ახალგაზრდა მეამბოხე მწერალი გოგო, რომელსაც თავისი ვაგინა ძლიერ უყვარდა

ამბოხის თეორია

პორნოგრაფიაცა და ეროტიკაც შეიძლება ლიტერატურის ნიმუში იყოს.
მელისა პი

დოჩანაშვილისეულ ფოტოგრაფ კეჟერაძეს ძლიერ უყვარდა ლიტერატურა, მწერალ მელისა პანარელოს / მელისა პი-ს (Melissa Panarello / Melissa P.) კი ძლიერ უყვარს თავისი ვაგინა, იმდენად, რომ პირველი რომანი “ჯაგრისის 100 გადასმა ძილის წინ” (100 colpi di spazzola prima di andare a dormire) მას მიუძღვნა. ეს არის დღიური, სადაც ღიად და თამამადაა აღწერილი თხუთმეტი წლის გოგონას სექსუალური ცხოვრება და ფანტაზიები. არა მგონია, იოლი იყოს იტალიელთა გაკვირვება ეროტიკული ნაწარმოებით, მით უმეტეს კი – შოკირება. ბოლოს და ბოლოს სწორედ აქ, რამდენიმე საუკუნის წინ შეიქმნა “დეკამერონი”, მაგრამ “ჯაგრისის 100 გადასმის” ავტორი მხოლოდ 17 წლისა იყო, მთავარი გმირი კი, როგორც ვთქვი – სულ რაღაც თხუთმეტის. ამასთან, მელისა პანარელო სიცილიელია, კატანიას პროვინციის პატარა ქალაქ აჩი კასტელოდან, სიცილია კი დღემდე რჩება პატრიარქარულ ტერიტორიად ევროპაში.

სიცილია უკიდურესობათა მხარეა. აქ არ არსებობს მეორეხარისხოვანი. სიციალია ბევრს გასცემს, მაგრამ უკან ყოველთვის ორმაგს ითხოვს და გართმევთ კიდეც ორჯერ მეტს იმისა, რაც გიბოძათ.
მელისა პი. ინტერვიუ ინტერნეტ-გამოცემას Three Monkeys Online

(ამ სიტყვებიდან, შემთხვევით, რაღაც ხომ არ გეცნოთ?)

ასე იყო თუ ისე, მელისა პანარელოს რომანი იტალიაში მილიონ ეკზემპლიარზე მეტი გაიყიდა (რითიც მხოლოდ 1958 წელს გამოცემულ ჯუზეპე დი ლამპედუზას “ლეოპარდს” ჩამორჩა) და მალევე ითარგმნა ინგლისურ, გერმანულ, ესპანურ და ფრანგულ ენებზე. 2005 წელს კი რეჟისორმა ლუკა გუადანინიომ ფილმადაც გადაიღო. ფილმს Melissa P. ჰქვია და ქართულ ინტერნეტ სივრცესა შიგან სძევს… თუმცა, მისი მიხედვით რომანზე მჯელობა არასწორია – მეტისმეტად თავისუფალი ინტერპრეტაციაა და ცოტა რამ აქვთ საერთო.

ნაწარმოებში მელისა პანარელო აღწერს საკუთარი სხეულისა და ეროტიკული შეგრძნებების შეცნობის პროცესს. ის ხან უცოდველი სკოლის მოწაფეა, ხან – საბედისწერო ქალი, ხან მორჩილი და მიმნდობია, ხანაც – მკაცრი დომინა. ყველა თავის სექსუალურ ფანტაზიას აღისრულებს, ჯგუფურ სექსშიც მონაწილეობს კატანიას მთავარი ტაძრისა და ეპისკოპოსიის რეზიდენციის მახლობლად და ერთ-ერთ მამაკაცს ფალოიმიტატორით უკანალშიც ხმარობს… მაგრამ, ავტორის თქმით, სექსი მხოლოდ ხერხია და არა საგანი. ნაწარმოების მთავარი თემა კი “იტალიურ საზოგადოებაში გამეფებული ფარისევლობა და პირმოთნეობაა”.

ბევრმა ჩემს წიგნს მხოლოდ ზერელედ გადაავლო თვალი და სიღრმეებში ჩახედვა არ ისურვა, რაც სრულიადაც არ მახარებს. კრიტიკოსები და ჟურნალისტები იოლ გზას გაჰყვნენ – საუბრობენ სექსზე, სკანდალზე, თითქოს ეს ერთადერთია, რაც წიგნში ყურადღებას იმსახურებს.
მელისა პი. ინტერვიუ ინტერნეტ-გამოცემას Three Monkeys Online

წიგნი, ალბათ, მოეწონებათ ფემინისტებს. იქ ბევრი საუბარია იმაზე, რომ მამაკაცები ვერ უგებენ ქალებს და არც ცდილობენ დიდად. ქალების მგრძნობელობა მათთვის უცხოა. მამაკაცებს უჭირთ შეყვარება, მხოლოდ სექსზე ფიქრობენ და ძალიან იოლად აყენებენ ტკივილს ქალებს, ისე, რომ თავად ვერც კი გრძნობენ ამას. ხშირად არიან უხეშები, როდესაც ლამობენ, ითამაშონ “მაჩო”… თუმცა, თავად მელისა ამბობს, რომ ის ფემინისტი არ არის – “ფემინისტები დარწმუნებულნი არიან, რომ ქალი მსხვერპლია, ეს კი სისულელეა”. ის არ წუწუნებს. თავის ბედს თავად განკარგავს და ამასვე ურჩევს სხვებს. მისი წიგნი არის საკუთარი თავის შეცნობაზე, ძიებასა და არჩევანზე და ნაწარმოების ბოლოს ის მართლაც პოულობს თავის მამაკაცს… მე პირადად სარა გამახსენდა – ფრანგი ლეიტენანტის საყვარელი.

“ჯაგრისის 100 გადასმას” ბევრი ადარებს ფრანგი მწერლის, კატრინ მილეს წიგნს “კატრინ ემ-ის სექსუალური ცხოვრება”, რომელიც ავტორის მდიდარ ცხოვრებისეულ გამოცდილებას აჯამებს მასტურბაციიდან სვინგერობამდე, მაგრამ თავად მელისა ამგვარი შედარების წინააღმდეგია.

წავიკითხე და არ მომეწონა. სულაც არ ვფიქრობ, რომ სექსი ინტელექტუალურია ან ფილოსოფიური. სექსი ესაა სხეული და სისხლი. ჩვენს ნაწარმოებებს შორის მსგავსება ყურით მოთრეულია – სხვა თუ არაფერი, მე 19 წლისა ვარ და მილე კი – ორმოცდაათის. ჩვენ სხვადასხვა სამყაროდან ვართ. განხვავებულად ვაზროვნებთ… ბოლოს და ბოლოს, თავის ქედმაღლობაში ის ჩემზე ბევრად უგვანოა.
მელისა პი. ინტერვიუ ინტერნეტ-გამოცემას Three Monkeys Online

ამასთან, თუ გავლენაზეა საუბარი, მელისა პი უკეთეს მდგომარეობაშია – მისი წიგნი მილეს წიგნზე 2 წლით ადრე გამოიცა.

თავად მელისა ესპანელ მწერლებს ანაიზ ნინსა (“ვენერას დელტას” ავტორი) და ალმუდენა გრანდესს (ავტორი წიგნისა “ლულუს წლები”) გამოარჩევს.

2005 წელს მელისა პანარელომ გამოსცა მეორე რომანი “შენი სუნთქვის არომატი” (L’odore del tuo respiro), რომელსაც დედისადმი მიწერილი წერილის სახე აქვს. მთავარი მოქმედი გმირი იტალიელი მწერალი ქალია, რომელიც რომში გადადის საცხოვრებლად თავის მეგობარ მამაკაცთან (რაც ზუსტად იმეორებს ავტორის ცხოვრებას), მაგრამ სულ მალე ჩნდება მესამე – მისი მეგობრის ყოფილი შეყვარებული, რომლის მიმართაც მელისა ერთდროულად განიცდის ეჭვიანობასა და სიძულვილს, ლტოლვასა და სიყვარულს… აი, ასეთი ménage à trois გვაქვს.

მე მხოლოდ იმაზე ვწერ, რაც სინამდვილეში ხდება.
მელისა პი. ინტერვიუ გაზეთს Guardian

2006 წელს კი გამოიცა მელისა პის მესამე ნაწარმოები “სიყვარულის სახელით” (In nome dell’amore). მასაც წერილის ფორმა აქვს – ამჯერად უკვე  კონსერვატორ კარდინალ კამილო რუინისადმი და ეკლესიის მიერ საჯარო სივრცის შეზღუდვის, კერძო ცხოვრებაში ჩარევის მცდელობებს, პოლიტიკურ ამბიციებს კიცხავს და სეკულარიზმის აუცილებლობაზე საუბრობს.  კარდინალი რუინი ამ წიგნს არ გამოხმაურებია, თუმცა მელისას ეს არ გაჰკვირვებია. მსგავსი კრიტიკით ეკლესიის მიმართ ხშირად გამოდის ლიბერალურად განწყობილი კარდინალი კარლო მარტინი და თუკი ეკლესია თავს არიდებს უპასუხოს მისსავე იერარქს, “პორნოგრაფისტ” მწერალ გოგოს არ აქვს იმედი, რომ მას მოუსმენენ…

(და აქაც ბევრი რამ მეცნო).

მაგრამ მელისა პანარელო მაინც წერს. წერს იმაზე, რაც აწუხებს და რაზეც არ შეუძლია, არ წეროს.

ყველაფერი, რაზეც ვწერ, არის გზავნილი სამყაროს მიმართ. საშუალება, რათა გამოვხატო თავი, ჩემი წუხილი, ჩემი მოთხოვნილებები. ვწერ, როდესაც ის, რაც ჩემშია და მაწუხებს, გარეთ გამოღწევას ლამობს.
მელისა პი. ინტერვიუ ჟურნალისტ პატრიციო ლონგოს

ამჟამად მელისა პანარელო მეგობართან ერთად ცხოვრობს რომში, ჰონორარების სიმცირეს არ უჩივის და მშობლებზე ფინანსურად დამოკიდებული აღარაა. უყვარს ცხოველები, გუსტავ კლიმტი და სიგარები. ბევრი მას ახალგაზრდული სუბ-კულტურის კერპად მიიჩნევს იტალიაში, თუმცა მელისა (ის უკვე 25 წლისაა) თავს არც კერპად მიიჩნევს და არც ხატად, წვეულებებსა და ხალხმრავალ თავყრილობებს გაურბის და, როგორც აცხადებს, მარტოსულია. მისი თქმით, რომში ცხოვრება პროვინციულ კატანიასთან შედარებით უკეთესია შესაძლელობების თვალსაზრისით – აქ ბევრი საჭირო ადამიანი, კარგი მაღაზიები და უკეთესი კომფორტია, მაგრამ უარესია იმ მხრივ, რომ ადამიანი უზარმაზარ სივრცესა და მასაში იკარგება.
© Lord Vader. Stylish Blog. საავტორო უფლებები დაცულია. ნამუშევრის კოპირება, ციტირება და გამოქვეყნება დაშვებულია მხოლოდ ავტორისა და წყაროს (პოსტზე ლინკის) მითითებითა და ნებართვით. This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 3.0 Unported License.

___

P.S.
მელისა პი ბლოგერობს ხოლმე და, როგორც ეს გემოვნებიან ადამიანს შეეფერება, მისი ბლოგი ვორდპრესზეა. http://melissapanarello.wordpress.com