მამაკაცი, რომელსაც უყვარდა ყვავილები

სთივენ ქინგი

1963 წლის მაისის ადრეულ საღამოს, ნიუ იორქის მესამე ავენიუს ახალგაზრდა მამაკაცი მიუყვებოდა. სწრაფი ნაბიჯით. ერთი ხელი ჯიბეში ჩაეყო. ჰაერი იყო მსუბუქი და კეკლუცი, ცა ნელ-ნელა იცვლიდა ფერს ლურჯიდან გრილ და ტკბილ იისფრამდე. ხომ არის ხალხი, ქალაქი რომ გამორჩეულად უყვარს – ესეც ისეთი საღამო იყო, ქალაქს რომ შეგაყვარებს. საყასბოს, ქიმწმენდის და რესტორნის კართან მდგარი იღიმოდა ყველა. მოხუც ქალბატონს საბავშვო მონჯღრეულ ეტლში ორი ფუთა ძეხვეული დაეტვირთა და მიაგორებდა. ახალგაზრდას თვალი ჰკიდა და მიესალმა:

– ჰეი, ლამაზო!

ახალგაზრდამაც გაუღიმა. ცერად. ხელიც დაუქნია.

ქალმა გზა განაგრძო. თან ფიქრობდა: შეყვარებულია. აბა, როგორ.

მართლაც, ასე გამოიყურებოდა – ღია ნაცრისფერი კოსტიუმი, საკინძეშეხსნილი საყელო. ვიწრო ჰალსტუხი ყელს ეფონებოდა. მუქი თმა მოკლედ ჰქონდა შეჭრილი. კანი ჰქონდა მკრთალი, თვალები კი – ღია ცისფერი. არაფერი განსაკუთრებული, მაგრამ გაზაფხულის ამ თბილ საღამოს, იმ გამზირზე, 1963 წლის მაისში, ის მართლაც ლამაზი იყო და მოხუც ქალბატონს წამით მოგონებები აუშალა. თუმცა, გაზაფხულზე ვინ არ იქნება ლამაზი, როცა საღამოს პაემანზე მიეჩქარება. წინ, ალბათ, გემრიელი ვახშამი ელის და შემდეგ, ეგებ, იცეკვონ კიდეც. გაზაფხული წელიწადის ერთადერთი დროა, როდესაც მწარე მოგონებებიც დამტკბარია. ასე გაიფიქრა ქალბატონმა და გზა განაგრძო. რა კარგი ჰქნა, მას რომ გაესაუბრა და რა საამურია, მან რომ ღიმილი დაუბრუნა და – მისალმების ნიშნად აწეული ხელი.

Continue reading “მამაკაცი, რომელსაც უყვარდა ყვავილები”

ვაშლი, კრემი და ცოტაოდენი ჯადოქრობა

შეიძლება შეფ ენცო ნერის სახელი გაგონილი არა გქონდეთ, მაგრამ რომელიმე მისი კერძი გასინჯული კი გექნებათ, თუ თბილისის პოპულარულ კაფე-რესტორნებს სტუმრობთ ხოლმე.

Enzo e Mia

2017 წელს ჩამოვიდა საქართველოში და არაერთ ქართულ რესტორანში უმუშავია და დღესაც მუშაობს – როგორც შეფი, ბრენდ-შეფი, კონსულტანტი: ლა ბოემი, ფილინი რადისონში, დაინჰოლი, ბიოლი, შატო მერე, ანდროპოვის ყურები… დღეს არაჩვეულებრივი სთეიქჰაუს ასადოს (სასტუმრო მერკური) ბრენდ-შეფია. სთეიქი ძალიან მიყვარს და ასადოს სთეიქი ნამდვილად საუკეთესოა, მაგრამ ვაშლი, კრემი და ცოტაოდენი ჯადოქრობა ეს არის ვაშლის შტრუდელი, რომელიც იტალიურ რესტორანში ვერა იტალიანა  გავსინჯე.

ვერა იტალიანა (Vera Italiana kitchen & bar) ენცო ნერის რესტორანია. თავად ფლობს, თავად მართავს, მენიუს თავად ადგენს, მზარეულთა გუნდიც თავად შეარჩია და თავადაც სულ იქ არის და ყურადღებას არ აკლებს. არც კერძებს, არც – სტუმრებს. ყოველ შემთხვევაში, რამდენი მივედი, იმდენი იქ იყო და ღუმელთან ტრიალებდა. “ვერა იტალიანა” 100% შეფ ენცოს რესტორანია და 100% იტალიური (vera Italiana ქართულად რომ ვთარგმნოთ, “ნამდვილ იტალიურს” ნიშნავს).

Continue reading “ვაშლი, კრემი და ცოტაოდენი ჯადოქრობა”

მე მოვედი

იულია ოსტაპენკო

ხმაური ჯერ მაშინ შემომესმა, სანამ ქორედის კარს მივადგებოდი. ყვირილი, ტკაცუნით გაწნული სილა, კიდევ ერთი შეკივლება და ყრუ ტირილი. შევყოვნდი წუთით, ცოტა უხერხულად ვიგრძენი თავი – ბოლოს და ბოლოს, ვინ ვარ მე მისთვის?.. კვლავ თქვა რაღაც. ამ ჯერზე უფრო ჩუმად და ქალი ატირდა ისევ. მოახლეს სცემს? არა მგონია. ცოლია, ალბათ, ან – ქალიშვილი.

მივუახლოვდი კარს, დავაკაკუნე, და ნაჩუმათევად ჩავახველე.

ხმა მიიკარგა.

– ვინ არის?

ძარღვებაფოფრილი ჩანდა. მე ისევ შემრცხვა. მინდოდა, ზურგი მექცია და წავსულიყავი, თუმცა, ყოველთვის ასე მინდა ხოლმე. არაფერი – ახალი. ასეთი მშიშარა ვარ.

– მე.

– ვინ – მე?!

მართებული კითხვაა, რა თქმა უნდა, მაგრამ პასუხი არ მაქვს. მისთვის – არ მაქვს.

ამიტომ ასე ვუპასუხებ:

– მე მოვედი.

შემაკურთხა. წუნკლად. მე გავუღიმე – ძვირის თქმა არ მიყვარს.

კარს მოუახლოვდა დეზების წკარუნით. მოზიდა და გამოაღო.

– ვინ ჯანდაბა ხარ? რა გინდა! გუშაგნო, სად ხართ?!

Continue reading “მე მოვედი”

რბილი სათამაშოების სადგური

ვოლოდიმირ არენევი (ვოლოდიმირ პუზიი)

(კიევური ამბები)

…როგორ იყო? – ვიყავი, დავისვენე, შთაბეჭდილებების გუდა მოვკარი… ისე, როგორც ყველა აკეთებს. არაფერი განსაკუთრებული.

ამბობენ, შვებულება იმდენ ხანს გრძელდება, სანამ დასვენებით არ დაიღლებიო. ალბათ, სისხლში გვაქვს – არ ვართ დასვენებას ჩვეული. გვაკლია ყოველ დღე ჩხუბი, დილიდან მოყოლებული. ლიფტის კარიდან დაწყებული, რომელიც ყველა სართულზე კი ადის, მაგრამ მხოლოდ ლუწ სართულებზე გამოიძახებ, ავტობუსში შეტენვა, უფროსობასთან კამათი… რა გითხრათ, თავადაც კარგად იცით… აკვნიდან ბრძოლას ვსწავლობთ, დასვენებას – მხოლოდ სიბერეში… ვინც სიბერემდე მიაღწევს.

… რა ხანია, ბავშვებთან არ ვყოფილვართ. იმათ საკუთარი ცხოვრება აქვთ, ჩვენ – ჩვენი. გეგონება, სხვადასხვა კონტინენტზე ვცხოვრობთ… ასეც უნდა იყოს, ალბათ. სევდა კი გეუფლება ხოლმე, მაგრამ, ასე სჯობია…

Continue reading “რბილი სათამაშოების სადგური”

ხუთი წუთი ნისიად

ჰენრი ლაიონ ოლდი

გზად ავად გავხდი.
გარბის სიზმარი, თავს ევლება
მზით დამწვარ მინდვრებს…
ბასიო

ცხონებული ილია არკადიევიჩი ჩვენი ქალაქის სამეცნიერო ფანტასტიკის მოყვარულთა კლუბის ბოლო შეხვედრაზე გავიცანი, როდესაც კიდევ ერთი გულუბრყვილო დამწყები ავტორის ჩაქოლვის ჟინს აეტაცა ყველა. ახალგაზრდას ის-ის იყო დაესრულებინა საჯარო კითხვა და სათნო მაზოხისტური ღიმილით ყურს უგდებდა კრიტიკოსებს.

მორიგი პროკურატორი გზას რომ მიიკვლევდა ტრიბუნისკენ, დრო ვიხელთე, სიგარეტი გამოვემათხოვრე და დარბაზიდან გავედი. გამოგიტყდებით, არ ვეწევი, მაგრამ დეფიციტური წიგნები უნდა დაერიგებინათ და მერჩივნა, კიბესთან დავლოდებოდი და არა – განკითხვის დარბაზში.

საფეხურებზე დროული კაცი ჩამომჯდარიყო, საპენსიო ასაკისა, თითებს შორის გაჩხირული „პრიმით“, ასანთის გაკვრას კი, აშკარად, არ ჩქარობდა.

– ვხედავ, არც თქვენ ეწევით, – მითხრა და გამიღიმა.

Continue reading “ხუთი წუთი ნისიად”

NEVERMORE

ჰენრი ლაიონ ოლდი

იჯდა დინჯადა განრისხებული,
მეც შევცქეროდი განცვიფრებული.
მეღიმებოდა. მოვყვე ხუმრობას
შევეყბედე, ვაფიცებ ძმობას :
„თუ გწამს უფალი, პირდაპირ ჩემსა
სიდან მოჰფრინავ, მითხარი, დღესა?
რომელს მხარესა წინად სცხოვრობდი?
ან ამ ქვეყანას წინადაც სცნობდი?
თუმც არ გასხია ტანზე აბჯარი,
მაგრამ გეტყობა ძველი გაქვს გვარი,
შენი სახელი, მითხარ, რა არი?“
პასუხად მესმა მისი ყრანტალი :
„აღარ აღსდგება არასდროს მკვდარი!”
ედგარ ალან პო. “ყორანი”
(ვაჟა-ფშაველას თარგმანი)

…მკვდარი თალხი ტალღები თავს ევლებოდნენ მკვდარ, გამოღრღნილ ქვიშას და უკან გარბოდნენ ისევ. მდორედ, როგორც ქანქარა. დუჟმომდგარ ზღვას უძირო ხახა დაეფჩინა და ღრუბლებად აქოჩრილ ზეცას კოცნიდა სადღაც შორს, ჰორიზონტზე. ატმოსფერო დაღარული იყო და ორმოებად გაბნეული მორევი ელოდა ქარიშხალს.

ზეცას სდიოდა დორბლი და ხანგამოშვებით უხალისოდ აფურთხებდა დედამიწას, როგორც სანერწყვეს. დანერწყვილ ალაგს მიწას სდიოდა ოხშივარი, ეკვროდა დაკოჟრილი ქერქი. თუმცა, პლანეტა რამდენი წელია უკვე, იწვოდა ასე. ქარი ძრწოდა სანაპიროზე, რამდენიმე, ჯერ კიდევ გადარჩენილ სახლს ფანჯრებში უმზერდა სტვენით, აშრიალებდა ტურტლიანი ფერფლის სუდარას და აშიშვლებდა მათ ქვეშ დამარხულ ძვლებს. ცა გულგრილად დაჰყურებდა ნეშტებს. ისინი არად ანაღვლებდა ცას.

Continue reading “NEVERMORE”

სძინავთ თუ არა პეპლებს ფრენის დროს

ვოლოდიმირ არენევი (ვოლოდიმირ პუზიი)

(მოგზაურის წიგნაკიდან)

დედაქალაქს ვუახლოვდებოდით, როდესაც “ყველა ბუდას გზაჯვარედინთან” რაღაცამ ჭახანი გაადინა, ეტლი, თითქოს, ჩაეფლო და გაჩერდა. ჩიტივით მფრინავი „ტროიკა“[1] დადგა და ყელზე შებმული ეჟვნები დაარისხა. მეეტლე რაღაცას ხლაფორთობდა, თან ვიღაცას თუ რაღაცას ძვირი სიტყვით ამკობდა. ბოლოს კარი გამოაღო და: „ცოტა ხანს შევისვენოთო“.

უკანა თვლის ღერძი გამტყდარიყო. უკვდავების წყალი კი ჰქონდათ საპკურებლად, მაგრამ ნახევარი საათი მაინც დასჭირდებოდა, სანამ გამრთელდებოდა და ერთი მაგდენი კიდევ, სანამ გასხლავდნენ – უკვდავების წყალმა ასე იცის, მოჭრილ მორს თუ მოასხამ, გააცოცხლებს და შეფოთლავს ხოლმე.

კარის გრძნეულმა, რომელიც ჩვენთან ერთად მგზავრობდა, შემოგვთავაზა: თუ ინებებთ, ჩემსას ვცდი, ეგებ, უფრო სწრაფად ვუშველოო. გვთხოვა, მოშორებით დავმდგარიყავით და საქმეს შეუდგა.

Continue reading “სძინავთ თუ არა პეპლებს ფრენის დროს”

ბიჭის საუკეთესო მეგობარი

აიზექ აზიმოვი

– ჯიმი სად არის, ძვირფასო? – ჰკითხა ბატონმა ანდერსონმა.

– კრატერზე, – უპასუხა ქალბატონმა ანდერსონმა, – სხვაგან სად უნდა იყოს. და რობატიც მასთანაა… რა ქნა, ჩამოვიდა?

– კი, კოსმოსურ სადგურზეა. აუცილებელ შემოწმებას უტარებენ. მეც ძლივს ვითმენ, 15 წელია ერთიც არ მინახავს. მას შემდეგ, რაც დედამიწა დავტოვეთ. ეკრანზე – სათვალავში არაა.

– ჯიმის კი არც არასდროს უნახავს, ​​– უთხრა ქალბატონმა ანდერსონმა.

– ჯიმი მთვარეზე დაიბადა და დედამიწაზე ხომ ვერ ჩავა. ამიტომ ის ჩამოვიყვანე აქეთ… მგონი, პირველი იქნება მთვარეზე.

– კარგი ფასიც ღირდა, – თქვა ქალბატონმა ანდერსონმა და ოდნავ ამოიოხრა კიდეც.

– არც რობატის შენარჩუნებაა იაფი, – უთხრა ბატონმა ანდერსონმა. Continue reading “ბიჭის საუკეთესო მეგობარი”

კატა ალთა ბალთა

მაიქლ ქედნამი

– დავიჭირე, ბობი, კატა დავიჭირე! – შესძახა მელოტმა ოტროველამ და ტომარაში გამომწყვდეული ჩემი სხეული საბარგულში შეაგდო.

– გამოძვრება, – უთხრა დამჭლევებულმა კაცმა, სახელად ბობიმ, თან გასაღები გადაატრიალა და პიკაპის ძრავა ჩართო, – შეხედე, ნიქ, – სათვალის ზემოდან გადმოხედა, – კვანძი თითქმის მოირღვა.

მართლაც, ნაქსოვ ტომარას პირი უხეიროდ ჰქონდა მოკრული, რაც შეუმჩნეველი არ დამრჩენია და იმ ძირძველი უნარის გამოყენება ვცადე, რაც გველგესლებისგან თავის დასაღწევადაც არაერთხელ გამომდგომია. ნილოსის ნაპირზე. ოთხი ათასი წლის წინ. წელში დავიძაგრე, კლანჭი გამოვდე და ის იყო ნაჭრის დილეგიდან თავი უნდა დამეღწია, რომ კვლავ ბობის ხმა შემომესმა.

– ერთი კარგად დრუზე! რას ელოლიავები!

თვალწინ წარმომიდგა, როგორ აფათურებდა ხელს ქანჩის ან დომკრატის მოსაძებნად, ამ დავალების შესასრულებლად რომ გამოადგებოდა. Continue reading “კატა ალთა ბალთა”

ისინი, ვინც ტოვებენ ომელასს

ურსულა ქ. ლე გუინი

ზარების რეკვით, რომლებმაც დააფრთხეს მერცხლები, ზაფხულის ზეიმმა შეაბიჯა ომელასში, ქალაქში ზღვას რომ დანათის ცად აზიდული მზეში ელვარე კოშკებით. ნავსაყუდელში გემებმა აღმართეს ჭრელი დროშები. ომელასში სახლები წითელი კრამიტით არის გადახურული, კედლებს კი ლამაზ ფერებად ღებავენ. ეზოებში ხავსმოდებული ბებერი მუხები დგას, ქალაქში გრძელი ხეივნებია. საჯარო შენობებსა და საზოგადოებრივ ბაღებს შორის, ფართო ქუჩებში გამოფენილან მოქალაქეები. ვის აღარ ნახავთ აქ – დარბაისელ მოხუცებს ლილისფერი და ფერფლისფერი უხეში მაუდის სამოსში. ქვის მთლელ ოსტატებს, აუჩქარებლად რომ მოაბიჯებენ. ახალგაზრდა ქალებს, რომლებიც ეტლებით ჩვილებს მიაგორებენ და მხიარულად ლაქლაქებენ გაუჩერებლივ. ჟღერს მუსიკა, დოლისა და დაფდაფის ხმა ისმის და ჰანგს ფეხაყოლილი მოქალაქეებიც ცეკვა-ცეკვით აგრძელებენ სვლას. მწყობრ მსვლელობას მხოლოდ ბავშვები აფორიაქებენ. ხტიან წინ და უკან, დანავარდობენ და მათი კისკისი თან მიჰყვება მერცხლებს ღრუბლებში. ხალხს გეზი უჭირავს ქალაქის ჩრდილოეთისკენ, დიდი მდელოსკენ, რომელსაც „მწვანე ველს“ ეძახიან. სადაც ახალგაზრდა ბიჭები და გოგოები, ტანთ შიშვლები, ტალახში მოთხვრილი ტერფებით და თხელი წვივებით, ბედაურებზე შემომჯდარნი ელიან რბოლას. გრძელი, მოქნილი ხელებით ჩაფრენილან ულაგამო აღვირს – სხვა აღკაზმულობა ცხენებს არ აქვთ, მხოლოდ ფაფარში ჩაწნული ვერცხლის, ოქროსა და მწვანე ფერის აბრეშუმი. ნესტოები დაუბერავთ, ფრუტუნებენ, ყალყზე დგებიან აღელვებით, ერთმანეთს აწონებენ თავს და შეჯიბრში იწვევენ. ცხენი ერთადერთი ცხოველია, ვინც ადამიანთა ზეიმი თავისად დაიგულა.

Continue reading “ისინი, ვინც ტოვებენ ომელასს”

დაღმასვლა

თომას მ. დიში

კეტჩუპი, მდოგვი, კიტრის მწნილი, მარინადი, მაიონეზი, ორი სახის სალათის სოუსი, ბეკონის ცხიმი და ლიმონი… ჰო, ორი ხონჩა ყინულის კუბები. ეს – მაცივარში. მაგრამ ვერც განჯინა იწონებდა თავს დიდი მრავალფეროვნებით: ქილები და კოლოფები სანელებლებით, ფქვილით, შაქრით, მარილით და ქიშმიშით.

თუმცა, არა – ცარიელი კოლოფი ქიშმიშის გარეშე.

ყავაც კი არ აქვს. არც – ჩაი. ჩაი ყოველთვის სძულდა, მაგრამ – მაინც. საფოსტო ყუთიც ცარიელია, მხოლოდ ბარათი „ანდერვუდისგან“: „იმ შემთხვევაში, თუ არ დაფარავთ თქვენს დავალიანებას…“

4 დოლარი და 75 ცენტი ხურდა ფულით – ქურთუკის ჯიბეში. კიანტის[1] ბოთლიდან ამოიღო, რომელსაც ყულაბად იყენებდა და საკუთარ თავს იყო შეპირებული – არასდროს გავტეხავო. წიგნები გასაყიდად არ ემეტებოდა, მაგრამ უკვე ყველა წიგნი გაყიდა. ერთი კვირის წინ წერილი გაუგზავნა გრეიემს და თუ ძმა რამე თანხის გამომგზავნი იყო, უკვე გამოუგზავნიდა.

– სასოწარკვეთილი უნდა ვიყო, – გაიფიქრა, – ალბათ, ვარ კიდეც.

Continue reading “დაღმასვლა”