კატეგორია: FashionBox

ყოველი ადამიანი იმსახურებს პრიალა ფოტოს ჟურნალის გარეკანზე – იფიქრა შუმანმა, ფოტოკამერა მოიგდო მხარზე და ქუჩაში გავიდა.

2005 წელს.

დღეს, 10 წლის შემდეგ ცოტა თუა, ვინც არ იცის The Sartorialist – ფოტოგრაფ სქოთ შუმანის ბლოგი, სადაც სელებრითები კიარა, უცნობი ადამიანების ფოტოებია. ასეთებზე ვამბობთ ხოლმე – ჩვეულებრივი ადამიანები, რიგითი გამვლელები ქუჩაში: ნიუ იორქი, ლონდონი, ტოკიო, იოჰანესბურგი, მიუნხენი, სიდნეი, მილანი, მონრეალი, რიო, პარიზი… ზოგი სალანჩაოდ გამოსულა, ზოგს ოფისში მიეჩქარება, ზოგი უბრალოდ მზიანი ამინდით ტკბება და სეირნობს, ვიღაც მერხზე ჩამომჯდარა და წიგნს კითხულობს ფინჯან ყავასთან ერთად, ვიღაც საშოფინგოდაა და ვიღაც – პაემანზე. უცნობი ადამიანები, რომლებსაც ერთი რამ აქვთ საერთო – გემოვნებით აცვიათ. საკუთარი სტილისთვის მიუგნიათ – ყურადღებას რომ მიაქცევ, ისე. და შუმანიც ობიექტივს მომართავს და აჩხაკუნებს.

• სიტყვა Sartorialist -ს  ლათინური ძირი აქვს და ქართულად “ჭინჭის კაცს” ნიშნავს. ეგ სადაური ქართულიაო, თუ მკითხავთ, აბა ეს პოსტი არ წაგიკითხავთ.

სქოთ შუმანი (Scott Schuman) ფეშენ სამყაროსთვის უცხო არასდროს ყოფილა. არც იქამდე, სანამ ბლოგერი გახდებოდა. გემოვნებიანი ჩაცმა, კარგი ხარისხის ტანსაცმელი, ფერთა და პრინტთა შეხამება – მისი სპეციალიზაციაა. ამ საქმეში ჭიპიც მოჭრილი აქვს და დიპლომიც – აღებული. ინდიანის უნივერსიტეტის.  ფაკულტეტი – ტანსაცმლის წარმოება.  როგორც მარკეტოლოგი თანამშრომლობდა რამდენიმე მოდის სახლთან და დიზაინერთან: ჟან-პოლ გოტიე, ჯეიმს ქოვიელო, ჰელმუტ ლანგი, ფითერ სომი… შემდეგ მამაკაცის ტანსაცმლის მაღაზიაც გახსნა, სადაც ქოვიელოსა და სომის კოსტიუმებს ყიდდა.

ის, უდავოდ, ყველაზე ცნობილი “ქუჩის ფოტოგრაფია” დღეს და მის ფოტოებზე ნადირობენ “Vogue”, “Elle”, “GQ” და ყველა სხვა მოდის ჟურნალი, რაცრამ არსებობს. როგორც ფოტოგრაფი დროგამოშვებით თანამშრომლობს მოდის ინდუსტრიისა თუ სხვა კომპანიებთან: DKNY, Burberry, Saks Fifth Avenue, Nestle (Nespresso)… კითხულობს ლექციებს, მართავს მასტერ-კლასებს, გამოსცემს წიგნებს და…. დახეტიალობს ქუჩებში და აჩხაკუნებს, აჩხაკუნებს, აჩხაკუნებს…

Continue reading “დიდების 1500 პიქსელი”

მას არაფერი აკლდა: გარეგნობა. ტემპერამენტი. სახელი და გვარიც კი ისეთი ჰქონდა, ფსევდონიმი რომ არ სჭირდებოდა – რეგინა ზბარსკაია… ერთი ეგაა – საბჭოთა კავშირში დაიბადა. ვოლოგდაში. როგორც ბევრი გოგო, ოცნებობდა კინომსახიობობაზე. 17 წლისამ მშობლიური ქალაქი მიატოვა და მოსკოვში გადაბარგდა. გამოცდები ჩააბარა ვგიკ-ში (კინომატოგრაფიის ინსტიტუტში), თუმცა, სამსახიობოზე პატრონის გარეშე ვერ გაქაჩა და ეკონომიკურ ფაკულტეტზე ჩაირიცხა (დღეს საპროდიუსეროა, მაგრამ მაშინ ასეთი სიტყვაც არ იცოდნენ)… რომ დაამთავრებდა, ტექნიკური პერსონალის დიპლომი ექნებოდა, მაგრამ რეგინამ კინოეკრანზე მოხვედრა უკანა კარით გადაწყვიტა. ლექციებზე ხშირად იმ მოდურ ადგილებში დადიოდა, სადაც იმჟამინდელი სახელოვნებო ბომონდი იყრიდა თავს. ასე გაიცნო ცნობილი მხატვარი და მაჟორი (ასე უწოდებდნენ საბჭოური ელიტის წარმომადგენელთა შვილებს) ლევ ზბარსკი და მოგვიანებით ცოლადაც გაჰყვა. ზბარსკიმ მას მხატვრებისა და მოდელიორების წრისკენ შეუღო კარი. პირველი, ვინც რეგინა თავის ჩვენებებში მოდელად გამოიყენა ვერა არალოვა იყო. თუმცა საბჭოთა კავშირში მაშინ სიტყვა მოდელი არც არსებობდა – იყო სიტყვა მანეკენი (“მანეკენშიცა”)… მოდის ჩვენებებიც არ იყო იმგვარი, რასაც დღეს მოდის ჩვენებას ვუძახით. მაგრამ  მოდა იყო. მოდელიორებიც იყვნენ. და კლიენტურაც ჰყავდათ – წითელი ელიტა მოდის ტენდენციებს არ აკლდებოდა. კლიენტთაგან უმნიშვნელოვანესი – პოლიტბიუროს წარმომადგენელთა ცოლები და, უფრო ხშირად, შვილები იყვნენ. მოდელიორთაგან პირველი კი – ვიაჩესლავ ზაიცევი. სწორედ ზაიცევის მოდელი გახდა რეგინა ზბარსკაია (ამის ზევით რკინის ფარდის აქეთა მხარეს მოდის სამყაროში საფეხური აღარ არსებობდა – ზაიცევი იყო საბჭოთა მოდის ივ სენ ლორანიცა და კოკო შანელიც).

Continue reading “ტოპ-მოდელი რკინის ფარდის მიღმა”

ნაომის ანჩხლი ზნე მის მშვენიერ გარეგნობაზე ნაკლებ არაა ცნობილი. თუ მისი ნახვა გინდა – ან პოდიუმზე იქნება ან – სასამართლოში. მისგან ნაცემ-ნაგვემთა სია კი ათეულ ადამიანს ითვლის. ასისტენტები და დამლაგებლები, ფოტოგრაფები და პოლიციელები, კოლეგები და სტილისტები… “ბრითიშ ეიერვეიზმა” პერსონა ნონ გრატადაც კი გამოაცხადა და კომპანიის ავიარეისებიდან მოკვეთა. ნაომის კი არაფერი ანაღვლებდა და ამ მაისურით დაბრძანდებოდა ქუჩებში.

(წარწერა: “ნაომიმ მრეკა და მე კი მეამა”)

Continue reading “როცა წარსული რჩება ზმანებად”

Long Legs And Short Nights – ასეთი იყო ამერიკული ავიაკომპანია PSA-ს (Pacific Southwest Airlines) მომსახურების კონცეფცია. გრძელი ფეხები – იმიტომ, რომ ისინი თავიანთ ავიაგამყოლებს (სტიუარდესებს რომ ვუძახით) ამ ნიშნით არჩევდნენ, მოკლე ღამეები კი იმიტომ, რომ ამ ავიაკომპანიის თვითმფრინავები რეისს გვიან საღამოს ასრულებდნენ, არასდროს აგვიანებდნენ და… გრძელი ფეხების გარემოცვაში დრო როგორ გადის, ვერც გრძნობ.

Continue reading “გრძელი ფეხები – მოკლე ღამეები”

სძაგს უფალსა.

Drag King – ასე ეძახიან ქალს, რომელიც მამაკაცურად იცვამს და/ან მამაკაცური ქცევის მანერები აქვს. ეს სიტყვათშეთანხმება 70-იანი წლებიდან მოდის, თუმცა ასეთი ქალები ტერმინის გამოჩენამდეც იყვნენ. Drag King-ზე გაცილებით ძველი სიტყვაა Tomboy, რაც ქალაბიჭად შეიძლება ვთარგმნოთ და მნიშვნელობაც ეგ აქვს. ოღონდ, ქალაბიჭა-Tomboy პატარა ასაკს გულისხმობს და ბავშვობაში კი მეტი თავისუფლება იყო ყოველთვის და ასეთ “ცელქობას” ნაკლებ ეჭვისთვალით უცქეროდნენ – გაიზრდება-გადაივლისო. Drag King-ს კი დედაკაცად ვთარგმნიდი, მაგრამ ილია ჭავჭავაძეს ეწყინება… ამიტომ დამრჩეს ისევ უთარგმნელად.

ასე იყო თუ ისე იყო, როგორც კი ნაჭერი ქალისა და მამაკაცის ტანსაცმლად გადათარგდა, გამოჩნდნენ ქალები, რომლებიც თავიანთ ტანსაცმელში ვერ ეტეოდნენ. ვისთვის ეს იყო პროტესტი, სხვისთვის – მოთხოვნილება, ზოგისთვის – თამაში. მამაკაცის ტანსაცმელი ეცვათ როგორც ლესბოსელებს, ტრანსგენდერებს, რომლებიც იმხანად (და ზოგან – დღესაც) მარგინალებად მიიჩნეოდნენ, ასევე პატიოსან მეოჯახე ჰეტეროსექსუალ ქალბატონებს… მაია წყნეთელსა და ჟანა დარკს არც ვახსენებ, თორემ პოსტი სულ სხვაგან გადაუხვევს და სადღაც გადიჩეხება. 🙂

დღეს მოდის ინდუსტრია Drag King-ფენომენს არაჩვეულებრივად იყენებს სარეკლამო კამპანიებსა და ჩვენებებში და რაც მეტად ქალურია ქალი, მით უფრო ლამაზად გამოიყურება მამაკაცის ტანსაცმელში… პირველი, ვინც გამახსენდა არის არა მოდელი, არამედ მსახიობი. თქვენც გაიხსენეთ ქიმ ბეისინჯერის ცნობილი სცენა 9 1/2-დან.

აქ ყველაფერი აგებულია კონტრასტზე და კონტრასტი, როცა კარგად იყენებ, არაჩვეულებრივი რამაა.

Continue reading “დედაკაცი შარვალში”

ურბანული ლეგენდა ამბობს, კარლოს დიდის კანონთა კრებული მეფეთა გვარის ადამიანის ჩამოხრჩობას მხოლოდ და მხოლოდ ველვეტის ფაფუკ თოკზე განაჩინებდა კისერი რომ არ დაზიანებოდაო – აქედან მოდის სწორედ ამ ქსოვილის სახელწოდებაც Corduroy – corde du Roi, რაც ფრანგულად  “მეფის ბაწარს” ნიშნავს.

ეს მხოლოდ ლეგენდაა, მაგრამ ველვეტს მართლაც რომ მეფური ისტორია აქვს. უმაღლესი ხარისხის ბამბის ნართისგან ველვეტის მსგავსი ქსოვილის წარმოება ჯერ კიდევ მე-2 საუკუნეში დაიწყეს ეგვიპტის ქალაქ ფუსტატში. ევროპელთა გულის მოგებისთვის ველვეტს მთელი ათი საუკუნე დასჭირდა, ჩვენს კონტინენტზე ის გენუელმა ვაჭრებმა შემოიტანეს და სახელად, წარმოების ადგილის მიხედვით, ფუსტიანი შეურჩიეს. ქართული ყურისთვის მთლად კეთილხმოვნად ვერა ჟღერს, მაგრამ თავად ქსოვილი იმდენად მაღალი ხარისხისა იყო, რომ სწრაფად დაიპყრო გენუის რესპუბლიკაცა და მეზობელი ქვეყნებიც. არ ვიცი, ვინ იყო ის გამჭრიახი  ფაბრიკანტი, რომელმაც ეგვიპტიდან მომავალი გემების ლოდინით გადაღლილმა და კლიენტთაგან გულშეწუხებულმა, პირველმა შემოიკრა შუბლზე ხელი, თხა თხაზე ნაკლებიო და ფუსტიანის წარმოება იქვე, პორტის მახლობლად გამართა – ნილოსის ძალა მასა და მის მონაგარს. მე-14-მე-16 საუკუნეები ევროპული და ეგვიპტური ფუსტიანის ჭიდილის ხანაა, რაც, საბოლოოდ, ევროპელთა გამარჯვებით დასრულდა. ამ დროისთვის მას უკვე აწარმოებენ ყველგან, თუმცა, განსაკუთრებით მაინც იტალიური ქსოვილი ფასობს. სწორედ ნეაპოლური ფუსტიანისგან შეკერილ მოსასხამში იწონებს თავს მეფე ჰენრი VIII ჰანს ჰოლბეინ უმცროსის ტილოზე.

Continue reading “ჰენრი მერვე, ცხენების ქურდი და დათუნია”