ამბოხის თეორია
არქიტექტურა გაყინული მუსიკააო, – ვიღაცას უთქვამს. არ მახსოვს – ვის. დავგუგლავდი, მაგრამ ეს პოსტი არქიტექტურაზე არ არის. 
სკულპტურა კი პოეზიაა ჩემთვის. დიდად არ მიყვარს და იმიტომ: ფერწერა მირჩევნია სკულპტურას, როგორც პროზა – პოეზიას. მაგრამ იმ დღეს კატალოგში თავჩარგული მივდიოდი ერთი დარბაზიდან მეორე დარბაზში – დალის ნახატს ვეძებდი და უცებ, თითქოს მრეკესო თავში რაღაც – აი, არქიტექტურად რომ იყინება მუსიკა, ეგრე გავხევდი ერთ ადგილზე და მოვტრიალდი.
როდენი!
იქამდე როდენის სულ რამდენიმე ნამუშევარი მქონდა ნანახი ფოტოზე და იქედან ცნობით მხოლოდ “მოაზროვნეს” თუ ვიცნობდი. მახსოვდა ერთდროს ყურმოკრული, რომ იაკობ ნიკოლაძე სწავლობდა მასთან და დამშვიდობებისას საკუთარი საჭრისი აჩუქა როდენმა. თუმცა, არც ვიცი, სიმართლეა, თუ ქართველებს რომ გვიყვარს, ეგეთი ლეგენდა. საჭრისზე ვამბობ, თორემ შეგირდობის ამბავი ნაღდია. და კიდევ წაკითხული მქონდა სადღაც, რომ როდენს მოძრაობის და ექსპრესიის გადმოცემა სურდა – ამით გამოირჩევა მისი ქანდაკებებიო.
ამ ნაგლეჯ-ნაფლეთი, კოჭლი ცოდნით ვიცანი, რომ როდენი იყო.
ისეთები, როგორიცაა მარტინ ვატსონი. ნორვეგიელია. განათლებით – გრაფიკოსი და დიზაინერი.
