სთივენ ქინგი
როდესაც ალიონის კამკამა ცის ქვეშ მოსამართლე ცდილობს აბობღდეს კანოეში, რასაც მისი ცხოვრების თითქმის ხუთ წუთს ახმარს, ამას ფიქრობს – ბეხრეკი სხეული ტანჯვითა და სნეულებით პირამდე სავსე ტომარას ჰგავს. ოთხმოცი წლის წინ, როდესაც ათი წლისა იყო, თვალის დახამხამებაში ჩახტებოდა ხოლმე ნავში და ნაპირს ფეხსა ჰკრავდა – არც მაშველი ჟილეტი ახსოვდა, არც სხვა რამ დარდი აწუხებდა, საცვალიც მშრალი ჰქონდა, განა შარდის წვეთებით დანამული. ყოველი მოგზაურობა იმ პატარა უსახელო კუნძულისკენ დიდი და ამაღელვებელი თავგადასავალი იყო. ახლა შემორჩა მხოლოდ შფოთი. და ტკივილი, რომელსაც, თითქოს, მის ნაწლავებში გაუდგამს ფესვები ღრმად და მთელს სხეულს კორტნის. მაგრამ ის მაინც ჯიუტად მიცურავს ნავით. განვლილი წლების შუქ-ჩრდილში მიმოეფანტა მრავალი ტკბობა, თითქმის ყველაფერმა დაკარგა გემო დღეს, გარდა – ერთისა. კუნძულის შორეულ მხარეს მდებარე დიუნი. მარადჟამს არის მასთან. დიუნი არასდროს კარგავს ხიბლს.
ადრეულ წლებში ყოველი ქარიშხლის ძალა აფრთხობდა – ეშინოდა, რომ დიუნი გაქრებოდა. 1944 წელს, როდესაც გრიგალმა ფლორიდის სანაპიროსთან აშშ სამხედრო საზღვაო ძალების კრეისერი Raleigh იმსხვერპლა[1], დარწმუნებული იყო, ვერც დიუნი გადარჩებოდა, მაგრამ გადაიყარა ღრუბლები, ჩადგა ქარი და კუნძული ისევ ადგილზე დახვდა. დიუნიც იქ იყო. სადაც წესია, ას სამოცი კილომეტრი საათში ღონის ქარიშხალს, ქვიშა სრულად უნდა გაეტაცა თან და მხოლოდ შიშველი კლდეები დაეტოვებინა. რაც ამ თემაზე კამათი და ბჭობა ჰქონია, წლების და წლების განმავლობაში თავს იმტვრევდა – მისმა ჯადოქრობამ იხსნა დიუნი თუ თავად დიუნი იყო ჯადო. ეგებ – ორივე ერთად. მაგრამ ახლა უკვე დარწმუნებული იყო – უმეტესი ძალა მაინც დიუნშია.
Stylish Blog 