იულია ოსტაპენკო
ხმაური ჯერ მაშინ შემომესმა, სანამ ქორედის კარს მივადგებოდი. ყვირილი, ტკაცუნით გაწნული სილა, კიდევ ერთი შეკივლება და ყრუ ტირილი. შევყოვნდი წუთით, ცოტა უხერხულად ვიგრძენი თავი – ბოლოს და ბოლოს, ვინ ვარ მე მისთვის?.. კვლავ თქვა რაღაც. ამ ჯერზე უფრო ჩუმად და ქალი ატირდა ისევ. მოახლეს სცემს? არა მგონია. ცოლია, ალბათ, ან – ქალიშვილი.
მივუახლოვდი კარს, დავაკაკუნე, და ნაჩუმათევად ჩავახველე.
ხმა მიიკარგა.
– ვინ არის?
ძარღვებაფოფრილი ჩანდა. მე ისევ შემრცხვა. მინდოდა, ზურგი მექცია და წავსულიყავი, თუმცა, ყოველთვის ასე მინდა ხოლმე. არაფერი – ახალი. ასეთი მშიშარა ვარ.
– მე.
– ვინ – მე?!
მართებული კითხვაა, რა თქმა უნდა, მაგრამ პასუხი არ მაქვს. მისთვის – არ მაქვს.
ამიტომ ასე ვუპასუხებ:
– მე მოვედი.
შემაკურთხა. წუნკლად. მე გავუღიმე – ძვირის თქმა არ მიყვარს.
კარს მოუახლოვდა დეზების წკარუნით. მოზიდა და გამოაღო.
– ვინ ჯანდაბა ხარ? რა გინდა! გუშაგნო, სად ხართ?!
ავხედ-დავხედე სწრაფად. მცირედ თრთოლაატანილმა. ტანმოკლე. ჯმუხი. ორმოცისა ან ოდნავ მეტის. ეგებ, უფრო ახალგაზრდაც კი. დავარცხნილი წვერი სძენდა დარბაისლურ იერს, მაგრამ ტანთ ხეპრესავით ეცვა – აბრეშუმი და ოქრო. არ მომწონს ბრჭყვიალა კაცები, თითქოს, საქორწინოდ გაპრანჭული გოგონები იყვნენ.
– გუშაგები იქ არიან… სადღაც – ვთქვი და ვაკვირდები, როგორ ეცრიცება ალისფერი დაბერილ ლოყებს.
დაიმანჭა. თითქოს, მათრახი გადაუჭირეს. ლილისფერ ბაგეებს ხსნის ოდნავ. მის ზურგს უკან სლუკუნებს ქალი.
ასეთ დროს ყოველთვის მრცხვენია ხოლმე. ჩავახველე და ვეუბნები:
– იედ ალენსკი?
თავი დამიქნია. უცნაურად. თითქოს, ყელის ნაცვლად, სიმზე აქვსო ჩამოცმული. გასამხნევებლად გავუღიმე: რა უშავს მერე, განა რამე მოხდა… მაგრამ ჩემს ღიმილზე მხოლოდ გადაფითრდა… როდის უნდა ვისწავლო ადამიანებთან ურთიერთობა? რა უიღბლო ვარ…
– შემომიშვებ?
გაიქნია თავი (არა, არა, ნებას არ გრთავ!) მაგრამ თან უკან იხევს. ავიჩეჩე მხრები და შევედი, მხოლოდ მოვიხარე, რომ კარის ზედა წირთხლს არ წამოვდებოდი.
ოთახის შუაში იდგა თვალცრემლიანი ქალი. სადა საშინაო კაბით, სლუკუნებდა და თავაუღებლივ დასჩერებოდა იატაკს. გული დამწყდა – რა თვალით შემომხედავდა, ნეტავ?
– აშკა, გაეთრიე, – დაიბღავლა იედ ალენსკიმ და ქალი სირბილით გავარდა გარეთ, ფეხი გაებლანდა კაბის კალთაში. კარმა გაიჯახუნა. კარგად ჰყოლია გაწვრთნილი.
იედი ცახცახს აეტანა. ავუქციე გვერდი და ფართო სკამზე ჩამოვჯექი. ზურგით შუშაბანდისკენ. ფეხები მაგიდაზე ავყარე.
– აბა, თავადო, სასმელით არ გამიმასპინძლდები?
ის აფუსფუსდა, მოჰყვა უთავბოლოდ სირბილს. ხელებს სტაცებდა ჭიქებს და სულ მეტად კარგავდა ფერს. ყურადღებით ვადევნებდი თვალს – მსურდა, ამომეცნო, რისი ეშინია?
მან მუხის თლილი სირჩა დადგა ჩემს წინ. პირთამდე შავი ღვინით სავსე. მიწამდე დამიკრა თავი. აღელვებისგან გამეცინა. ავიღე, დავეწაფე. ტკბილი ღვინო იყო, როგორც პირველი ამბორი. ჩავირაკრაკე ყელში. ძირამდე დავცალე და ხმაურით დავკარი ჭიქა მაგიდას. დავდგი. იედ ალენსკის ავხედე. თვალებს ახამხამებდა.
– რას იზამ, თავადო, – ვუთხარი მხიარულად, – აღსარებას მეტყვი?
თაგვის კუდივით დაიკლაკნა, კინაღამ მუხლებზე მოადინა ზღართანი. მაგიდის კიდეს ჩააფრინდა. ფარჩის სუფრა მოზიდა.
– საით! – შევყვირე და სირჩას ვტაცე ხელი, – გული დაიწყნარე, თავადო, ჩამოჯექი აგერ.
იედი დაჯდა და თავზე შემოიკრა ბალანაშლილი ხელი. ავიღე დოქი, შევავსე ჩემთვის და მისთვის. ჭიქა ჭიქას ვუკარი.
– დალიე, დალიე, გულს გადააყოლებ… დალიე-მეთქი.
დასტაცა ხელი, თითქოს ბრძანებას ელოდაო, დალია ხარბად. შემომხედა შიშით და მე ღიმილი შევაგებე. შეჰყვირა:
– მაშ, შენ მოხვედი…
– მოვედი… ვერ ხედავ, განა?
– უკვე… ასე… ადრე.
ჩამეცინა და სირჩის ტუჩი ტუჩთან მივიტანე. დაბნეულობა რომ დამემალა.
– მოვედი, როცა მითხრეს. მე არ ვირჩევ, თავადო, ჩემი ნებით არ მოვდივარ… არ მელოდი?
წამოხტა, ძალუმად გაშალა მხრები. წამით. თითქმის გულისწყრომით შემომხედა.
– როგორ შეიძლება, ელოდო ამას!
– ეგეც მართალია, – ვუთხარი ჩურჩულით. უკვე ვხვდებოდი, რა ამბავი იყო მის თავს.
თითქოს, ენიშნაო – შემობრუნდა ჩემკენ. თვალებში იმედი ჩაუდგა.
– იქნებ… გადავდოთ… ერთი წლით… ნახევარი წლით მაინც…
– ღვთის გულისათვის, თავადო! სად უნდა გადავდოთ? დროა.
მხრები ჩამოყარა ისევ. თავი ხელებში ჩარგო. ღვინოს ვწრუპავდი და უხმოდ შევყურებდი იედს. ახლაღა შევნიშნე წელზე შებმული მათრახი და უნებურად შევიშმუშნე.
– მითხარი, თავადო.
სულ ასე ვიცი. ცნობისმოყვარე ვარ. ვაგროვებ ხოლმე მათ ბედს. მათ ამბებს. ისეთებს მეტყვიან, ზოგჯერ… დაქალებში რომ ჩავჯდები, მოვუყვები და ვკისკისებთ ხოლმე. ყველაზე სახალისო რამეებს იმათგან ვიგებ, ვინც დამფრთხალია. შიშს დიდი თვალები აქვს.
იედ ალენსკიმ მძიმედ ამოიხვნეშა და მითხრა:
– თავადაც იცი… მოვკალი…
რა მოსაწყენია… მხოლოდ თავაზიანობის გამო ვაგრძელებ, ვეკითხები.
– ვინ მოკალი?
– ძმები… უფროსი ძმები… ყველაზე უმცროსი ვიყავი ოჯახში და ხუთი ძმა მყავდა. მათ – ჯარი, ძალაუფლება, სასახლეები, ჩემთვის კი – ხარი და ძროხა… ჰოდა მეც…
– ყელი გამოჭერი? – ვფიქრობ, მისი ამბავიც გამოდგება.
– უმცროსებს – კი… უფროსი, ვიტი, მოვწამლე… ღონიერი იყო, ქვასავით… ყელს იოლად ვერ გამოჭრიდი…
– რით მოწამლე? სპილენძა-გველის შხამით?
– აბზინდით…
– სპილენძა უფრო ნაღდია…
ისევ კანკალმა აიტანა. სულ უფრო მეტად. მსხვილი, ბარდის თესლივით ცრემლები ჩამოუგორდა წვერით დაფარულ ლოყებზე.
– კიდევ მომიყვები რამეს?
– და…
– შენი და? იმას რაღა?
უკვე ღნავის პატარა ბავშვივით, ცრემლით იხრჩობა.
– ცოლად… შევირთე…
– სცემ ხოლმე?
– აბა, როგორ…
– ეგ იყო, აქ რომ ტიროდა?
თავს მიქნევს და მისი ცახცახი, უნებურად, მეც გადმომედო. არ მიყვარს წკმუტუნა კაცები.
– ძალიან მიგიქარავს, მეგობარო – დედაკაციც ადამიანია. როგორიც არ უნდა იყოს, ადამიანია მაინც.
– გამოვსწორდები… მართლა… მეტს აღარ… ჩემო ძვირფასო, კეთილო ქალბატონო, მომეცი ნება… ერთხელაც…
დაცლილ სირჩას ხელში ვათამაშებ. ტუჩებს ვიკვნეტ.
იედ ალენსკი შეკრთა. წელში გასწორდა. ტირილი შეწყვიტა. სახიდან ოფლი ხიფთანის მკლავით მოიწმინდა, კვლავ იმედით შემომხედა.
ამოვიოხრე და ჭიქა დავდგი.
– მაპატიე, თავადო… არ გამოვა.
მაგიდას ფეხს ვკრავ, ყველაფერი ძირს ენარცხება – ჭიქები, თეფშები, ღვინო შავ ტალღად ეხეთქება კედლებს და სუფრას.
იედ ალენსკი შეტორტმანდა, წამოდგომა სცადა, მაგრამ ვერ შეძლო. მომაპყრო დაცლილი თვალები, ამოიხვნეშა და გულზე მიიდო ხელი. წელზე მათრახი ირწეოდა, როგორც – ქანქარა.
თავს დავადექი, უსულო სხეული გადავაბრუნე, ყელზე გავუსინჯე პულსი. კარგია, რომ სწრაფად მოხდა. ცუდი ადამიანი არ ყოფილა. ძმის მკვლელი და ტირანი, მაგრამ – არც მთლად ავაზაკი. უარესებიც შემხვედრია. ბევრი არა, მაგრამ – მინახავს.
იატაკიდან ქათმის ბარკალი ავიღე, ჩაფიქრებულმა დავადე კბილი. ყოველთვის შიმშილს ვგრძნობ ამ ამბის შემდეგ. დაუძლეველი გრძნობაა. მითუფრო მაშინ, როცა სიკვდილი უნდა გავხდე. ხშირად მიწევს ამ ბოლო დროს. თუ სიყვარული ვარ, მაშინ სასმელი მწყურია ხოლმე. გამორჩეულად, როცა ბოლო სიყვარული ვარ. ყველა შემთხვევას თავის პეწი აქვს. როდესაც თავისუფლება ვარ – კისკისა მიტევს. ვიცინი და ვიცინი. და ძალა არ მაქვს, რომ გავჩერდე.
მაგრამ ყველაზე მეტად იმედად ყოფნა მიყვარს. ავ ადგილებში კი მიწევს მისვლა – სატუსაღოებში, საავადმყოფოებში და სახრჩობელასთან – ვიტყვი მხოლოდ: “მე მოვედი” და უმალ ისე მსუბუქად ვგრძნობ თავს. ნათელი მადგას. და სხვა არაფერი მჭირდება, მხოლოდ ეს ნათელი სიმსუბუქე. მაგრამ ბოლო დროს სულ უფრო იშვიათად ვარ იმედი. ავყია ხალხი მხვდება, შეშინებული, განრისხებული. ყველა აღსასრულს ელის. ელის სიკვდილს. ელის ღალატს. როგორც აგერ, ეს საბრალო. დაელოდე სიკეთეს – მაგრამ ვერ გაუბედიათ. მათ არ იციან, მაგრამ ზღურბლთან რომ ვარ და ვიტყვი: „მოვედი“, არც თავად ვიცი ჯერ, ვინ ვარ. ის ვარ, რაც თქვენ გსურთ. ნება თქვენია – ჩემი კი არა. მე მხოლოდ მოსვლა შემიძლია.
ბარკალს ხორცი შემოვაცალე, ძვალი კუთხეში მოვისროლე. ბოყინი მივადევნე. კარის ჭრიალი შემომესმა და ცალფიცარმა დაიტკაცუნა. მივიხედე. აწითლებული ფართო თვალები და ცრემლით დანამული შეშუპებული სახე.
გული ამიფორიაქდა მკერდში.
წამოვდექი.
– აშკა ალენსკი?
თავი დამიქნია ოდნავ. ძლივს შესამჩნევად ამოაყოლა ოხვრა.
– მე მოვედი.
ნეტავ, რა ვიქნები მისთვის?
©Юлiя Остапенко – Я пришла. Реальность фантастики, №11, 2004
©LV (ქართული თარგმანი, 2022)
©Lord Vader. Stylish Blog. ნამუშევრის კოპირება, ციტირება და გამოქვეყნება დაშვებულია მხოლოდ ავტორისა და წყაროს (პოსტზე ლინკის) მითითებითა და ნებართვით. This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
___
ავტორის შესახებ:
იულია ოსტაპენკო (Юлiя Остапенко) უკრაინელი მწერალია. ლვოვის ეროვნული უნივერსიტეტის ლექტორი, ასწავლის ფსიქოლოგიას. წერდა ბავშვობიდან, თუმცა მხოლოდ 2002 წლიდან დაიწყო გამოქვეყნება.
ძირითადად ფენტეზის ჟანრში წერს. თავად საკუთარ ნაწარმოებებს ფსიქოლოგიური ფენტეზის ჟანრი დაარქვა.
___
Слава Україні! Героям слава!
Stylish Blog 