კატეგორია: MovieBox

ამ პოსტით ბლოგზე იწყება გრძელდება რუბრიკა: ამბები, რომლებიც მხოლოდ მე მაინტერესებს. 🙂

ბოლო დროს მოვუხშირე დეტექტურ სერიალებზე პოსტვას. ასაკის ბრალია, ალბათ… თუმცა, ლოგიკურად პირიქით უნდა იყოს – დღეს რომ სერიალის ყურებას ვიწყებ, ყოველთვის მაქვს შანსი, ფინალამდე ვერ გავაღწიო და დარდად გამყვეს. მაგრამ სერიალი, ახლა რომელზეც ვწერ, დიდი ხნის წინ ვნახე პირველად. სტუდენტობისას. შესაძლოა, პირველი სერიალი იყო, რომელსაც ვუყურე. ამასთან, ის ე.წ. ანტი-დეტექტივია – როდესაც მკვლელი თავიდანვეა ცნობილი, ამიტომ დარდად გასაყოლებელიც არაფერია. 🙂 ნებისმიერ ასაკში შეგიძლია, ჩაუჯდე. სერიალი “კოლომბო” (Columbo).

შერლოკიანობის ხანაში ძალიან პრიმიტიულად და ძველმოდურ რამედ ჩანს. ალბათ, ასეც არის. თუმცა, თავისი ხიბლი მაინც აქვს და რეტრო-ტელეარხებიც უბრუნდებიან, ხოლმე. ეს ხიბლია მსახიობები და რეჟისორები, ვისაც ამ სერიალზე უმუშავია. დღევანდელი სერიალები, დაუშრეტელი დაფინანსებითა და კოლოსალური რეიტინგებით, სულ სხვა ამბავია – ნებისმიერი კალიბრის რეჟისორს იოლად შეიტყუებ, მსახიობები კი რიგში ჩადგებიან, ოღონდკი როლი შეხვდეთ. 60-იანების ბოლოს, როდესაც “კოლომბოს” გადაღება გადაწყვიტეს, ტელესერიალი არც მთლად უმსგავსო და შორი-შორი საქმე იყო, მაგრამ მაინც – მეორეხარისხოვანი. გაგიკვირდებათ და პროდიუსერებს ფითერ ფალქის (Peter Michael Falk) დათანხმებაც კი გაუჭირდათ, არადა ფალქი მეგა-ვარსკვლავი ნამდვილად არ იყო და ჰოლივუდს წეწვა-გლეჯა ჰქონდაო მისთვის გამართული, ვერ ვიტყვით. ლეიტენანტ კოლომბოს როლმა მოუტანა მას წარმატებაცა და პოპულარობაც, 1968 წელს კი, როდესაც საპილოტე სერია გადასცეს ეთერში, რამდენიმე სერიალში ჰქონდა ნათამაშები და ორ ძალიან კარგ ფილმში – “შეშლილი, შეშლილი სამყარო” და “დიდი რბოლა”.

Continue reading “ჩანჩურა დეტექტივი”

კვირადღის პოსტი

ჟურნალმა The Economist თავის თამბლერზე გამოაქვეყნა “ჯეიმს ბონდების შედარებითი დახასიათება”  (ჩემი დროის ლიტერატურის მასწავლებლებს უყვარდათ ხოლმე სკოლაში ასეთი თემები).

 

როგორც ჩარტიდან ჩანს, ყველაზე ლოთი დენიელ ქრეიგის ბონდია, სისხლისმსმელი  – ბროსნანისა, გულთმპყრობელი, უცნაურია და, არა ქონერის, არამედ – ლეიზენბის, ყველაზე არამსმელი – მურის (ისე, რუსული “ტრეზვენნიკ”-ის სხარტი შესაბამისი ვერ მოვნახე ქართულში)… დალთონზე კი რა ვთქვა? არც – არაფერი. დალთონის ბონდის არსებობას მხოლოდ ის ამართლებს, რომ სწორედ მის ბონდიანაში გამოჩნდა ბონდის გოგოს როლში “ქართველი” მარიამ დ’აბო – გენერალ კვინიტაძის შვილიშვილი.

ცხადია, “ეკონომისტის” ამ შედარებებში საერთო ჯამი არ იგულისხმება – მხოლოდ პროცენტული შეფარდება. აბსოლუტურ ციფრებში ქონერი პირველი იქნება სამივე პოზიციით – ყველაზე ბევრჯერ შეასრულა ბონდის როლი და იმად.

© Lord Vader. Stylish Blog. საავტორო უფლებები დაცულია. ნამუშევრის კოპირება, ციტირება და გამოქვეყნება დაშვებულია მხოლოდ ავტორისა და წყაროს (პოსტზე ლინკის) მითითებითა და ნებართვით. This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 Unported License.

___

ჯერ ეს:

ფრანგი კომისარი ჟიულ მეგრე ბელგიელი მწერლის, ჟორჟ სიმენონის ნაწარმოებში “ცაცია პიეტრი” გამოჩნდა პირველად 1931 წელს, სადაც მას მთავარი როლი სრულიადაც არ ეთმობოდა. მოგვიანებით ჟიულ მეგრე წინა პლანზე გამოვიდა და მსოფლიოში ყველაზე ცნობილ პოლიცილ-გამომძიებლადაც იქცა. მან დაამსხვრია ყეყეჩი და ბრიყვი პოლიციელის ის იმიჯი, ქონან დოილმა და ქრისთიმ რომ დაამკვიდრეს.

მეგრემ სამსახური რიგით პოლიციელად დაიწყო და დივიზიის კომისრად დაამთავრა. სიტყვაძუნწი და უაღრესად კეთილი ადამიანია. დამნაშავეებიც ეცოდება და ცდილობს მათ სულებში ჩაიხედოს – მეგრესგან, ალბათ, კარგი მღვდელი დადგებოდა. თანამშრომლების მიმართ მომთხოვნია, ამასთან, პატრონობს, ასწავლის და შეცდომებსაც პატიობს. გუნდური მუშაობა მისთვის წარმატების საფუძველია. მეგრე, პირველ ყოვლისა, ფაქტებს ენდობა, თუმცა, ხანდახან, მეუღლის ინტუიციასაც უგდებს ხოლმე ყურს.

კარგი მეოჯახე და მოსიყვარულე, ერთგული ქმარია.

ჰოლმსისა არ იყოს, გამოუსწორებელი მწეველია და ჩიბუხების მთელი კოლექციაც აქვს. როგორც ფრანგს შეეფერება, უყვარს ღვინო, სიდრი, პასტისი და, ზოგჯერ, ლუდიც. ნამდვილი გურმანია – მისი მეუღლე კარგი კულინარია.

და შემდეგ – ეს:

ხედავთ რამე საერთოს?

Continue reading “კომისარი, რომელიც (არ) იჯღანება”

ახალს და ორიგინალურს არაფერს ვიტყვი – კინომუსიკა ამოუწურავი თემაა. ამიტომ აქ მხოლოდ ფილმებში ჩართულ მუსიკალურ ეპიზოდებზე დავწერ. მუსიკა როგორც ფილმი-ფილმში. გაკლიპული კინომუსიკა.

დავიწყოთ, როგორც წესი და რიგია, კინოკლასიკით. და ქრონოლოგიაც ხელს გვიწყობს.

ფილმი: Some Like It Hot by Billy Wilder, 1959
მუსიკა: I Wanna Be Loved By You by Marilyn Monroe

❤

ესაა ჩემი კომენტარი.

ფილმი: The Jungle Book by Wolfgang Reitherman, 1967
მუსიკა: I Wanna Be Like You by Louis Prima and Phil Harris 

ანიმაციაა, მაგრამ ამის გამოტოვება არ შემეძლო. ფილმი ყველასთვის ცნობილი წიგნის მოტივებზე. პროდიუსერი უოლთ დიზნია და ეს მისი ბოლო ნამუშევარი აღმოჩნდა – გადაღების დროს გარდაიცვალა.
Continue reading “დაკლიპული ფილმები”

კვირადღის პოსტი

• ორშაბათის რეგულარულ და შაბათის ირეგულარულ პოსტებს ახლა კვირადღის ირეგულარული პოსტებიც შეემატება – რაღაც საშუალო  ჩემი თამბლერის, ჩემი ვორდპრესის, ჩემი თვითერისა და ჩემი (აწუკვეყოფილი) ფეისბუქის პოსტებს შორის. ერთგვარი კოქტეილი. მინიმუმი ტექსტით და ბევრი ფოტოთი და/ან ლინკით.

  შევეცდები, იყოს ლაითი და განმტვირთველი, როგორც კვირა დღეს შეეფერება.

აი, რამ ასეთი:

მთავარი როლის შემსრულებლის შერჩევა ამერიკული კლასიკის, ედგარ პოს “შავი კატის” კინოვერსიის გადასაღებად. ქასთინგზე 152 პრეტენდენტი გამოცხადდა. რეჟისორმა როჯერ ქორმანმა ფილმისთვის შეარჩია ერთი. სხვა 151 ჟურნალ LIFE-ის ფოტოებზე მოხვედრის პატივს დასჯერდა.

Continue reading “შავი კატა: კვირადღის პოსტი”

ყველაზე გენიალური ფილმი, რომელიც კი სასამართლო პროცესზე გადაუღიათ “12 განრისხებული მამაკაცია” (12 Angry Men, 1957). არ მგონია, ბევრი შემეკამათოს. სიდნი ლიუმეთის კინოშედევრი მისი კინოდებიუტია. ფილმში რამდენი მსახიობიცაა – იმდენი ვარსკვლავია ჰენრი ფონდას მეთაურობით. ეს არის ფილმი… სკოლაში იყო ხოლმე (ჩემ დროს) ასეთი საკონტროლო წერა – “თემი და პიროვნება ვაჟა-ფშაველას შემოქმედებაში”. “12 განრისხებული მამაკაცი” ეს არის სიდნი ლიუმეთის თვალით დანახული თემი და პიროვნება ნაფიც მსაჯულთა სასამართლოს მაგალითზე.

როდესაც TOP-ამდენი-TOP-იმდენი რეიტინგებს ადგენენ ხოლმე, ყოველთვის ვამბობ – საუკეთესოს, ყველაზე საყვარლის, TOP-ფავორიტის დასახელება მეიოლება. ყოველთვის მყავს ასეთი. აი, მე-2, მე-3 და ა.შ. ჩამოთვლა უფრო მიჭირს ხოლმე. ამ ადგილებზე მუდამ დიდი კონკურენციაა.

Continue reading “12 სასამართლო კინო-პროცესი”

მათ მთელ თაობებს შეაყვარეს ფრანგული კინო. სწორედ მათ და – არავინ სხვამ. 60-იანების სამმა დივამ, რომელთა გავლენა, ცხადია, სინემატოგრაფის საზღვრებს კარგა შორსაც გასცდა.

მიშელ მერსიეს ფილმოთეკაში 50-ზე მეტი როლია. იქამდე  ბალერინა იყო და ნიცის ოპერის თეატრის სცენაზე ცეკვავდა. ერთი-ორ გახმაურებულ საბალეტო დადგმაში მიუღია მონაწილეობა და რამდენიმე ძალიან ცნობილ რეჟისორსაც გადაუღია ფილმში, მაგრამ ეს ყველა ფერმკრთალდება ანჟელიკას როლთან შედარებით, რომელმაც მიშელ მერსიე 60-იანების ერთ-ერთ სექს-სიმბოლოდ აქცია. ანჟელიკა (არ წამიკითხავს, მაგრამ ვვარაუდობ, რომ) დიდივერაფერი წიგნების დიდივერაფერი ეკრანიზაციაა. სულ სამი – “ანჟელიკა – ანგელოსთა მარკიზა”, “შესანიშნავი ანჟელიკა” და “ანჟელიკა და მეფე”. მაგრამ ამ ფილმებმა ისეთი ფურორი მოახდინა, რომ ბარე ბევრს შეშურდება. ამ ყველაფერში დამნაშავე მიშელ მერსიეს გარეგნობაა. Continue reading “მიშელი, მილენი, ბებე…”