მოგზაურის რვეული:
ქალაქი, რომელიც უნდა ნახო, სანამ ცოცხალი ხარ

პარიზი ყოველთვის საუკეთესო იდეაა.
ოდრი ჰეფბერნი. ბილი უაილდერის “საბრინა”

პარიზის ღირშესანიშნაობების ჩამოთვლას რა პოსტი დაიჭერს?

სულ რომ არვინ გიხსენოს, ეიფელის კოშკს, ტრიუმფალურ თაღს, ლუვრს… ისედაც ნახავ. და კიდევ ბევრ სხვას (სადამდეც დრო გაგწვდება).

მაგრამ, ეგებ, მეც გირჩიო რამე.

მუზეუმები

ლუვრი, მონა ლიზა… “ამ ქალბატონს საუკუნეების მანძილზე იმდენი აღუფრთოვანებია, რომ ახლა თავად წყვეტს, ვინ აღაფრთოვანოს და ვინ – არაო” – რანევსკაიას უთქვამს კულტურის სამინისტროს ერთ-ერთი ჩინოვნიკისთვის.

მაგრამ ლუვრში არ არიან იმპრესიონისტები. ამიტომ თუ უდიდესი ფრანგი მხატვრების ხილვა გსურს – უნდა ეწვიო ორსეს, ორანჟერის და მარმოტანს (ეს ბოლო კლოდ მონეს პერსონალური მუზეუმია, თუმცა მონე ორსეში და ორანჟერიშიც არის).

დაკიდევ – როდენის მუზეუმი. სკულპტურის მოყვარულთათვის ეს მუზეუმი მასთსია.

ავანგარდისტები და თანამედროვე ხელოვნება – პომპიდუს ცენტრშია წარმოდგენილი. ექსპრესიონისტური და სიურეალისტური სკულპტურის მოყვარულებმა კი ალბერტო ჯაკომეტის პარიზულ მუზეუმს უნდა მიაკითხონ, რომელიც ახლახანს, ივნისის თვეში გაიხსნა (არ მინახავს, მაგრამ ამბობენ მდიდარი ექსპიზიცია არისო, თუმცა, ჯაკომეტის სკულპტურები ორსეშიც არის).

Continue reading →

მოგზაურის რვეული:
ქალაქი, რომელიც უნდა ნახო, სანამ ცოცხალი ხარ

თუ ბედმა გაგიღიმა და ახალგაზრდობა პარიზში გაატარე, სადაც არ უნდა იყო შემდეგ, ყოველთვის, სიცოცხლის ბოლომდე ეს ქალაქი დარჩება შენთან. არასდროს დაგანებებს თავს, იმიტომ რომ პარიზი – ესაა დღესასწაული, რომელიც სულმუდამ შენთანაა.
დღესასწაული, რომელიც მუდამ შენთანაა. ერნსთ ჰემინგუეი.

პარიზი არის დღესასწაული, რომელიც მუდამ შენთანაა, მაგრამ ეს დღესასწაული რომ არ ჩაგიშხამდეს, რამდენიმე პრაქტიკულ რჩევას გაგიზიარებ, ჩემი პირადი პარიზული გამოცდილებიდან.I

რა. სად. როდის.

უბნები და ქუჩები

ფრანგებს ზარმაცი, აცვენილი, ავანტიურისტი და ცოტა ტვინარეული ხალხის რეპუტაცია აქვთ. პოეტების და მხატვრების ერია – პრაგმატიზმით და კარგი ორგანიზებულობით ვერ დაიკვეხნიან. როგორც კოქტომ თქვა აქ ყველა მსახიობია და არვინ – მაყურებელიო. მიუხედავად ამისა, რაღაც ეშმაკებით მოახერხეს და დედაქალაქი უბრალოდ იდეალურად დაგეგმეს.

ურბანისტი არ ვარ, მაგრამ ჩემი, რიგითი ტურისტის თვალსაზრისით, ამ ქალაქში გადაადგილება ერთი სიხარულია. და ლამაზ ხედებში არაა საქმე –  ქალაქგეგმარებაა ისეთი, ძალიანაც რომ მოინდომო, ვერ დაიკარგები და იოლად მიაღწევ იქ, საითკენაც გაგიწევია (დღეს, გუგლმეფის ეპოქაში ყველაფერი გამარტივებულია, მაგრამ პირველად რომ მოვხვდი პარიზში, ჯერ გუგლმეფი არ იყო და ეს დაგეგმარება მაშინ ერთიორად დავაფასე).

Continue reading →

სან მარკოს მოედანთან ერთ-ერთ რესტორანში ოთხ იაპონელ ტურისტს 1’143 ევრო უანგარიშეს. ბევრი არაფერი მიურთმევიათ, ყოველ შემთხვევაში საათასევროდ – არაფერი, მაგრამ ჩვენთან ასეთი წესიაო – უთხრეს. არც ჩეკი მიუციათ – რაღაც ქაღალდი ამოუბეჭდეს, არც თავი ჰქონდა, არც ბოლო. ტურისტებს მატარებელზე აგვიანდებოდათ და ჩხუბსა და აყალ-მაყალს მოერიდნენ. მაგრამ ჩანს, პირველი შემთხვევა არ იყო და კარგად იცოდნენ რა ექნათ: ბოლონიაში დაბრუნდნენ თუ არა, პოლიციას მიმართეს და დასტურად საბანკო ამონაწერი წარუდგინეს.

Continue reading →

შაბათის პოსტი

აზიზ ანსარი ვინაა, არ ვიცი. “ემისა” და “ოქროს გლობუსის” მფლობელია, პოპულარული მსახიობია, მაგრამ მის ფილმებს ვერ ვიხსენებ და რაკი აქამდე ვერ გადავეყარეთ ერთმანეთს, ახლა თუ ეკრანიდან გაქრება, დიდად არ დამაკლდება. ქეივინ სფეისისა და, მითუფრო, ვუდი ალენისგან განსხვავებით. მაგრამ სწორედ აზიზ ანსარის ისტორია აჩვენებს, თუ რა აბსურდამდე შეიძლება მივიდეს ზოგის ხელში ეს #მეცასევე კამპანია.

გრეისი 22 წლის ფოტოგრაფია. ანსარი “ემის” ავთერფართიზე გაიცნო. თავად გამოემცნაურა – ამ ციფრულ ეპოქაში მსახიობის ძველმა ფირიანმა ფოტოაპარატმა მოხიბლა. მივიდა და გამოელაპარაკა. ბოლოს ტელეფონის ნომერიც მისცა – საკუთარი ხელით აუკრიფა სმართში.

გამოხდა ერთი კვირა და აზიზ ანსარიმ დაურეკა. არ მგონია, გაკვირვებოდა – როცა ვინმეს ტელეფონის ნომერს აძლევ, ერთ დღესაც იქნება და დაგირეკავს. მითუფრო რომ მანამ უმესიჯიათ ბევრი.

მსახიობმა შინ მიიპატიჟა, გრეისმა მიწვევა მიიღო. დალიეს ღვინო, იმასლაათეს. ანსარიმ სავახშმოდ დაპატიჟა რესტორანში. ვახშმობის შემდეგ კი კვლავ ბინაში მიბრუნება შესთავაზა. გოგონა დათანხმდა.
Continue reading →

შაბათის პოსტი

ჰარასმენთი ამერიკაში ყოველთვის თემა იყო. ადრეც დანგრევიათ მის გამო კარიერა, უფრო მეტს – ოჯახი და კიდევ მეტს კომპენსაციის გადახდა მოუხდა. რაც დღეს აგორდა, ასეთი არასდროს იყო, მაგრამ აქამდეც გარეკილი ჰქონდა ბევრს.

ერთი ამბავი გამახსენდა.

ამერიკაში წასვლამდე კარგი “ლიკბეზიც” გავიარე. რომ ორივე სქესი თანასწორია, ამიტომ არ არის საჭირო ქალს დაუთმო ადგილი. კარი გაუღო და გაატარო. შეიძლება ეწყინოს და დამცირებად მიიღოს. სანამ კომპლიმენტს ეტყვი, ვინმეს კარგად უნდა დაფიქრდე. ყურადღების გამოჩენა ხომ საერთოდ საშიშია და შეიძლება ცუდად დამთავრდეს. თუ ქალი გეუბნება “არა”-ს ეს არის მართლაც “არა” და არა შეფუთული “კი” (ეს, სხვათა შორის, კარგია – ყველა ქალი რომ ყოველთვის ასე გულწრფელი იყოს, ბევრს ჰარასმენთს ააცილებდა). თუ სავახშმოდ მიდიხართ, ყველა თავის წილს იხდის, სქესის მიუხედავად, თუ სხვა რამ არ არის მკაფიოდ შეთანხმებული (ესეც არ არის ცუდი) 🙂

Continue reading →

მოგზაურის რვეული:
ქალაქი, რომელიც უნდა ნახო, სანამ ცოცხალი ხარ

ჰარი: რაო? მის გემოვნებაში არ ჯდებაო?? ეს ზღაპრული ქალაქია! როგორ შეიძლება, ზღაპრული ქალაქი ვინმეს გემოვნებაში არ ჯდებოდეს? როგორ შეიძლება, ეს არხები და ხიდები და ქუჩები ქვაფენილით და ეს ეკლესიები… ეს ზღაპრული სილამაზე ვინმეს დედამოტყმულ გემოვნებაში არ ჯდებოდეს??
ქენი: მე ვფიქრობ… იმის თქმა მინდოდა…
ჰარი: გედები დაცურავენ?
ქენი: კი… გედები აქ არიან… დაცურავენ…
ჰარი: როგორ შეიძლება, გედები ვინმეს გემოვნებაში არ ჯდებოდეს? სულ გამოყლევდით??
მართინ მაქდონაჰი. “ბრიუგეში”.

პირველად რომ თქვეს, საქართველოს მოქალაქეებს მალე ვიზები უნდა გაგვიუქმონო, ეს “მალე” არ მჯეროდა, მაგრამ კი ჩავუთქვი – ამ უვიზოს იმ ევროპულ ქალაქში აღვნიშნავ, ჯერ რომ არ ვყოფილვარ-მეთქი. არჩევანი ბრიუგეზე გადავწყვიტე.

მადლობა მართინ მაქდონაჰს – მისი ფილმი რომარა, ბრიუგეში წასვლა, ეგებ, აზრადაც არ მომსვლოდა. ახლა რომ ვთქვა, მსგავსი სილამაზის ქალაქში არასდროს ვყოფილვარ-თქო, ეს ფრაზა არაფერს გეტყვით – უნდა ჩამოვთვალო, სად ვყოფილვარ და რას ვადარებ და სად არ ვყოფილვარ და რას ვერ ვადარებ… მაგრამ მსგავსი სილამაზის ქალაქში მართლა არასდროს ვყოფილვარ.

Continue reading →