შაბათის პოსტი
დაფხრეწილი ჯინსი 70-იანებში გამოჩნდა პირველად, როგორც პროტესტის სიმბოლო და “ფეხებზე მკიდიხართ” გზავნილი კაცობრიობას. დახეული ტანსაცმელი ჰიპებსაც ეცვათ, თუმცა ეს უფრო იშვიათი და შემთხვევითი ამბავი იყო – ტანზე გაცვდა-შემოეფლითებოდათ ხოლმე. პანკებმა კი შეგნებულად მიჰყეს ხელი ჯინსებისა და ტყავის ქურთუკების ფხრეწვას.
“მფხრეწავების” ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი და საეტაპო ფოტო ჟურნალ Punk-ის ფოტოგრაფმა რობერთა ბეილიმ გადაუღო “რამოუნზ”-ის (Ramones) წევრებს და ჯგუფის 1976 წლის ალბომის ქავერზეა. თავად მუსიკოსებს ალბომის Meet The Beatles-ის სტილში გაფორმება სურდათ, მაგრამ სტუდიის არტ-დირექტორმა თონი ვეიდლერმა ივაჟკაცა და გადაარწმუნა. შედეგად, დაფხრეწილი ჯინსი ალბომის ქავერზეა. 
80-იანებში დაფხრეწილი ჯინსი უკვე მეინსთრიმია – არამხოლოდ პანკებს, პოპის დედოფლებსაც აცვიათ და სხვა არადედოფლებსაც.
ეგებ, გარდერობშიც გქონდეთ გოგონებს. თუ არ გაქვთ – ბებიების კაბები ამოქექეთ. დღეს ისე პოპულარული ვეღარაა, თუმცა, პერანგებს, შორტებს, ბიკინის და საცურაო კოსტიუმებს კი გადაეყრებით. ჩანთებიც მინახავს და მზის სათვალეებიც. მე-19 საუკუნის ბოლოს ფრანგმა ფეიქრებმა ქალაქ ვიშიდან ამგვარი ქსოვილის წარმოება დაიწყეს. მალე მთელი ვიში კუბოკრულში დაიარებოდა. ვიშის გერბიც კი კუბოკრულშია გამოწყობილი. ამ უჯრედებს საფრანგეთში ასეც უძახდნენ – “ვიში”. შემდეგ დადგა მე-20 საუკუნე, დაიწყო მეორე მსოფლიო ომი, ოკუპაცია, კოლაბორაციონიზმი, მარშალი პეტენი და ვიშის რეჟიმი… მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ ფრანგებს ვიშის გაგონება არ სურდათ. ყველაფერი, რაც იყო ვიში – დავიწყებას მიეცა. ვითომ, არც ყოფილაო… მაგრამ 1959 წლის 18 ივნისს, როდესაც ჟაკ შარიესთან აწერდა ხელს, ბრიჟიტ ბარდომ სწორედ ვიშის კუბოკრულ კაბაზე შეაჩერა არჩევანი. ფოტომ თითქმის ყველა გამოცემა მოიარა. და მოდის ხელახალი ვიშიზაციაც დაიწყო.
მზარეულები კარგი გვყავს. მხოლოდ ქართულ სამზარეულოზე არ ვამბობ – ევროპული კერძებიც არაჩვეულებრივად გამოსდით. ბევრ ქართულ პიცერიაში ძალიან გემრიელი პიცაა. სტეიკსაც კარგს ამზადებენ. ბურგერსაც. (სუშის მოყვარული არ ვარ და არც იაპონიაში ვარ ნამყოფი, მაგრამ გაუსინჯავად დავწერ, რომ ქართული სუშიც არ ჩამოუვარდება ტოკიოს კარგი რესტორნის სუშის – ორივე ერთნაირად უგემურია).🙂 ნამცხვრებზე ხომ ნუღარ იტყვით – ქართული გემოვნებისა და დასავლური რეცეპტურის სინთეზი, მართლაც საუკეთესოა. თბილისური ბრაუნი, მაგალითად, სჯობს კლასიკურ ამერიკულ ბრაუნის. გემოვნების ამბავია, ცხადია, მაგრამ კლასიკური ბრაუნი ხმელია, რაღაც ნამცხვარსა და ორცხობილას შორის. ჩვენებური კი ფაფუკია. ბევრგან სტომაქიც ცხელი შოკოლადით აქვს გამოვსებული – დაადებ კოვზს და სკდება… მმმმ…. უგემრიელესია!
– ფასეულობა არ აქვს… ალბათ, არცაა გასაკვირი. ყავა კი არა, ღვინოც მისასმელია, ხშირად. ისე, მოსაჩვენებლად დავყნოსავთ-დავაგემოვნებთ ხოლმე, პირს ავაწკლაპუნებთ… მერმე კი იმდენს და ისე უზომოდ დავლევთ რომ ბუკეტი, გემო, ზომა-წონა, თავი, კუჭი და ღვიძლი ერთიანდება. და აღარაფერი გვახსოვს “პახმელიის” გარდა.
