ფოტო მეორე: რობერ დუანო
ფოტოს ავტორი, შეიძლება, არ იცოდე, მაგრამ ეს ფოტო გეცოდინება.
ArtsBox
ოთხი ფოტოგრაფის ერთი ქალაქი. ფოტო პირველი
ფოტო პირველი: უილი რონისი
ეს ქალაქი ვისთვის ეიფელის კოშკია. ვისთვის ლუვრი. მონა ლიზა. მონმარტრი. პიგალი. ტრიუმფალური თაღი. შანელი.
მაგრამ სუნამო არა – პარიზი ბულანჟერიის სურნელშია გახვეული. პურის, ახლადგამომცხვარი პარიზული ბაგეტის, რომელიც დილით ადრე სწრაფად უნდა აარბენინო სახლში, თორემ გზაში შემოგეტეხება და შემოგეჭმევა.
ამიტომ მიყვარს უილი რონისის ეს ფოტო.
მავთულხლართი
თქვენიარვიცი და ბავშვობაში რომელიმე სათამაშო რომ გამიფუჭდებოდა (ან – გავაფუჭებდი), ისეთი, ელემენტებზე რომ მუშაობდა, დავშლიდი ხოლმე და მაგნიტებსა და მავთულის კოჭებს ვაცლიდი. ჰოდა ეყარა შემდეგ ეს მაგნიტები და მავთულები სადღაც უჯრაში უბრად.
ალბათ, სფენსერ ლითლიც ასე აკეთებდა, მაგრამ მას მეტი ფანტაზია და ნიჭი აღმოაჩნდა და ამ მავთულებისგან ნახატების შექმნა დაიწყო.
ქალაქი ტაქსის სარკეში
ქუჩის ფოტოგრაფია ერთი მოდური მიმდინარეობაა დღეს. და ყოველთვის იყო. მაგრამ იმის ნაცვლად რომ თავად სდიონ მათი ფირის გმირებს, მაიქ ჰარვეის და რაიან უეიდმენს კლიენტები თავად პოულობენ. ქუჩაში. ხელს დაუქნევენ ხოლმე და – ისე.
მაიქ ჰარვეი (Mike Harvey) უელსელია, რაიან უეიდმენი (Ryan Weideman) – ამერიკელი. ბევრი წელია ადამიანებს უყურებენ ავტომობილის სარკეში და ობიექტივში. ტაქსის საჭეს უსხედან და საინტერესო კლიენტების ფოტოპორტრეტებს აგროვებენ. ამბებსაც.
ფერმიჟიე
46 წლის წინ, 1973 წლის 2 სექტემბერს თბილი, მზიანი დღე იყო. ავტოავარიაში დაიღუპა ეტიენ ფერმიჟიე. ინდუსტრიული დიზაინის ახალი ტალღის ერთ-ერთი შესანიშნავი წარმომადგენელი. ბევრი რამ ვერ მოასწრო – 41 წელი იცოცხლა მხოლოდ, მაგრამ მოასწრო და გადო ხიდი “ხელოვნება ხელოვნებისთვის” და გამოყენებით დიზაინს შორის.
გასული საუკუნის 60-იანი წლები ავეჯის დიზაინში ახალი მასალების შემოტანის, ახალი ტექნოლოგიების დანერგვის, ახალი იდეების გაჩენის პერიოდია. ადრე პოსტში ჟან პრუვეზე დავწერე. პრუვემ მარტივი, სადა და იაფი ავეჯის წარმოებას ჩაუყარა საფუძველი. 60-ანებმა ახალი ტალღის დიზაინერთა რევოლუცია მოიტანა. უცნაურია, მაგრამ ეს იყო “რევოლუცია ზემოდან” – Mobilier National-ის პატრონაჟით.
მარის წილხვედრი სამყარო
მარი შიმიზუ (Mari Shimizu) იაპონელი მეთოჯინეა ქალაქ ამაკუსადან. ტამას სახელოვნებო სკოლა დაამთავრა სპეციალობით “მოძრავი (გაცოცხლებული) სურათები”. მისი ინტერესის საგანია ტრადიციული იაპონური მხატვრობა და ანიმაცია. თანამშრომლობს იაპონურ კინო და ტელე-სტუდიებთან, როგორც მხატვარ-გამფორმებელი, დეკორატორი და მეთოჯინე.
შიმიზუს თოჯინები ბევრ იაპონურ ტელეშოუში, სერიალსა და ფილმშია. მისი თოჯინებით ხელში ფოტო-სესიებისთვის პოზირებენ მოდელები და პოდიუმზეც დეფილირებენ მოდის კვირეულებზე. მარი შიმიზუს თოჯინებს ერთდროულად მოხიბლვაც შეუძლიათ და განხიბლვაც. არტისტის ფანტაზიას კი საზღვარი არ აქვს.
პარიზის ღვთისმშობლის ტაძრის უცნობი და ნაცნობი ისტორია
ტაძარს, რომელიც კინაღამ განადგურდა, ადრეც არაერთი ცუდი ამბავი გადახდენია თავს.
ბევრი რამ არ ვიცოდი.
მე-17 საუკუნეში, რევოლუციის დროს ქვები დაუშინეს და ვიტრაჟების დიდი წილი ჩაამსხვრიეს. ვარდი გადარჩა. ვერ მიწვდნენ, ალბათ. ან ძალიან ლამაზი რომ იყო, ვერ გაიმეტეს. აკი, ცეცხლმაც ვერ გაიმეტა.
იაკობინელებმა დანგრევა დაუპირეს. გადაიფიქრეს და ცოდნის სასახლედ გადააკეთეს. ზარები გადაადნეს, ერთადერთი, დიდი ზარი გადაურჩათ. მეფეებისა და წმინდანების ქანდაკებებს კი, ტაძრის კედლებს რომ ამშვენებს, ჩამოუარეს და თავები დააჭრეს. მხოლოდ წმინდა დენის ვერაფერი უქნეს, იმად, რომ თავი მოჭრილი ჰქონდა მათ გარეშეც. 🙂
