Lord Vader

სძინავთ თუ არა პეპლებს ფრენის დროს

ვოლოდიმირ არენევი (ვოლოდიმირ პუზიი)

(მოგზაურის წიგნაკიდან)

დედაქალაქს ვუახლოვდებოდით, როდესაც “ყველა ბუდას გზაჯვარედინთან” რაღაცამ ჭახანი გაადინა, ეტლი, თითქოს, ჩაეფლო და გაჩერდა. ჩიტივით მფრინავი „ტროიკა“[1] დადგა და ყელზე შებმული ეჟვნები დაარისხა. მეეტლე რაღაცას ხლაფორთობდა, თან ვიღაცას თუ რაღაცას ძვირი სიტყვით ამკობდა. ბოლოს კარი გამოაღო და: „ცოტა ხანს შევისვენოთო“.

უკანა თვლის ღერძი გამტყდარიყო. უკვდავების წყალი კი ჰქონდათ საპკურებლად, მაგრამ ნახევარი საათი მაინც დასჭირდებოდა, სანამ გამრთელდებოდა და ერთი მაგდენი კიდევ, სანამ გასხლავდნენ – უკვდავების წყალმა ასე იცის, მოჭრილ მორს თუ მოასხამ, გააცოცხლებს და შეფოთლავს ხოლმე.

კარის გრძნეულმა, რომელიც ჩვენთან ერთად მგზავრობდა, შემოგვთავაზა: თუ ინებებთ, ჩემსას ვცდი, ეგებ, უფრო სწრაფად ვუშველოო. გვთხოვა, მოშორებით დავმდგარიყავით და საქმეს შეუდგა.

Continue reading “სძინავთ თუ არა პეპლებს ფრენის დროს”

ბიჭის საუკეთესო მეგობარი

აიზექ აზიმოვი

– ჯიმი სად არის, ძვირფასო? – ჰკითხა ბატონმა ანდერსონმა.

– კრატერზე, – უპასუხა ქალბატონმა ანდერსონმა, – სხვაგან სად უნდა იყოს. და რობატიც მასთანაა… რა ქნა, ჩამოვიდა?

– კი, კოსმოსურ სადგურზეა. აუცილებელ შემოწმებას უტარებენ. მეც ძლივს ვითმენ, 15 წელია ერთიც არ მინახავს. მას შემდეგ, რაც დედამიწა დავტოვეთ. ეკრანზე – სათვალავში არაა.

– ჯიმის კი არც არასდროს უნახავს, – უთხრა ქალბატონმა ანდერსონმა.

– ჯიმი მთვარეზე დაიბადა და დედამიწაზე ხომ ვერ ჩავა. ამიტომ ის ჩამოვიყვანე აქეთ… მგონი, პირველი იქნება მთვარეზე.

– კარგი ფასიც ღირდა, – თქვა ქალბატონმა ანდერსონმა და ოდნავ ამოიოხრა კიდეც.

– არც რობატის შენარჩუნებაა იაფი, – უთხრა ბატონმა ანდერსონმა. Continue reading “ბიჭის საუკეთესო მეგობარი”

კატა ალთა ბალთა

მაიქლ ქედნამი

– დავიჭირე, ბობი, კატა დავიჭირე! – შესძახა მელოტმა ოტროველამ და ტომარაში გამომწყვდეული ჩემი სხეული საბარგულში შეაგდო.

– გამოძვრება, – უთხრა დამჭლევებულმა კაცმა, სახელად ბობიმ, თან გასაღები გადაატრიალა და პიკაპის ძრავა ჩართო, – შეხედე, ნიქ, – სათვალის ზემოდან გადმოხედა, – კვანძი თითქმის მოირღვა.

მართლაც, ნაქსოვ ტომარას პირი უხეიროდ ჰქონდა მოკრული, რაც შეუმჩნეველი არ დამრჩენია და იმ ძირძველი უნარის გამოყენება ვცადე, რაც გველგესლებისგან თავის დასაღწევადაც არაერთხელ გამომდგომია. ნილოსის ნაპირზე. ოთხი ათასი წლის წინ. წელში დავიძაგრე, კლანჭი გამოვდე და ის იყო ნაჭრის დილეგიდან თავი უნდა დამეღწია, რომ კვლავ ბობის ხმა შემომესმა.

– ერთი კარგად დრუზე! რას ელოლიავები!

თვალწინ წარმომიდგა, როგორ აფათურებდა ხელს ქანჩის ან დომკრატის მოსაძებნად, ამ დავალების შესასრულებლად რომ გამოადგებოდა. Continue reading “კატა ალთა ბალთა”

ისინი, ვინც ტოვებენ ომელასს

ურსულა ქ. ლე გუინი

ზარების რეკვით, რომლებმაც დააფრთხეს მერცხლები, ზაფხულის ზეიმმა შეაბიჯა ომელასში, ქალაქში ზღვას რომ დანათის ცად აზიდული მზეში ელვარე კოშკებით. ნავსაყუდელში გემებმა აღმართეს ჭრელი დროშები. ომელასში სახლები წითელი კრამიტით არის გადახურული, კედლებს კი ლამაზ ფერებად ღებავენ. ეზოებში ხავსმოდებული ბებერი მუხები დგას, ქალაქში გრძელი ხეივნებია. საჯარო შენობებსა და საზოგადოებრივ ბაღებს შორის, ფართო ქუჩებში გამოფენილან მოქალაქეები. ვის აღარ ნახავთ აქ – დარბაისელ მოხუცებს ლილისფერი და ფერფლისფერი უხეში მაუდის სამოსში. ქვის მთლელ ოსტატებს, აუჩქარებლად რომ მოაბიჯებენ. ახალგაზრდა ქალებს, რომლებიც ეტლებით ჩვილებს მიაგორებენ და მხიარულად ლაქლაქებენ გაუჩერებლივ. ჟღერს მუსიკა, დოლისა და დაფდაფის ხმა ისმის და ჰანგს ფეხაყოლილი მოქალაქეებიც ცეკვა-ცეკვით აგრძელებენ სვლას. მწყობრ მსვლელობას მხოლოდ ბავშვები აფორიაქებენ. ხტიან წინ და უკან, დანავარდობენ და მათი კისკისი თან მიჰყვება მერცხლებს ღრუბლებში. ხალხს გეზი უჭირავს ქალაქის ჩრდილოეთისკენ, დიდი მდელოსკენ, რომელსაც „მწვანე ველს“ ეძახიან. სადაც ახალგაზრდა ბიჭები და გოგოები, ტანთ შიშვლები, ტალახში მოთხვრილი ტერფებით და თხელი წვივებით, ბედაურებზე შემომჯდარნი ელიან რბოლას. გრძელი, მოქნილი ხელებით ჩაფრენილან ულაგამო აღვირს – სხვა აღკაზმულობა ცხენებს არ აქვთ, მხოლოდ ფაფარში ჩაწნული ვერცხლის, ოქროსა და მწვანე ფერის აბრეშუმი. ნესტოები დაუბერავთ, ფრუტუნებენ, ყალყზე დგებიან აღელვებით, ერთმანეთს აწონებენ თავს და შეჯიბრში იწვევენ. ცხენი ერთადერთი ცხოველია, ვინც ადამიანთა ზეიმი თავისად დაიგულა.

Continue reading “ისინი, ვინც ტოვებენ ომელასს”

დაღმასვლა

თომას მ. დიში

კეტჩუპი, მდოგვი, კიტრის მწნილი, მარინადი, მაიონეზი, ორი სახის სალათის სოუსი, ბეკონის ცხიმი და ლიმონი… ჰო, ორი ხონჩა ყინულის კუბები. ეს – მაცივარში. მაგრამ ვერც განჯინა იწონებდა თავს დიდი მრავალფეროვნებით: ქილები და კოლოფები სანელებლებით, ფქვილით, შაქრით, მარილით და ქიშმიშით.

თუმცა, არა – ცარიელი კოლოფი ქიშმიშის გარეშე.

ყავაც კი არ აქვს. არც – ჩაი. ჩაი ყოველთვის სძულდა, მაგრამ – მაინც. საფოსტო ყუთიც ცარიელია, მხოლოდ ბარათი „ანდერვუდისგან“: „იმ შემთხვევაში, თუ არ დაფარავთ თქვენს დავალიანებას…“

4 დოლარი და 75 ცენტი ხურდა ფულით – ქურთუკის ჯიბეში. კიანტის[1] ბოთლიდან ამოიღო, რომელსაც ყულაბად იყენებდა და საკუთარ თავს იყო შეპირებული – არასდროს გავტეხავო. წიგნები გასაყიდად არ ემეტებოდა, მაგრამ უკვე ყველა წიგნი გაყიდა. ერთი კვირის წინ წერილი გაუგზავნა გრეიემს და თუ ძმა რამე თანხის გამომგზავნი იყო, უკვე გამოუგზავნიდა.

– სასოწარკვეთილი უნდა ვიყო, – გაიფიქრა, – ალბათ, ვარ კიდეც.

Continue reading “დაღმასვლა”

აეროპორტში – სტრესის მოსახსნელად

კვირადღის პოსტი

ვისაც საშობაო დღეებში ლოს ანჯელესში მოუწია ფრენა, აი, ასეთი სურათის მოწმე გახდა:

მია, მეისონი, ელი და სერიჯო მგზავრებს ეგებებიან და მათი დარდის განქარვებასა და კარგ განწყობაზე ზრუნავენ.

ეს ოთხი და კიდევ სხვები (70-ზე მეტნი არიან) PUP (Pets Unstressing Passengers – შინაური ცხოველები მგზავრთა დასამშვიდებლად) პროგრამის წევრია, რომელიც ლოს ანჯელესის აეროპორტში 8 წელია უკვე მოქმედებს. ძაღლები საგანგებო წითელ ჟილეტებში არიან გამოწყობილნი წარწერით Pet Me – “მომეფერე” – იოლად რომ გაარჩიო აეროპორტში მომსახურე სხვა (საბაჟოს, პოლიციის) ძაღლებისგან, რომელთაც, როგორც წესი, “არ მომეფერო, ვმუშოაობ”-ო აწერიათ ჟილეტებზე.
Continue reading “აეროპორტში – სტრესის მოსახსნელად”

დახმარების ხელი

ართურ სელინგსი

– დილა მშვიდობისა, ბატონო გრანთ, – შეეგება დოქტორი მაიერი, – მოხარული ვარ, რომ მობრძანდით.

– დილა მშვიდობისა, – ცივად მიესალმა გრანთი და შეთავაზებულ სავარძელში მოთავსდა, – მართალი გითხრათ, სულ არ მიხარია, აქ რომ ვარ.

– მესმის თქვენი, – ღიმილით უთხრა ფსიქიატრმა.

– მაგრამ, რაკი აქ ვარ, მიდით, შეუდექით საქმეს, მკითხეთ, ვეჭვიანობდი თუ არა მამაჩემზე, თუ როგორც არის…

მაიერს ისევ გაეღიმა.

– განა, რა ხელი აქვს თვითმკვლელობის მცდელობასთან?

– არავითარი! სულ არავითარი, მაგრამ, ეგრე არ აკეთებთ ფსიქიატრები? ცდილობთ, რაც შეიძლება ახლართოთ ყველაფერი, რომ საქმე მოგეცეთ… იურისტებიც ეგრე იქცევიან… განაგრძეთ, ვერაფერს გაარკვევთ მაინც. მე კი შემეძლო, მეთქვა, რა მჭირს, მაგრამ რა აზრი აქვს? მაინც ვერ დამეხმარებით… არც მოვიდოდი, სასამართლო განჩინება რომ არა.

Continue reading “დახმარების ხელი”

უფლის ცხრა მილიარდი სახელი

ართურ ქლარქი

– თქვენი თხოვნა ცოტა არ იყოს უჩვეულოა, – უთხრა დოქტორმა ვაგნერმა, თან ხმაში გამოურია (ყოველ შემთხვევაში, ასე იმედოვნებდა) ღირსი სიდარბაისლე, – არ ვცდები, მგონი, პირველი შემთხვევაა, როდესაც ვინმეს ტიბეტური მონასტრის კომპიუტერით აღჭურვა სთხოვეს. არ მინდა, მეტისმეტად ცნობისმოყვარე გამოვჩნდე, მაგრამ მიჭირს წარმოდგენა, ასეთ მანქანას რა სარგებლობის მოტანა შეუძლია თქვენი… როგორა ვთქვა – დაწესებულებისთვის… იქნებ ამიხსნათ, რისთვის უნდა გამოიყენოთ?

– სიამოვნებით, – უპასუხა ლამამ, აბრეშუმის სამოსი შეისწორა და გვერდით გადადო ლოგარითმული სახაზავი, ვალუტის კურსის გამოთვლისთვის რომ იყენებდა, – თქვენი მანქანა, Mark V იოლად ახორციელებს ნებისმიერ არითმეტიკულ გამოთვლას მილიარდების ფარგლებში. თუმცა, ჩვენ გვაინტერესებს ასოები და არა ციფრები, ამიტომ, გთხოვთ, სახე უცვალოთ პროგრამას იმგვარად, რომ მანქანამ ციფრების ნაცვლად ასო-ნიშნების დათვლა შეძლოს. Continue reading “უფლის ცხრა მილიარდი სახელი”

ნაშუაღამევს და უფრო გვიან

რეი ბრედბერი

პოლიციისა და სასწრაფო დახმარების მანქანებმა ხიმინჯებისკენ აიღო გეზი. უდროო დროს. როდესაც პოლიციისა და სასწრაფო დახმარების მანქანები სადღაც მიიჩქარიან, ყოველთვის უდროო დროა. მაგრამ ეს დრო უდროო დროებს შორის გამორჩეულად უდროო იყო – შუაღამე კარგად გადასული, მაგრამ გარიჟრაჟის ნიშან-წყალიც არა ჩანდა ჯერ. „აღარ გათენდებაო“ – ბღაოდნენ ზღვის ტალღები და ასკდებოდნენ ჩაღამებულ ნაპირს, „ალბათ, ეგრეაო“ – კვერს უკრავდა სუსხიანი ქარი და წყნარ ოკეანეს სტაცებდა მარილიან შხეფებს, ნისლი კი, რომელსაც შეეფუთა ცა და ვარსკვლავებზე ჩამოემხო თალხი საბურველი, „აღარასდროსო“ ამბობდა ასე. გაავდრებულიყო და ძეხორციელს აქ აღარ დაედგომებოდა. თუ გზააბნეული შემოეხეტებოდა ვინმე, ვერ გაჩერდებოდა ფეხზე დიდხანს. კლდის ქიმზე შეკრებილი მამაკაცებიც ძლივს იმაგრებდნენ თავს. მანქანის ანთებული ფარების შუქზე, ხელის ფარნების შუქს აცეცებდნენ და ისე გრძნობდნენ თავს, როგორც ხაფანგში მზის ჩასვლასა და მზის ამოსვლას შორის, როდესაც ერთი უკვე აღარ ახსოვდათ და მეორეს აღარ ელოდნენ.

ხეზე ჩამოკიდულ სიფრიფანა სხეულს მარილიანი ცივი ქარი არწევდა აქეთ-იქეთ. შეჰყურებდნენ უსასოოდ.

Continue reading “ნაშუაღამევს და უფრო გვიან”