მარი შიმიზუ (Mari Shimizu) იაპონელი მეთოჯინეა ქალაქ ამაკუსადან. ტამას სახელოვნებო სკოლა დაამთავრა სპეციალობით “მოძრავი (გაცოცხლებული) სურათები”. მისი ინტერესის საგანია ტრადიციული იაპონური მხატვრობა და ანიმაცია. თანამშრომლობს იაპონურ კინო და ტელე-სტუდიებთან, როგორც მხატვარ-გამფორმებელი, დეკორატორი და მეთოჯინე.

შიმიზუს თოჯინები ბევრ იაპონურ ტელეშოუში, სერიალსა და ფილმშია. მისი თოჯინებით ხელში ფოტო-სესიებისთვის პოზირებენ მოდელები და პოდიუმზეც დეფილირებენ მოდის კვირეულებზე.  მარი შიმიზუს თოჯინებს ერთდროულად მოხიბლვაც შეუძლიათ და განხიბლვაც. არტისტის ფანტაზიას კი საზღვარი არ აქვს.

Continue reading →

ტაძარს, რომელიც კინაღამ განადგურდა, ადრეც არაერთი ცუდი ამბავი გადახდენია თავს.

ბევრი რამ არ ვიცოდი.

მე-17 საუკუნეში, რევოლუციის დროს ქვები დაუშინეს და ვიტრაჟების დიდი წილი ჩაამსხვრიეს. ვარდი გადარჩა. ვერ მიწვდნენ, ალბათ. ან ძალიან ლამაზი რომ იყო, ვერ გაიმეტეს. აკი, ცეცხლმაც ვერ გაიმეტა.

იაკობინელებმა დანგრევა დაუპირეს. გადაიფიქრეს და ცოდნის სასახლედ გადააკეთეს. ზარები გადაადნეს, ერთადერთი, დიდი ზარი გადაურჩათ. მეფეებისა და წმინდანების ქანდაკებებს კი, ტაძრის კედლებს რომ ამშვენებს, ჩამოუარეს და თავები დააჭრეს. მხოლოდ წმინდა დენის ვერაფერი უქნეს, იმად, რომ თავი მოჭრილი ჰქონდა მათ გარეშეც. 🙂

Continue reading →

ნურაფერს მოიფიქრებ ისეთს, რის დამზადებასაც ვერ შეძლებ.
ჟან პრუვე

8 აპრილი ჟან პრუვეს დაბადების დღეა. ვიტყვით ხოლმე, ვინმემ დროს გაუსწრო და ჩვენი ცხოვრება შეცვალა-ო. ჟან პრუვე იყო ასეთი. ახლა თუ სკამიდან ადგები და ირგვლივ მიმოიხედავ, დიდი შანსია, მისი იდეებით შთაგონებული ერთი ან რამდენიმე ნივთი ნახო შენ გარშემო. შეიძლება იყოს სანათი. ან თარო. ან სკამი. ან მაგიდა. იმიტომ რომ ჟან პრუვეს იდეები ყველგანაა. ყველგან, სადაც ავეჯია და ინტერიერია.

ჟან პრუვე (Jean Prouvé) ფრანგი არქიტექტორი, ინჟინერი, კონსტრუქტორი და დიზაინერია. მარტივი, პრაქტიკული, მინიმალისტური – მისი შემოქმედების საფუძველია. ყველაფერს, რასაც ქმნიდა, თავადვე აწარმოებდა საკუთარ სახელოსნოში და თავადვე ცდიდა – რამდენად მოსახერხებელი იყო მოსახმარად და გამოსაყენებლად იოლი.

Continue reading →

საცობში დგომა დამღლელია. ძნელად შეგხვდება მძღოლი და/ან მგზავრი, საცობში დგომა რომ მოწონდეს… თუ შენ ქალაქში კლეტ აბრამი არ არის ნამყოფი. 🙂

კლეტ აბრამი (Clet Abraham) ბრეტანში დაბადებული, ამჟამად ფლორენციაში მცხოვრები ფრანგი მხატვარი და სთრითარტერია. ქალაქიდან-ქალაქში, ქვეყნიდან-ქვეყანაში მოგზაურობს და საგზაო ნიშნებს ნირ-ფერს უცვლის.

ბრეტანში რა ხდება არ ვიცი და პარიზში საცობები ხშირი ამბავია, ფლორენციაშიც ასეაო, ამბობენ და აბრამს, ალბათ, საცობში დაყუდებულს მოუვიდა აზრად, საცობში დაყუდებულთათვის ცხოვრება გაეხალისებინა.

Continue reading →

გინახავთ თუ არა ძველი თბილისური სადარბაზოები? მე-19 საუკუნის ბოლო, მე-20 საუკუნის დასაწყისის თბილისისა, სანამ წითელი ვანდალები შემოგვესეოდნენ. სოლოლაკში, ჩუღურეთში, მთაწმინდაზე ბევრი ასეთი სადარბაზო იყო, დეკორირებული, ლამაზად მოხატული.

დღეს ცოტა შემორჩა და უმეტესობა ისეთ მდგომარეობაშია, შეხედავ – გული გეტკინება. მოვლა და რესტავრაცია სჭირდება, ამ დროს კი ფულს ასეთ რამეებში ვფლანგავთ… 12-კაციანი ორკესტრით, რაცმთავარია.

მაგრამ თბილისი გამონაკლისი არ ყოფილა. ფრანგი ფოტოგრაფი ტომა ჟორიო (Thomas Jorion) სხვადასხვა ქვეყანაში მოგზაურობს და მიტოვებულ შენობებს ფოტოებს უღებს.

Continue reading →

72’000 ფოტო, 183’000 მეტრი ფირი, 50 ქვეყანა, 22 წელი – ფოტოგრაფებმა ჩვენი პლანეტის უნიკალური არქივი შექმნეს. Les Archives de la Planète – ასე ქვია პროექტს, რომლის ინიციატორი და დამფინანსებელი ფრანგი ბანკირი, მოგზაური, ფილანტროპი და პაციფისტი ალბერ კანი (Albert Kahn) იყო. განათლებით ფილოსოფოსს, ანრი ბერგსონის მოწაფესა და ოგიუსტ როდენის მეგობარს, ალბერ კანს იმედი ჰქონდა, რომ ამ პროექტით მსოფლიოს ხალხებს ერთმანეთს გააცნობდა, სხვადასხვა კულტურას შორის, როგორც დღეს ვიტყვით, დიალოგის ხიდს გადებდა და სამყაროს ომს ააცილებდა.

დედამიწის ყველაზე ლამაზ ქალაქს “პლანეტის არქივში” მოსახვედრად რიგმა 1914 წელს მოუწია.

Continue reading →

კვირადღის პოსტი

ქართველებზე რატომ არ წერ ბლოგზეო… – უთქვამთ ხოლმე საყვედურად.

აბატონო – მუსია ქებურია.

Continue reading →