შაბათის პოსტი
თბილისის მერიამ USAID-ის დაფინანსებით უახლესი ურნების დამონტაჟება დაიწყო ქალაქში, რომელიც ნარჩენების დახარისხების საშუალებას გვაძლევს.
როგორც იტყვიან – სჯობს გვიან, ვიდრე არასდროს. შესაქები ინიციატივაა, როცა კარგი კეთდება კეთილი სიტყვის თქმა უნდა და დანახვა. ოღონდ – ჩახედვა არა.
https://www.facebook.com/eto.gugava/videos/2180934271938315/
ინტრიგანი თუ არ ხარ – რას იხედები შიგნით? დაახარისხე და ჩააგდე. რა ვუყოთ მერე, თუ ურნები არ დგას? ნაფიქრი ექნებათ მაგაზე.
კვირადღის ფლანგი რაიყოდა პოსტი
დენიზ ბუიენო – ბრაზილიელი მოდელი სან პაოლოდან, რომელსაც მსაჯის ლიცენზია აქვს.
კვირადღის პოსტი
და არამარტო აიფონი 🙂
იაკობ სემპლერმა და ემილ ტილსმანმა მოიფიქრეს საგზაო ნიშანი, რომელსაც უკვე ნახავთ სტოკჰოლმის ქუჩებში.
ფოტო: იოჰან იეპსონი, სპეციალურად “ბლუმბერგისთვის”.
შაბათის პოსტი
სურათი ერთი.
ქალი შედის ფეხსაცმელების მაღაზიაში. ძალიან დიდხანს დადის, ათვალიერებს, ხან ერთ ფეხსაცმელს აიღებს, ხან მეორეს, ბოლოს აირჩევს, როგორც იქნა და გამყიდველს ეუბნება:
– აი ასეთი ფეხსაცმელი მინდა, მაგრამ ვარდისფერი.
– ვარდისფერი არ გვაქვს. ის ფერები გვაქვს, რაც დახლზეა.
– თქვენ არ გესმით, ეუბნება ქალი, – ჩემი დისთვის ვყიდულობ მას კი ვარდისფერი უყვარს.
– კარგად მესმის, მაგრამ ვარდისფერი არ გვაქვს – აი, ბაცი წითელი გვაქვს.
– ეგ წითელია, ჩემი დის კაბას არ მოუხდება. ვარდისფერი მინდა.
– არ გვაქვს ვარდისფერი, აი ლურჯი გვაქვს, ყვითელი გვაქვს, მწვანე გვაქვს, შავი ფერიც გვაქვს, ვარდისფერი კი გაგვითავდა… იქნებ, სხვა მოდელი მოგეწონოთ – აი, ეს ფეხსაცმელი გვაქვს ვარდისფერი.
– ეგ არ მინდა. ეგ სტილი ჩემს დას არ უხდება, მაგას ვერ მივუტან. რომელიც ავირჩიე, ის მინდა, მაგრამ ვარდისფერი!
– არ გვაქვს ვარდისფერი, ქალბატონო, რა ვქნა, გაიყიდა სულ. იმ კვირას შემოგვიარეთ, ახალ პარტიას ველოდებით.
– იქით კვირას გვიანაა, მე დღეს მინდა!..
მიტრიალდება და გაბრაზებული გადის მაღაზიიდან.
10 წუთში შემოდის ისევ და გამყიდველს ეუბნება:
– ჯანდაბას, მომეცით ის წითელი… ორ დღეში მაინც უნდა დავმარხოთ…
აჰა, ერთი კიდევ ახალი წელიწადი… რა მოვულოცოთ ჩვენს თავს, ქართველნო? რა გვაქვს დღეს სასურველი, რომ დავიკვებოთ და შევირჩინოთ, რა გვაქვს ხვალ სანატრელი, რომ ვინატროთ და მოვილოდინოთ? უკან მივიხედავთ ამ ახლო ხანებში და ისეთი არა გვრჩება რა, რომ თავი მოვიწონოთ ან ნანვითა ვთქვათ: „ჰოი, წამო სიხარულისავ, ესე სწრაფად სად წახვედი!“ წინ ვიყურებით და ხვალინდელის ნისლში იმისთანა არა მოსჩანს რა, რომ გული გულის ადგილსავე დაგვრჩეს, ან ნატვრით ვთქვათ: „მოვიდინ, დღეო სიხარულისაო!“ რა გითხრათ, რით გაგახაროთ?
შაბათის პოსტი
ერთხელ სტალინს სთივ ჯობსი წარუდგინეს – გამომგონებელია, ამერიკიდანო.
– აბა, რა გამოიგონე, ამხანაგო, – ჰკითხა სტალინმა.
– აიფონი გამოვიგონე ამხანაგო სტალინ, – უპასუხა ჯობსმა, – თქვენებურად ტელეფონია, მაგრამ ძალიან ნავაროჩენია.
– მაჩვენე, ერთი.
– აი, ნახეთ, ამხანაგო სტალინ, აიფონი თავად იმახსოვრებს ტელეფონის ნომრებსა და მისამართებს და თქვენ თავის შეწუხება აღარ გჭირდებათ. აიფონით შეხვალთ “ფეისბუქში” – ეგ სოციალური ქსელია ეგეთი, სადაც ყველა თქვენი მეგობარი გყავთ ჯგუფში, აი – ბერია, კალინინი, მოლოტოვი, ტროცკი…
– რა ტროცკი, კაცო! ეგ სადაური ჩემი მეგობარია?! – გაუკვირდა სტალინს.
– მაშინ, ამხანაგო სტალინ, დაადებთ ტროცკის თითს – ამოხტება მენიუ, აირჩევთ “წაშლას” და მორჩა – ტროცკი აღარაა თქვენს მეგობრებში.
– აღარც ცოცხლებშია, – ჩაილაპარაკა სტალინმა.
ამიტომ, არც დამიწერია. 🙂
