ჟაკ დერეს “მარტოხელა”, “ბანდა”, “პოლიციური ისტორია”, “აურზაური ტოკიოში”, “სხვის ტყავში”, ედუარდ მოლინაროს “მძევალთა ბანდა”, დენი დე ლა პატელიერის “აურზაური პანამაში” თერენს იანგის “ცივი ოფლი”, ჟორჟ ლოტნერის “ფაშა”, ჟან ბეკერის “მომხიბლველი ნაძირალა”, “კაცი, სახელად როკა”, ჟაკ ბეკერის “ხელი არ ახლო ნადავლს”, “ხვრელი”, ჟორჟ ლოტნერის “მსტოვრები”, “ბატონი განგსტერები”, ანრი ვერნეის “მელოდია სარდაფიდან”, “სიცილიური კლანი”, ნილ ჯორდანის “კარგი ქურდი”, ჟილ გრანჟიეს “წითელი შუქი ანთებულია”, კლოდ სოტეს “აწონე ყველა რისკი” ჟან-პიერ მელვილის და ალენ კორნოს “მეორე სუნთქვა”, რობერ ენრიკოს “თავგადასავლის მაძიებელნი”, ჟოზე ჯოვანის და რაშიდ ბუშარების “ორნი ქალაქში”, ჟოზე ჯოვანის “მკვლელის შავი მანტია”, მგლები მგლებს შორის”, “მტაცებელი”…

ამ ფილმებს, იმის გარდა რომ ფრანგულია (თითქმის ყველა), ძველია (უმრავლესობა), საკულტოდ იქცა თავის დროზე (ბევრი), ნანახი არ გექნება (თითქმის არც ერთი) … კიდევ ოთხი საერთო აქვს – ალფონს ბუდარი, ალბერ სიმონენი, ოგიუსტ ლე ბრეტონი და ჟოზე ჯოვანი – ფრანგული ნუარის, პოლარისა და კრიმინალური რომანის ოთხი გვარდიელი.

მუშკეტერი შემეძლო, მეთქვა. სტერეოტიპულად: თუ ფრანგები არიან და თან – ოთხი (სამიც შეიძლება), აუცილებლად მუშკეტერს მოაყოლებენ ხოლმე. თუმცა ამათ მუშკეტერობისა არაფერი სცხიათ, იმის გარდა, რომ ავანტიურისტი იყო ოთხივე და ნიჭიერი. მაგრამ ისეთები აქვთ ჩადენილი ახალგაზრდობაში, უკანასკნელი გვარდიელიც არ იკადრებდა.

ციხეში დაიწყო წერა ოთხივემ (სხვადასხვა დროს) და დიდწილად საკუთარ გამოცდილებას აღწერდნენ.

გვარდიელი პირველი.

Continue reading →