი ნაშა კაციაო – იხუმრა ვინმემ. კესარიას გულისხმობდა და საქართველოს.
მაგრამ “ჟივანშის” სახლის აზრით, გაგიკვირდებათ და ასეთი ქვეყანა ბრაზილიაა. მოდის ინდუსტრიის ამ გიგანტის კრეატიული დირექტორი, რიკარდო ტიში მოხიბლულია ბრაზილიელი მოდელების სილამაზით, მაგრამ მისი მუზა, აგერ უკვე რამდენი წელია, არის არც ადრიანა ლიმა, არც ალესანდრა ამბროზიო, არც ჟიზელი, არც ემანუელა დე პაულა და არც ლაის რიბეირო. მისი შთაგონების წყარო არის ლეა ტი (Lea T), რომლის ნამდვილი სახელიც ლეანდრო მედეიროშ სერეზოა, ცნობილი ფეხბურთელის, ტონინიო სერეზოს შვილი. ლეანდრო მამაკაცის სახელია და ლეა ტიც ერთ დროს მამრი იყო. შემდეგ – ტრანსგენდერი. 2011 წელს სქესის გამოცვლის ოპერაცია ჩაიტარა და ამჟამად უკვე ქალია. რიკარდო ტიშის გემოვნებით, ყველაზე ლამაზი ქალი ბრაზილიაში. და – არამხოლოდ ბრაზილიაში. სხვათა შორის, თავად იუბერ დე ჟივანშის მუზა, შეგახსენებთ, ოდრი ჰეფბერნი იყო.
ვინ არის ნამდვილი ქალაქელი? ეს კითხვა, თურმე, მარტო ქართველებს არ გვაწუხებს. NYC Viceroy Hotel-ის მარკეტინგის მენეჯერი და შეთავსებით ქალაქში ცნობილი “სტილიაგა” და “ჭინჭის კაცი” მაიქლ ბრიჯესი გვირჩევს, პასუხისთვის ადამიანის გარდერობში შევიჭვრიტოთ.
თუკი ნამდვილი ნიუ იორქელი ხარ, – ამბობს ბრიჯესი, – მაშინ გარდერობში აუცილებლად გექნება:
მამაკაცებს ქალების მოდაზე, შეიძლება, ძალიან ზერელე წარმოდგენა გვაქვს, მაგრამ ნამდვილად ვიცით, თუ როგორ უნდა ეცვას ქალს. პოსტიც მქონდა იდეალურად ჩაცმულ ქალზე. ეს პოსტი კი “ცუდად” ჩაცმულ ქალზე იქნება. Huffington Post, Complex.com, emPowerme-ის მამაკაცი მკითხველების აზრით, ბევრი რამ აცვიათ ქალებს ისეთი, მათ რო ჰგონიათ, ხატავს და მამაკაცები კი ფიქრობენ, რომ ამახინჯებს (ამ სამოსიდან ბევრის სახელი ქართულად არ ვიცი, ამიტომ ინგლისურად დავწერ).
Peplums.
ეს პეპლუმსებია თუ რა ჯანდაბაცაა, პირადად მე ხშირად არ მომხვედრია თვალში, ასე რომ ვერ ვიტყვი, ძალიან არ მომწონს, თუ უბრალოდ ცოტა სასაცილო რაღაცა მგონია, სხვა არაფერი.
შაბათის პოსტი
თუ შრომისმოყვარეობის გამო არა, სიცხის მიზეზით მაინც… 🙂
და გავაკეთოთ ეს ჟურნალ Esquire-ის მიხედვით.
დავიკაპიწოთ და დავბრუნდეთ ბლოგზე. 
ოსქარ უაილდი ამბობდა, რომ ჰალსტუხის კარგად გამოკვანძვა მამაკაცის მიერ გადადგმული პირველი სერიოზული ნაბიჯია… იყო დრო, მამაკაცს ეცვა ან კლასიკურად ან ჩამოძენძილი დაძრწოდა. დღეს სხვა ცხოვრებაა, სხვა ტემპია, კლასიკურმა სამოსმა მოწყენილი ელფერიო არ ვიტყოდი, მაგრამ ასეთი იმიჯი კი შეიძინა. დამსახურებულად, დაუმსახურებლად – ნუ ვიდავებთ. მითუფრო, რომ პირველი, რასაც მარკეტოლოგებს გვასწავლიან ისაა, რომ კლიენტი ყოველთვის მართალია. მაშინაც კი, როდესაც ის სულაც არ არის მართალი. 🙂
ჰოლანდიურმა კომპანიამ Suitsupply (რომელიც მამაკაცის კლასიკურ ტანსაცმელს ყიდის და ზედა-საშუალო საფასო სეგმენტშია განლაგებული) განიზრახა ახალგაზრდა, რისკის მოყვარული კლიენტების მიზიდვა და აჩვენა მათ, რომ კოსტიუმი სულაც არაა ბორინგული – კოსტიუმი ეს სექსუალურია.
თბილა თუ არა, გვინდა თუ არა, ორ დღეში მაინც დაგვაზამთრდება.
მე არ მინდა, მაგრამ ვინ მკითხავს – აცივდება, ალბათ და ყინვებიც იქნება. ჰოდა, გადავქექე ჩემი გარდერობი. საშემოდგომო რამეები იქეთ გადავკიდე, საზამთრო რამეები – აქეთ გადმოვკიდე. კარდიგანებიც.
კარდიგანი ისაა, ჟაკეტსაც რომ უძახიან ჩვენში. შეცდომით. სინამდვილეში კარდიგანი ჰქვია, უფრო ზუსტად თუ გამოვთქვამ – ქარდიგანი. ასე ეწოდება უელსის ქალაქ-საგრაფოს, რომლის რიგით მე-7 გრაფს, სერ ჯეიმს ბრადენელს (James Thomas Brudenell) უნდა უმადლოდეს ეს მშვენიერი, თბილი, მოხერხებული და ელეგანტური სამოსი თავის პოპულარობას. ამ ამბებს კი მთელი ორი საუკუნე გვაშორებს.
სად გენერალი და სად დიზაინერობაო, იფიქრებთ, მაგრამ სერ ჯეიმსი ერთი ახირებული, თავისნათქვამა და უცნაური კაცი იყო. დაუდგრომელი. ყველაფერი ეინტერესებოდა. ახალგაზრდობაში მრავალი ქვეყანა შემოევლო. რუსი ქალებით მოიხიბლა. შემდეგ – შვედი ქალებით. გემოვნებას – ვერ დავუწუნებ. 🙂 სხვათა შორის, მოგვიანებით ისიც კი მოახერხა, რომ ცოლი და საყვარელი ერთმანეთს დაუმეგობრა და ცხოვრობდნენ სამივენი ასე ტკბილად. ორგზის პარლამენტის დეპუტატი იყო და ორთავეჯერ გამოაგდეს იქედან, რაკი ხმას ისე აძლევდა, როგორც მოეპრიანებოდა და არა როგორც მისი პარტია, თორები მოითხოვდა. მესამედ რომ იყრიდა კენჭს, ერთ-ერთ უბანში ოპონენტი კანდიდატის მომხრეებმა ისე სცემეს, ძლივს გამოასწრო (კი, მაშინაც ხდებოდა ეგეთი რამეები)… ჰოდა, არ იკითხავთ, რა ქნა? მიბრუნდა უკან და 20’000 მაშინდელი ფუნტი (დღევანდელი კურსით მილიონზე მეტი) დახარჯა ამომრჩევლების მოსასყიდად და თავისი გაიტანა – არჩევნები მოიგო.
