მთელი ზაფხული ერთ დღეში

რეი ბრედბერი

– მზად ხარ?

– კი.

– იწყება?

– მალე.

– მეცნიერებმა ზუსტად გამოთვალეს? ნამდვილად დღეს არის?

– დაელოდე, დაელოდე… თავად ნახავ!

ბავშვები მიაწყდნენ ფანჯრებს, ყელმოღერებით, როგორც ბაღის სარეველებს შორის ამოკოკრილი ვარდები, ფეხის წვერებზე იწევდნენ ღრუბლებში დამალული მზის დასანახად.

წვიმდა.

წვიმდა უკვე მეშვიდე წელი, ათასობით და ათასობით დღე ნისლში იყო გახვეული, წვიმა გაუჩერებლივ უკრავდა დაფზე, წვეთები, როგორც ბროლის თვლები ფაიფურის ჯამში გორავდნენ და წყლის ტალღები, ქარიშხლის მიერ ატაცებულნი, დაუნდობლად ესხმოდნენ კუნძულებს თავს. დიდრონი ხეები ათასგზის მოგლიჯა და წააქცია გრიგალმა იმად, რომ ათასი ახალი ამოზრდილიყო და კვლავ შეკრულიყო ტყედ. ასე ცხოვრობდა ვენერა და სასკოლო ოთახი სავსე იყო ბავშვებით, ვისი მამები და დედები ჩამოფრინდნენ დედამიწიდან, იმ იმედით, რომ ამ წვიმიან პლანეტაზე დასახლდებოდნენ და დააფუძნებდნენ ადამიანთა ცივილიზაციას. Continue reading “მთელი ზაფხული ერთ დღეში”

გეენა

ბერი ენ მალზბერგი

ედვარდი მეტროს სადგურში ჩავიდა მანჰეთენზე და 42-ე ქუჩიდან გრინვიჩ ვილიჯისკენ გაემგზავრა. მატარებელი გაჩერდა 33-ე ქუჩაზე, 27-ე ქუჩაზე, მე-17 ქუჩაზე და ბოლოს – ქრისთოფერ სირქალზე.

მოხდა ისე, რომ იმ წვეულებაზე გაიცნო ცოლი.

არაფრით გამორჩეული, ყველას-ყელში-ამოუვიდა წვეულება იყო გრინვიჩ ვილიჯში.

გოგონა მოშორებით, კუთხეში იჯდა, ფეხზე გაეხადა და უსმენდა მამაკაცს, რომელსაც გრძელი, დაგრეხილი ულვაშები ჰქონდა და მანდოლინაზე უკრავდა. ედვარდი მივიდა და მიესალმა.

მან უღიმღამოდ ამოხედა და მანდოლინიანს მიუჩოჩდა ახლოს, რომელთანაც, როგორც მოგვიანებით უთხრეს, ის ღამე გაატარა ქალმა, მაგრამ ედვარდი არ დაეხსნა (მშობლები ყოველთვის ეუბნებოდნენ, ცოტა მეტი გამბედაობა არ აწყენდა) და მისამართი გამოართვა. Continue reading “გეენა”

ცათმფრენი

რეი ბრედბერი

ძველი წელთაღრიცხვით მე-400-ე წელს ჩინეთის დიდ კედელთან ტახტზე ნებივრობდა იმპერატორი იუანი. უხვი წვიმებით დანამული მიწა ბიბინებდა მწვანედ და კარგ მოსავალს ჰპირდებოდა. მის ქვეშევრდომებს სამყაროში ყველაზე ბედნიერად ვერ ვიტყოდით, მაგრამ არც ყველაზე უბედურები იყვნენ.

გათენდა ახალი წლის მეორე თვის პირველი კვირის პირველი დილა. იმპერატორი იუანი ჩაის წრუპავდა და მარაოთი ინიავებდა თბილ ნიავს, როდესაც ბაღში დაგებულ ალისფერ და ლურჯ ფილებზე ფეხები აატყაპუნა პირფარეშმა, სწრაფი ნაბიჯებით მიუახლოვდა და შესძახა:

– ჰოი, იმპერატორო, იმპერატორო, სასწაული!

– დიახ, – უთხრა იმპერატორმა, – ჰაერი მართლაც უჩვეულოდ ნაზია ამ დილით.

– არა, არა, სასწაული! – გაუმეორა მსახურმა და წელში მოიხარა.

– ჩაით ვიტკბარუნებ პირს, რა თქმა უნდა, ესეც სასწაულია.

– არა, არა, მეუფეო!

– აბა, იქნებ, გამოვიცნო – მზე ამოიწვერა და ახალი დღე გაგვითენდა. ზღვა კი ლაჟვარდისფერია. ეს არის სასწაულთა სასწაული.

– მბრძანებელო, ადამიანია ცაში!

Continue reading “ცათმფრენი”

აქ, შესაძლოა, ვეფხვები იყვნენ

სთივენ ქინგი

ამაოდ იტყუებდა თავს, რომ სადაცაა შესვენების დროა. ან როგორ გინდა, თავი მოიტყუო, როდესაც შარდის ბუშტი გასკდომაზე გაქვს და ქალბატონი ბერდი ამჩნევს, სკამზე როგორ წრიალებ.

„ეიქორნ სთრითის გრამატიკის სკოლის“ მესამე კლასს სამი მასწავლებელი ჰყავდა: ახალგაზრდა, ქერა და მხიარული ქინი, ვისაც დღის ბოლოს მეგობარი ბიჭი აკითხავდა ხოლმე ცისფერი „კამაროთი“; თრასქი, რომელიც ფუმფულა ბალიშს ჰგავდა, თმას ბაფთით იკრავდა და ხმამაღალი როხროხა სიცილი იცოდა; მესამე იყო ბერდი.

ასეთი რამ ჩარლზს მხოლოდ ბერდთან თუ შეემთხვეოდა. ასეთია ბედისწერა – ეჭვიც არ შეჰპარვია. კარგა ხანია, ბერდმა ჩარლზს თვალი დაადგა და მისი განადგურება ჩაიდო გულში. ბერდმა ბავშვებს სარდაფში ჩასვლა აუკრძალა. სარდაფში გათბობის ქვაბია და კარგად აღზრდილი ბიჭები და გოგონები იქ არ დადიან. სარდაფები ძველმანების შესანახადაა და ყველაფერს თითის სიმსხო მტვერი დასდებია. ამიტომ ახალგაზრდა ქალბატონებისა და ბატონების ადგილი იქ არ არის. მათ საჭირო ოთახით უნდა ისარგებლონ, – ასე ამბობდა ბერდი.

ჩარლზი მოუსვენრად ცქმუტავდა სკამზე და ბერდმა თვალი თვალში გაუყარა, თან საჩვენებელი ჯოხი რუკაზე ბოლივიიდან არ აუღია.

Continue reading “აქ, შესაძლოა, ვეფხვები იყვნენ”

პრინცი ჰარი და დუმილის ფასი

ფათი დეივისი
(პრეზიდენტ რონალდ რეიგანის ქალიშვილი)

ალცჰაიმერით დაავადებულ მამას, მისი სენის საწყის ეტაპზე, როდესაც ხანგამოშვებით ჯერ ისევ გაუნათდებოდა ხოლმე გონება, ბოდიში მოვუხადე ჩემი ავტობიოგრაფიისთვის, მრავალი წლის წინ რომ გამოვეცი და ჩვენი ოჯახური პრობლემების კარი მკითხველებისთვის შევაღე ფართოდ. მამას უკვე უჭირდა ლაპარაკი, მაგრამ თვალებით მითხრა, რომ გამიგო.

ეს ამბავი გამახსენდა ახლა, როდესაც პრინცი ჰარის მემუარებში მამამისზე, მეფე ჩარლზზე წავიკითხე – როგორ ჩადგებოდა ხოლმე მოჩხუბარ ვაჟებს შორის და ეტყოდა: „გთხოვთ, ბიჭებო, არ გამიმწაროთ ჩემი სიცოცხლის ბოლო წლები“.

დროის განჭვრეტა შეუძლებელია – სად გაწყდება მეხსიერების მძივი? მამაჩემთან ბოლო წლები ბედის საჩუქარი იყო, როდესაც ბოდიშის მოხდის საშუალება მომეცა, მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენს შორის უკვე მძიმე სენი ჩამოწოლილიყო ბინდად და ურთიერთობაში გვიშლიდა ხელს. მეფე ჩარლზის სიტყვებმა დამანახა ადამიანი, რომელმაც იცის, რომ მოკვდავია და სურს, შთამომავლებსაც შეახსენოს ამის შესახებ.

Continue reading “პრინცი ჰარი და დუმილის ფასი”

სამაია შეფ-მზარეულის, მიმტანისა და კლიენტის შესრულებით

რობერთ შექლი

pic-197108-three-sinners

ამბავი პირველი – შეფ-მზარეულის მონაყოლი

უფალო!

ამბავი, რომლის შესახებაც მინდა, მოგითხრო, რამდენიმე წლის წინ მოხდა. ის-ის იყო ინდონეზიური სამზარეულოს საუკეთესო რესტორანი გავხსენი ბალეარის კუნძულებზე.

სანტა ეულალია დელ რიოში, ივისაზე გავხსენი ის რესტორანი და, მიუხედავად იმისა, რომ კუნძულებზე სხვა ორი ინდონეზიური რესტორანიც იყო, ერთი – ნავსადგურთან, მეორე კი – პალმა დე მაიორკაში, ყველანი მეუბნებოდნენ, რომ ჩემსას ბადალი არა ჰქონდა.

მაგრამ ბიზნესი კოჭლობდა ჯაგლაგი ცხენივით.

სანტა ეულალია ძალიან პატარაა, მაგრამ იქ და მიმდებარე სოფლებში ბევრი მწერალი და მხატვარი ცხოვრობს. თქვენ მეტყვით, მხატვარს აბა რა ფული აქვსო, მაგრამ ნამდვილად არ იყვნენ ისე ჯიბეგარეცხილები, რისტაფელის[1] თანხა არ ჰქონოდათ. მაშ, რად არ სადილობდნენ ჩემთან უფრო ხშირად? ნუთუ ხუანიტოს რესტორანს ან „სა პუნტას“ ამჯობინებდნენ? იქაური ლობსტერი მაიონეზით ან პაელია, ურიგო არ იყო, მაგრამ ჩემს სამბალ ტელორთან ან სატაი კამბინგთან სად მოვიდოდა… ბაბი კეჯაპზე აღარაფერს ვამბობ.

სოფელს თავისი ჭკუა აქვს – ხელოვანი ადამიანი ახირებული, ჟინიანი ვინმეა, დრო სჭირდება, ახალ ადგილს მიეჩვიოს და ახალ კერძს გემო ჩაატანოს.

Continue reading “სამაია შეფ-მზარეულის, მიმტანისა და კლიენტის შესრულებით”

შობა განიმედზე

აიზექ აზიმოვი

ოლაფ ჯონსონი რაღაცას ღიღინებდა თავისთვის, ამასაც თუ ღიღინი ერქვა და მეოცნებე ცისფერი თვალებით შეჰყურებდა ბიბლიოთეკის კუთხეში დიდებულად ტოტებგაშლილ სოჭის ხეს. ბიბლიოთეკის დარბაზი გუმბათში ყველაზე დიდი ოთახი იყო, მაგრამ ასეთი გამორჩეული დღისთვის ეს ფართიც კი ეცოტავა ოლაფს. უზარმაზარი ყუთისკენ დაიხარა ხელი ჩაყო და წითელ-მწვანე ბრჭყვიალა ქაღალდის პირველი გრაგნილი ამოიღო.

ნეტავ, რა უეცარი გრძნობები მოეძალა Ganymedan Products Corporation, Inc.-ს? რა უცხო ძალამ აიძულა, საშობაო მოკაზმულობის სრული კოლექცია გამოაგზავნა გუმბათში? მაგრამ ოლაფს ამ საიდუმლოს გამოცნობა არ უცდია. ის გუმბათის ერთი რიგითი თანამშრომელი იყო, შობის მთავარი დეკორატორის მისია თავად იტვირთა და კმაყოფილი იყო სამუშაოთიც და მისი ბედითაც. მეტს არას დაეძებდა.

ამ ფუსფუსში იყო, როდესაც სასიგნალო ნათურის ციმციმმა მოჭრა თვალი – ოლაფ ჯონსონი შეიჭმუხნა და ერთი კარგადაც შეუკურთხა. ეს შუქი, რომელიც ხან ინთებოდა, ხან ქრებოდა, გუმბათის თანამშრომელთა შეკრებას აუწყებდა. დასწრება სავალდებულო იყო. მძიმედ ამოიხვნეშა და ჩაქუჩი ძირს დააგდო, ტალღოვან ქაღალდსაც ხელი უშვა. თმები გაისწორა, ბრჭყვიალა კონფეტი დაიფერთხა და ოფიცერთა ნაკვეთურისკენ გაემართა. Continue reading “შობა განიმედზე”

მანიფესტი ტირანიის წინააღმდეგ

“ანდორი”. “ვარსკვლავური ომები”
თონი გილროი, ბენჯამინ ქერონი, ჯორჯ ლუქასი

Lucasfilm / Walt Disney Studios

მე მქვია მაარვა კარასი ანდორი. და მაქვს პატივი, ვიდგე ახლა თქვენს წინაშე. მე მაქვს პატივი, ვიყო ფერიქსის შვილი და პატივი მაქვს, ვიყო თიხის ამ ფირფიტის ღირსი. უცნაურია… ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს, თავადაც მას დავყურებდე. ექვსი წლის ვიყავი, მგონი, პირველად რომ შევეხე სამგლოვიარო ქვას. მოვისმინე ჩვენი მუსიკა, შევიგრძენი ჩვენი ისტორია. ჩემი დის ხელისგულს ჩაჭიდებული მოვდიოდი შადრევნების მოედნიდან. იქ, სადაც ახლა თქვენ დგახართ, იმაზე მეტჯერ ვყოფილვარ, ვიდრე გონება იტევს. ყოველთვის მინდოდა, ავეტაცებინეთ. ყოველთვის მსურდა, ყოველთვის ველოდი ამ შთაგონებას. მახსოვს, როდესაც გარდაცვლილებს მეც ზე ავყავდით. ყოველ ჯერზე… მათი მართალი სიტყვით.

Continue reading “მანიფესტი ტირანიის წინააღმდეგ”

სიმართლე ფაიქრაფთის შესახებ

ჰერბერთ უელსი

ეგერ ზის, სულ რაღაც თორმეტი ნაბიჯი გვაშორებს. თავს თუ მივატრიალებ – დავინახავ. და თუ შენიშნა, რომ ვუყურებ (ეჭვიც არ შეგეპაროთ, არ გამოეპარება) თვალს თვალში გამიყრის და…

ოჰ, ეს ეჭვითა და მუდარით სავსე მზერა!

რა ტყუილად ღრღნის ეჭვი – კარგა ხნის წინ დავფქვავდი ყველაფერს, რაც მის შესახებ ვიცი, მაგრამ კრინტი არ დამიძრავს. შეუძლია, მშვიდად ამოისუნთქოს… თუ, რა თქმა უნდა, ისეთი მსუქანსა და დონდლოს, როგორიც ფაიქრაფთია, თავისუფლად სუნთქვა შეუძლია. ანკი ვის უნდა მოვუყვე? ვინ დამიჯერებს, რომც გავთქვა?

საბრალო ფაიქრაფთი! ცხიმის დიდი გროვა. ყველაზე მსუქანი ადამიანი არათუ ამ კლუბში – სრულიად ლონდონში.

ზის, თითქოს საგანგებოდ მისთვის გამოკვეთილ თაღოვან ჭრილში, ღუმელთან ახლოს, დიდ მაგიდასთან და იცოხნება… ნეტავი, რას ჭამს? ფრთხილად ვაპარებ მზერას მისკენ, ვაკვირდები – კარაქიან ფუნთუშას… თვალი თვალში გამიყარა! ჯანდაბა! Continue reading “სიმართლე ფაიქრაფთის შესახებ”