კვირადღის პოსტი
FunBox
დაახარისხე ნარჩენი!
შაბათის პოსტი
თბილისის მერიამ USAID-ის დაფინანსებით უახლესი ურნების დამონტაჟება დაიწყო ქალაქში, რომელიც ნარჩენების დახარისხების საშუალებას გვაძლევს.
როგორც იტყვიან – სჯობს გვიან, ვიდრე არასდროს. შესაქები ინიციატივაა, როცა კარგი კეთდება კეთილი სიტყვის თქმა უნდა და დანახვა. ოღონდ – ჩახედვა არა.
https://www.facebook.com/eto.gugava/videos/2180934271938315/
ინტრიგანი თუ არ ხარ – რას იხედები შიგნით? დაახარისხე და ჩააგდე. რა ვუყოთ მერე, თუ ურნები არ დგას? ნაფიქრი ექნებათ მაგაზე.
მესხის ფლანგი
კვირადღის ფლანგი რაიყოდა პოსტი
დენიზ ბუიენო – ბრაზილიელი მოდელი სან პაოლოდან, რომელსაც მსაჯის ლიცენზია აქვს.
ფრთხილად! აიფონი მოდის!
კვირადღის პოსტი
და არამარტო აიფონი 🙂
იაკობ სემპლერმა და ემილ ტილსმანმა მოიფიქრეს საგზაო ნიშანი, რომელსაც უკვე ნახავთ სტოკჰოლმის ქუჩებში.
ფოტო: იოჰან იეპსონი, სპეციალურად “ბლუმბერგისთვის”.
ქალის პორტრეტი ინტერიერში
შაბათის პოსტი
სურათი ერთი.
ქალი შედის ფეხსაცმელების მაღაზიაში. ძალიან დიდხანს დადის, ათვალიერებს, ხან ერთ ფეხსაცმელს აიღებს, ხან მეორეს, ბოლოს აირჩევს, როგორც იქნა და გამყიდველს ეუბნება:
– აი ასეთი ფეხსაცმელი მინდა, მაგრამ ვარდისფერი.
– ვარდისფერი არ გვაქვს. ის ფერები გვაქვს, რაც დახლზეა.
– თქვენ არ გესმით, ეუბნება ქალი, – ჩემი დისთვის ვყიდულობ მას კი ვარდისფერი უყვარს.
– კარგად მესმის, მაგრამ ვარდისფერი არ გვაქვს – აი, ბაცი წითელი გვაქვს.
– ეგ წითელია, ჩემი დის კაბას არ მოუხდება. ვარდისფერი მინდა.
– არ გვაქვს ვარდისფერი, აი ლურჯი გვაქვს, ყვითელი გვაქვს, მწვანე გვაქვს, შავი ფერიც გვაქვს, ვარდისფერი კი გაგვითავდა… იქნებ, სხვა მოდელი მოგეწონოთ – აი, ეს ფეხსაცმელი გვაქვს ვარდისფერი.
– ეგ არ მინდა. ეგ სტილი ჩემს დას არ უხდება, მაგას ვერ მივუტან. რომელიც ავირჩიე, ის მინდა, მაგრამ ვარდისფერი!
– არ გვაქვს ვარდისფერი, ქალბატონო, რა ვქნა, გაიყიდა სულ. იმ კვირას შემოგვიარეთ, ახალ პარტიას ველოდებით.
– იქით კვირას გვიანაა, მე დღეს მინდა!..
მიტრიალდება და გაბრაზებული გადის მაღაზიიდან.
10 წუთში შემოდის ისევ და გამყიდველს ეუბნება:
– ჯანდაბას, მომეცით ის წითელი… ორ დღეში მაინც უნდა დავმარხოთ…
რა გითხრათ, რით გაგახაროთ? ანუ 2013 წლის შეჯამება
აჰა, ერთი კიდევ ახალი წელიწადი… რა მოვულოცოთ ჩვენს თავს, ქართველნო? რა გვაქვს დღეს სასურველი, რომ დავიკვებოთ და შევირჩინოთ, რა გვაქვს ხვალ სანატრელი, რომ ვინატროთ და მოვილოდინოთ? უკან მივიხედავთ ამ ახლო ხანებში და ისეთი არა გვრჩება რა, რომ თავი მოვიწონოთ ან ნანვითა ვთქვათ: „ჰოი, წამო სიხარულისავ, ესე სწრაფად სად წახვედი!“ წინ ვიყურებით და ხვალინდელის ნისლში იმისთანა არა მოსჩანს რა, რომ გული გულის ადგილსავე დაგვრჩეს, ან ნატვრით ვთქვათ: „მოვიდინ, დღეო სიხარულისაო!“ რა გითხრათ, რით გაგახაროთ?
სტალინი და ჯობსი
შაბათის პოსტი
ერთხელ სტალინს სთივ ჯობსი წარუდგინეს – გამომგონებელია, ამერიკიდანო.
– აბა, რა გამოიგონე, ამხანაგო, – ჰკითხა სტალინმა.
– აიფონი გამოვიგონე ამხანაგო სტალინ, – უპასუხა ჯობსმა, – თქვენებურად ტელეფონია, მაგრამ ძალიან ნავაროჩენია.
– მაჩვენე, ერთი.
– აი, ნახეთ, ამხანაგო სტალინ, აიფონი თავად იმახსოვრებს ტელეფონის ნომრებსა და მისამართებს და თქვენ თავის შეწუხება აღარ გჭირდებათ. აიფონით შეხვალთ “ფეისბუქში” – ეგ სოციალური ქსელია ეგეთი, სადაც ყველა თქვენი მეგობარი გყავთ ჯგუფში, აი – ბერია, კალინინი, მოლოტოვი, ტროცკი…
– რა ტროცკი, კაცო! ეგ სადაური ჩემი მეგობარია?! – გაუკვირდა სტალინს.
– მაშინ, ამხანაგო სტალინ, დაადებთ ტროცკის თითს – ამოხტება მენიუ, აირჩევთ “წაშლას” და მორჩა – ტროცკი აღარაა თქვენს მეგობრებში.
– აღარც ცოცხლებშია, – ჩაილაპარაკა სტალინმა.
პოსტი, რომელიც არ უნდა დამეწერა
ამიტომ, არც დამიწერია. 🙂
სავარდო და სამაისო
© Тony Clifton*The Sound and The Vuvuzela. საავტორო უფლებები დაცულია. ნამუშევრის კოპირება, ციტირება და გამოქვეყნება დაშვებულია მხოლოდ ავტორისა და წყაროს (პოსტზე ლინკის) მითითებითა და ნებართვით. This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 3.0 Unported License.
___
Tony Clifton-ის გესთ-პოსტი. ქვეყნდება უმნიშვნელო შემოკლებით.
დღე, როცა კლარამ დაუზასა როზას…
შაბათის პოსტი პარასკევს
1910 წელი. ფოტოგრაფმა ჰანს ვაინშტეინმა კლარა ცეტკინი და როზა ლუქსემბურგი იმ მომენტში გადაიღო, როდესაც ისინი ქალების საერთაშორისო დღის შემოღებას ზეიმობდნენ.
ჩვენ და ოპერა
შაბათის პოსტი
პატარა ვიყავი ოპერაში რომ წამიყვანეს პირველად. დოლიძის “ქეთო და კოტე”-ზე. ჰოდა, როგორც მერე მამაჩემი იგონებდა ხოლმე ხითხითით, როცა სცენაზე ერთი ამბავი იყო და თავადი ლევანისა და ქეთოს ნიშნობის ჩაშლის გეგმებს აწყობდნენ “ჩუმად, ჩუმად, არვინ გაგვიგოს”-ო, მიკითხავს: კი მაგრამ, ასე ხმამაღლა რომ ყვირიან, უფრო არ გაუგებენ-მეთქი?
მოკლედ, სტანისლავსკი ვინ იყო მაშინ ჯერ კი არ ვიცოდი, მაგრამ მისებრ აღვშფოთებულვარ – არ მჯერა-თქვა! და მანდ დამთავრდა ჩემი და ოპერის ურთიერთობაც. სიყალბე არ მიყვარს და მიტომ. 🙂
ახლა კი ილიასა და ოპერის ურთიერთობაზე იაკობ მანსვეტაშვილის მოგონება მინდა, გავიხსენო:
